ਡਾਲੀ ਨਾਲੋ ਤੋੜ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ,
  ਹਾਰ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਪਾਏ
  ਦੋ ਪਲ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ,
  ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਰੁਲਾਏ
  ਕਈਆਂ ਰੱਖ ਗਮਲਿਆਂ ਅੰਦਰ ,
  ਘਰ ਵਿਚ ਖੂਬ ਸਜਾਏ ,
  ਰੰਗਾਂ ਤੋ ਬੇਰੰਗ ਹੋਏ ਜਦ ,
  ਮੁਰਝਾਏ ਕੁਮਲਾਏ ,
  ਮੁੱਕ ਗਈ ਜਦ ਮਹਿਕ ਸੁਗੰਧੀ ,
  ਕੂੜੇ ਵਿੱਚ ਸੁਟਾਏ
  ਪੂਜਾ ਪਾਠ ਆਰਤੀ ਕਰਕੇ ,
  ਘਰ ਵਿਚ ਸ਼ਗਨ ਮਨਾਏ
  ਹਾਏ ਮਤਲਬ ਖੋਰੀ ਦੁਨੀਆ ,
  ਕੈਸੇ ਰੰਗ ਵਿਖਾਏ
  ਕੰਡਿਆਂ ਦੇ ਸੰਗ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਂ ,
  ਭਾਵੇ ਦੁੱਖ ਵੀ ਸਹਿੰਦੇ ਸਾਂ ,
  ਸੱਭਨਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਆਂਦੇ ਸਾਂ
  ਮਹਿਕਾਂ ਖੂਬ ਲੁਟਾਂਦੇ ਸਾਂ
  ਨਾ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕੋਈ ਝੋਰਾ ,
  ਖੂਬ ਰੌਣਕਾਂ ਲਾਂਦੇ ਸਾਂ
  ਪਰ ਡਾਲੀ ਤੋ ਟੁੱਟ ਕੇ ਲੋਕੋ ,
  ਅਸਾਂ ਡਾਢੇ ਦਰਦ ਹੰਢਾਏ
  _____________

ਦੁੱਧ ਵਿਚ ਪੈ ਕੇ ਵਿੱਕਦਾ ਪਾਣੀ
ਸ਼ੋ ਕੇਸਾਂ ਵਿਚ ਪਈ ਮਧਾਣੀ
ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਿਤੇ ਸਟੇਜਾਂ ਉੁੱਤੇ
ਦਿਸਦੀ ਇਸ ਦੀ ਯਾਦ ਪੁਰਾਣੀ
ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਿਧਰੇ ਕਿੱਲੀ ਉੱਤੇ
ਘੂਰ ਰਹੀ ਹੈ ਝੀਥਾਂ ਥਾਂਣੀਂ
ਨਾ ਕੋਈ ਨਾਰ ਰਿੜਕਣਾ ਪਾਵੇ
ਅਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਪੜ੍ਹਦ੍ਹੀ ਬਾਣੀ
ਮੱਖਣ ਲੱਸੀ ਵਿਕਣ ਦੁਕਾਨੀਂ
ਦੇਸੀ ਘਿਓ ਦੀ ਖਤਮ ਕਹਾਣੀ
ਨਾ ਉਹ ਫਿਰ ਘੁਮਕਾਰਾਂ ਲੱਭਣ
ਨਾ ਕੋਈ ਰਿੜਕੇ ਬੈਠ ਸੁਆਣੀ
ਦੁਧ ਮਲਾਈਆਂ ਖੋਆ ਬਰਫੀ
ਸ਼ੱਭ ਕੁਝ ਨਕਲੀ  ਜਾਣ ਗੁਆਣੀ
ਨਾ ਚੂੜਾ ਨਾ ਝਾਂਜਰ  ਛਣਕੇ
ਪੀੜ੍ਹਾ ਡਾਹ ਗਿੱਧਿਆ ਦੀ ਰਾਣੀ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਚਾਹ ਦੀਆਂ ਘਰ ਘਰ ਗੱਲਾਂ
ਨਸ਼ਿਆਂ  ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਗਈ ਜਵਾਨੀ
ਅੱਜ ਤਾਂ ਲਗਦੈ ਜਿਵੇਂ ਮਧਾਣੀ
ਬਣ ਗਈ ਸਭਿਆ ਚਾਰ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਦੁਧ ਵਿਚ ਵਿੱਕਦਾ ਵੇਖ ਕੇ ਪਾਣੀ
ਵੇਖੀ ਪਈ ਉਦਾਸ ਮਧਾਣੀ
ਚਾਟੀ ਕਿਤੇ ਮਧਾਣੀ ਕਿਧਰੇ
ਭੁੱਲ ਗਈ ਲਗਦੀ ਜਾਗ ਲਗਾਣੀ
__________________

            ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਹਾਂ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ।
            ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਸੁਕਰਾਤ ਵਾਂਗੂੰ ਪੀ ਪਿਆਲਾ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ।
            ਦਰਦ ਬੜਾ ਨੇ ਦੇ ਰਹੇ ਫੁੱਲ ਜੋ ਮਾਰੇ ਯਾਰ ਨੇ,
            ਦੁੱਖ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਂਵਦਾ ਪੱਥਰ ਮਾਰੇ ਗ਼ੈਰ ਦਾ। 

            ਗੀਤ ਉਹ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਣੇ ਗਾਏ ਜੋ ਹਵਾ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ,
            ਆਖਿਰੀ ਹੈ ਇਹ ਬੋਲ ਮੇਰਾ, ਇਸ ਸਰਾਪੀ ਬਹਿਰ ਦਾ।
            ਰਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਇਹ ਰੌਣਕਾਂ ਰਹਿਣ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਦਾ,
            ਆਖਰੀ ਲਮਾਹ ਸਮਝ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਅਭਾਗੇ ਪਹਿਰ ਦਾ।

            ਬਣਾਇਆ ਕਦੇ ਸੀ ਆਸ਼ੀਆਂ, ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਰੇਤ ਤੇ,
            ਥਪੇੜਾ ਨਾ ਸੀ ਸਹਿ ਸਕਿਆ, ਉਂਠੀ ਕਾਤਿਲ ਲਹਿਰ ਦਾ।
            ਹਸਤੀ ਮੈਂ ਅਪਣੀ ਵੇਚ ਕੇ ਕੀ ਲਿਆ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ,
            ਸਿਲ੍ਹਾ ਹੈ ਮਿਲਿਆ  ਮੈਨੂੰ ਮਜ੍ਹਬਾਂ ਦੇ ਉਂਠੇ ਕਹਿਰ ਦਾ।
            ____________________________

ਲਾਹੌਰ ਦਿਲ  ਹੈ 
ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ, "ਜਿਨ੍ਹੇ
ਲਾਹੌਰ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ 
ਉਹ ਅਜੇ ਜੰਮਿਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ"
ਤੇ ਮੈਂ 
ਜੰਮਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਮੈਂ ਲਾਹੌਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਮੇਰਾ ਨਾ ਲਾਹੌਰ ਦਾ ਜਨਮ ਹੈ
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ-ਵਡੇਰੇ 
ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਸਨ
ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ
ਕੋਈ ਲਾਹੌਰ ਤੋਂ ਉੱਜੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ
ਪਰ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਲਈ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਮੈਂ ਲਾਹੌਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਕੀ ਕੋਈ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕੇ
ਬਾਬਾ ਫ਼ਰੀਦ 
ਪਾਕਿ ਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਹਿੰਦ ਦਾ ?
ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਵੀ 
ਸਾਰੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ \'ਤੇ ਰਾਜ ਕਰੇ
ਉਹ ਵੀ ਨਾ ਪਾਕਿ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਹਿੰਦ 
ਮੰਗਦਾ
 
ਮੈਂ ਵੀ ਓਥੇ ਜਾ ਮਰਦਾਨੇ ਦੀ ਰਬਾਬ ਨਾਲ
ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦਾ ਹੀ ਅਮਰ-ਗੀਤ ਗਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਮੈਂ ਲਾਹੌਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ
ਸ਼ਿਫ਼ਤੀ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਵਾਸ ਹੈ
ਸਾਡੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਤੋਂ ਲਾਹੌਰ 
ਦਾ ਰਾਹ ਯਾਦ ਹੈ
ਕਿਉਂਕਿ ਬੁੱਢੇ ਘੋੜੇ ਕਦੇ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦੇ
ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ
ਲਾਹੌਰ ਦੇ ਜਵਾਨ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਕੀ ਹੈ?
ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਜਵਾਨ ਘੋੜੇ ’ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ
ਉਸ ਰਾਹ \'ਤੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ 
 
 
ਮੈਂ ਲਾਹੌਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
 
 
ਮੈਂ ਇਸ ਸਚਾਈ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਮੋੜ ਰਿਹਾ ਕੇ
ਭਰਾਵਾਂ ਦਾ ਬਟਵਾਰਾ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੈ
ਹਰ ਪੰਜਾਬੀ ਟੱਬਰ ਵਾਂਗ
ਰੁੱਸਣਾ-ਮਨਾਓਣਾ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੈ
ਇਹਨਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਬੰਨ੍ਹੇ ਦੀ ਲੜਾਈ ਤੋਂ
ਇਕ-ਦੂਜੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਡਾਂਗ ਵੀ ਚੁੱਕੀ ਹੈ
ਪਰ ਭਰਾ ਤਾਂ ਹਰ ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਵਿਚ ਗਲ਼ਵੱਕੜੀ ਵੀ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ
 
ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਹ ਗਲ਼ਵੱਕੜੀ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
 
ਮੈਂ ਲਾਹੌਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
________________

ਇਸ਼ਕ-ਇਸ਼ਕ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਆਖੇ, ਪਰ ਕਰੇ ਕੋਈ ਬੇਪਰਵਾਹ,
ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਤਾਂ ਲੱਖੋ, ਕੱਖ ਕਰੌਦਾ, ਇਦ੍ਹਾ ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ ਥਾਹ।
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਪੱਟੇ ਪੈਰੀ ਘੂੰਗਰੂ ਬੰਨ੍ਹਕੇ, ਨੱਚਣ ਥਾ-ਥਈ-ਥਾ,
ਇਸ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਬਣ ਕੇ ਕੰਜਰੀ, ਸੀ ਨੱਚਿਆ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਸ਼ਾਹ।
ਇਸ਼ਕ ਤਾਂ ਵਿੱਚ ਥਲਾਂ ਦੇ ਸਾੜੇ, ਇਹ ਡੋਬੇ ਵਿੱਚ ਚਨਾਹ,
ਇਸ਼ਕ ਤਾਂ ਰਾਂਝੇ ਕੰਨ ਪੜਵਾ ਕੇ, ਪਾਇਆ ਕਿਹੜੇ ਰਾਹ?
ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਆਸਿ਼ਕ ਬਿਨ ਮੌਤ ਨੂੰ ਜੱਫੀ, ਕੋਣ ਪਾਵੇ ਖਾ-ਮਖਾਹ,
ਟੋਅ (ਮਾਣ) ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰੰਗ ਨਿਆਰੇ, ਆਖੇ ਵਾਹ-ਬਈ-ਵਾਹ।
_________________________________

ਬਾਂਹ ਫੜੀਏ ਸੱਜਣਾ ਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਾਰ ਲੰਘਾਈਦਾ,
ਆਲ਼ਾ-ਟਾਲ਼ਾ ਕਰਕੇ ਨਹੀ ਐਂਵੇ ਵਕਤ ਲੰਘਾਈਦਾ।

ਰਸਤੇ ਦੇ ਵਿਚ ਲੋੜ੍ਹਵੰਦ ਜੇ ਡਿੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਮਿਲ਼ ਜਾਵੇ,
ਟਾਲੀਦਾ ਨਹੀ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਗਲ਼ ਨਾਲ਼ ਲਾਈਦਾ।

ਹਾਲਾਤਾਂ ਤੋਂ ਡਰ ਬੰਦਾ ਅੰਦਰੋਂ ਠੁਰ ਠੁਰ ਕੰਬਦਾ ਹੈ,
ਨਿੱਘੇ ਮਿੱਠੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ਼ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਗਰਮਾਈਦਾ।

ਮਹਿਲ ਮੁਨਾਰੇ ਕਾਰਾਂ ਦੋਸਤ ਉਸ ਦਾਤੇ ਨੇ ਬਖਸ਼ੇ ਨੇ,
ਸਾਰੇ ਦਿਨ \'ਚੋਂ ਥੋੜੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਈਦਾ।

ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੀ ਠੰਡੀ ਛਾਂ ਨੇ ਸਦਾ ਹੀ ਸਿਰ \'ਤੇ ਰਹਿਣਾ ਨਹੀ,
ਜਿਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ \'ਤੇ ਮੁੜ ਤੁਰਨਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀ ਭੁਲਾਈਦਾ।

ਕੁਝ ਚਿਹਰੇ ਕੁਝ ਬਾਹਵਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪੈਰ ਪੈਰ \'ਤੇ ਲੋੜੀਦੇ,
ਠਿੱਬੀ ਲਾ ਕੇ ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਕਦੇ ਨਹੀ ਢਾਹੀਦਾ।
_____________________________

ਜਦ ਵੀ ਸੱਚ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਹੈ,
ਅੰਬਰ ਤੋਂ ਸੂਰਜ ਰੋਇਆ ਹੈ।

ਥਾਰੇ ਸਿਸਕ ਸਿਸਕ ਕੇ ਵਿਲਕੇ ,
ਵੇਖ ਕੇ ਕਿੰਨਾ ਜੁਲਮ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਜਿਸ ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾਂ ਮਾਣੀ ਸੀ,
ਲੱਕੜ ਹਾਰੇ ਕੱਟਿਆ ਹੈ

ਅੱਜ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਚੁਮਾਸਾ ਲੱਗਾ
ਲੱਕੜ ਹਾਰਾ ਵੀ ਰੋਇਆ ਹੈ।

ਚਿੱਟੇ ਬਸਤਰ ਪਾ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੀ ਕਰਦਾ,
ਨਗਨ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਜਦ ਫੜਿਆ ਜਨਤਾ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧੋਇਆ ਹੈ।

ਚਿੜੀਆਂ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਘਰ ਸੀ ਰਹਿੰਦਾ,
ਏਨੀ ਜਹਿਰ ਮਿਲ਼ਾਈ ਧਰਤੀ ਏਨਾ ਸਭਦਾ ਅੰਤ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਸੱਚ ਲੋਕਾਂ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਲੜਦਾ ਸੀ, ਝੂਠ ਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਫੜਦਾ ਸੀ,
ਚਾੜ ਦਿਉ ਇਸ ਸੱਚ ਨੂੰ ਸੂਲ਼ੀ ਫਿਰ ਹਾਕਮ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਮੁਨਸਿਫ ਜਾ ਝੁਠ ਨਾਲ਼ ਰਲ਼ਿਆ ਸ਼ਰੇਆਮ ਸੱਚ ਨੂੰ ਕੋਹਿਆ ਹੈ।
ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਸੱਚ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਹੈ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਹੈ।
____________________________________

ਮਾਵਾਂ ਠੰਢੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਏ
ਪਰ ਕੋਈ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ ਇਸ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿੰਦਾ ਏ।
ਪੇਟ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਵਣ ਖਾਤਰ,
ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨਿਭਾਵਣ ਖਾਤਰ,
ਪਰਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਉਤੇ
ਉੱਗੇ ਹੋਏ ਦਰੱਖਤਾਂ ਥੱਲੇ,
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਆਪਣੀ ਛਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਦੁਖੀ ਮਨ ਪਰਚਾਉਂਦਾ ਏ ਮਾਵਾਂ ਠੰਢੀਆਂ…
ਧੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਹੀ ਸੀ,
ਆਪਣਾ ਘਰ ਵਸਾਣਾ ਹੀ ਸੀ।
ਸਮੇਂ ਨੇ ਐਸੇ ਖੇਲ ਦਿਖਾਏ,
ਪੁੱਤਰ ਜਾ ਪਰਦੇਸ਼ ਵਸਾਏ।
ਬੁੱਢੀ ਮਾਂ ਨਿੱਤ ਰਸਤਾ ਵੇਖੇ,
ਕਿਤੇ ਇਹ ਛਾਂ ਵੀ ਢਲ ਨਾ ਜਾਏ,
ਇਹੀ ਖੌਫ ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ,
ਦਿਲ ਹੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਖਾਂਦਾ ਏ ਮਾਵਾਂ…
ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤੇ, ਬੀਤ ਗਏ ਹੁਣ ਸਾਲ ਹੀ,
ਬੁਢੇਪੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੀ ਦਾ ਹੁਣ, ਕਿਸੇ ਨਾ ਪੁੱਛਿਆ ਹਾਲ ਹੀ,
ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਬੈਠੀ, ਔਸੀਆਂ ਪਾਏ,
ਕਾਂ ਉਡਾਏ, ਕਦੋਂ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਲਿਆਏ,
ਮਾਂ ਦੇ ਕਲੇਜੇ ਠੰਢ ਪਾਏ।
ਵਿਛੜਿਆ ਦਿਲ ਦਾ ਟੋਟਾ, ਕਦੋਂ ਆ ਜੁੜ ਕੇ ਬਹਿੰਦਾ ਏ।
ਮਾਵਾਂ ਠੰਢੀਆ ਛਾਵਾਂ,
ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਏ
ਪਰ ਕੋਈ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ, ਇਸ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿੰਦਾ ਏ।
_____________________________

ਸੁਪਨਿਆਂ ਸੰਗ ਸੋਚ ਉਡਾਰੀ ਲਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ
ਸ਼ਹਿਰ ਤੁਹਾਡੇ ਫੇਰਾ ਜਰੂਰ ਪਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ
ਅਗਲੇ ਬਚਪਨ ਜਦ ਕਦੇ ਮਿਲਾਂਗੇ ਦੋਸਤਾ
ਘਰ ਬਣਾ ਕੇ ਰੇਤ ਦੇ ਫਿਰ ਢਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
ਸ਼ਾਮ ਜਦ ਫੁਰਸਤ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਬੈਠ ਇਕੱਲੇ ਹੀ
ਜਾਮ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਦਾ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਪਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
ਖਾਮੋਸ਼ੀ,ਤਨਹਾਈ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿਚ
ਗੀਤ ਇਕ ਪਤਝੜ ਜਿਹਾ ਗਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
ਹੋਇਆ ਨਾ ਦਰਦ ਨਿਵਾਰ ਜਦ ਆਪਣੇ ਘਰੀਂ
ਤੇਰੇ ਦਰ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਫਿਰ ਖੜਕਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
________________________

ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਤਿਰੰਗਾ ਬੜਾ ਹੀ ਮਹਾਨ ਏ,
ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ‘ਤੇ ਇਹਦੀ ਵੱਖਰੀ ਹੀ ਸ਼ਾਨ ਏ।
      ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਉਂਤੇ ਰੰਗ ਕੇਸਰੀ ਜੋ ਫੱਬਦਾ,
      ਦੇਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਦਾ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਬਲੀਦਾਨ ਏ।
ਵਿਚਕਾਰ ਇਹਦੇ ਜੋ ਸਫ਼ੈਦ ਰੰਗ ਦਿਸਦਾ,
ਸਾਦਗੀ, ਸੱਚਾਈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਏ।
      ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੰਗ ਹਰਿਆ ਜੋ ਭਰਿਆ,
      ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ-ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੀ ਇਹ ਪਹਿਚਾਣ ਏ।
ਨੀਲਾ ਚੱਕਰ ‘ਅਸ਼ੋਕ’ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਤਰੱਕੀ ਦਾ,
ਆਪਣੇ ਤਿਰੰਗੇ ‘ਤੇ  ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਏ।
      ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਤਿਰੰਗਾ ਬੜਾ ਹੀ ਮਹਾਨ ਏ,
      ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ‘ਤੇ ਇਹਦੀ ਵੱਖਰੀ ਹੀ ਸ਼ਾਨ ਏ।
       ________________________