ਸਾਡੇ ਸਮਿਆਂ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਸੱਚ ਹੈ, 
ਕਿ ਹੁਣ ਆਦਮੀ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਸਿਰਫ ਆਪਣਾ ਹੀ ਹੱਕ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਸਿਰਫ ਇਨਸਾਨਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀ, 
ਹਾਂ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਵਿਗਾੜਨ ਵਿੱਚ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਹੱਥ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈ।
ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਇਥੇ ਨਾ ਰਹੇ,
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਜੰਗਲ ਬੇਲੇ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਕੰਕਰੀਟ ਦੇ ਜੰਗਲ ਉਸਾਰ ਲਏ।
ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਇਥੇ ਕੋਈ ਪੰਛੀ ਨਾ ਰਹੇ,
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੇ ਦਰਖਤਾਂ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਕੀਤਾ।
ਹਾਂ ਇਹਨਾਂ ਵਾਸਤੇ ਚਿੜੀਆ ਘਰ ਜਰੂਰ ਬਚਾ ਲਏ।
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਤਾਂ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਨਿਘਰ ਗਈ
ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ
ਉਹਨਾ ਵਾਸਤੇ ਬਿਰਧ ਘਰ ਮੁਕੱਰਰ ਕਰ ਦਿਤੇ।
ਇੰਜ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਜਾਨਵਰ ,ਪੰਛੀ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਇੱਕ ਸਮਾਨ ਹਨ।
ਇਹ ਸਾਡੇ ਸਮਿਆ ਦਾ ਕੌੜਾ ਸੱਚ ਹੈ।
____________________

ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਤਸ਼ਬੀਹਾਂ ਦੇ ਕੇ
ਨਵੀਂ ਇਬਾਰਤ ਘੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,

ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਿੰਝ ਸਮਝਾਵੇ
ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਲੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।

ਇਸ਼ਕ ਜਦੋਂ ਹੱਢਾਂ ਵਿਚ ਰਚਦਾ
ਸੰਗ ਤੂਫਾਨਾਂ ਲੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।

ਹਸਦੇ ਹਸਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ
ਸੂਲ਼ੀ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,

ਨੈਣ ਮਮੋਲੇ ਬੜੇ ਹੀ ਭੋਲ਼ੇ
ਖਬਰੇ ਕਿੱਦਾਂ ਲੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਵਣਜੋਂ ਘਾਟਾ ਖਾ ਕੇ
ਡੂੰਘੇ ਵਹਿਣੀ ਹੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,

ਇਸ਼ਕ ਇਬਾਰਤ ਜਦ ਬਣ ਜਾਵੇ
ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰੇ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।

ਨਜ਼ਰ ਇਨਾਇਤ ਜਦ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਗੁੱਝੀਆਂ ਰਮਜਾਂ ਪੜ੍ਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
____________________

sukriya,,,

ਜਦ ਵੀ ਸੱਚ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਹੈ,
ਅੰਬਰ ਤੋਂ ਸੂਰਜ ਰੋਇਆ ਹੈ।

ਥਾਰੇ ਸਿਸਕ ਸਿਸਕ ਕੇ ਵਿਲਕੇ ,
ਵੇਖ ਕੇ ਕਿੰਨਾ ਜੁਲਮ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਜਿਸ ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾਂ ਮਾਣੀ ਸੀ,
ਲੱਕੜ ਹਾਰੇ ਕੱਟਿਆ ਹੈ

ਅੱਜ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਚੁਮਾਸਾ ਲੱਗਾ
ਲੱਕੜ ਹਾਰਾ ਵੀ ਰੋਇਆ ਹੈ।

ਚਿੱਟੇ ਬਸਤਰ ਪਾ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੀ ਕਰਦਾ,
ਨਗਨ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਜਦ ਫੜਿਆ ਜਨਤਾ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧੋਇਆ ਹੈ।

ਚਿੜੀਆਂ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਘਰ ਸੀ ਰਹਿੰਦਾ,
ਏਨੀ ਜਹਿਰ ਮਿਲ਼ਾਈ ਧਰਤੀ ਏਨਾ ਸਭਦਾ ਅੰਤ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਸੱਚ ਲੋਕਾਂ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਲੜਦਾ ਸੀ, ਝੂਠ ਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਫੜਦਾ ਸੀ,
ਚਾੜ ਦਿਉ ਇਸ ਸੱਚ ਨੂੰ ਸੂਲ਼ੀ ਫਿਰ ਹਾਕਮ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਮੁਨਸਿਫ ਜਾ ਝੁਠ ਨਾਲ਼ ਰਲ਼ਿਆ ਸ਼ਰੇਆਮ ਸੱਚ ਨੂੰ ਕੋਹਿਆ ਹੈ।
ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਸੱਚ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਹੈ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਹੈ।
____________________________________

ਮਾਵਾਂ ਠੰਢੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਏ
ਪਰ ਕੋਈ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ ਇਸ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿੰਦਾ ਏ।
ਪੇਟ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਵਣ ਖਾਤਰ,
ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨਿਭਾਵਣ ਖਾਤਰ,
ਪਰਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਉਤੇ
ਉੱਗੇ ਹੋਏ ਦਰੱਖਤਾਂ ਥੱਲੇ,
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਆਪਣੀ ਛਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਦੁਖੀ ਮਨ ਪਰਚਾਉਂਦਾ ਏ ਮਾਵਾਂ ਠੰਢੀਆਂ…
ਧੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਹੀ ਸੀ,
ਆਪਣਾ ਘਰ ਵਸਾਣਾ ਹੀ ਸੀ।
ਸਮੇਂ ਨੇ ਐਸੇ ਖੇਲ ਦਿਖਾਏ,
ਪੁੱਤਰ ਜਾ ਪਰਦੇਸ਼ ਵਸਾਏ।
ਬੁੱਢੀ ਮਾਂ ਨਿੱਤ ਰਸਤਾ ਵੇਖੇ,
ਕਿਤੇ ਇਹ ਛਾਂ ਵੀ ਢਲ ਨਾ ਜਾਏ,
ਇਹੀ ਖੌਫ ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ,
ਦਿਲ ਹੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਖਾਂਦਾ ਏ ਮਾਵਾਂ…
ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤੇ, ਬੀਤ ਗਏ ਹੁਣ ਸਾਲ ਹੀ,
ਬੁਢੇਪੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੀ ਦਾ ਹੁਣ, ਕਿਸੇ ਨਾ ਪੁੱਛਿਆ ਹਾਲ ਹੀ,
ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਬੈਠੀ, ਔਸੀਆਂ ਪਾਏ,
ਕਾਂ ਉਡਾਏ, ਕਦੋਂ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਲਿਆਏ,
ਮਾਂ ਦੇ ਕਲੇਜੇ ਠੰਢ ਪਾਏ।
ਵਿਛੜਿਆ ਦਿਲ ਦਾ ਟੋਟਾ, ਕਦੋਂ ਆ ਜੁੜ ਕੇ ਬਹਿੰਦਾ ਏ।
ਮਾਵਾਂ ਠੰਢੀਆ ਛਾਵਾਂ,
ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਏ
ਪਰ ਕੋਈ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਾ, ਇਸ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿੰਦਾ ਏ।
_____________________________

thnx,,,

ਸੁਪਨਿਆਂ ਸੰਗ ਸੋਚ ਉਡਾਰੀ ਲਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ
ਸ਼ਹਿਰ ਤੁਹਾਡੇ ਫੇਰਾ ਜਰੂਰ ਪਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ
ਅਗਲੇ ਬਚਪਨ ਜਦ ਕਦੇ ਮਿਲਾਂਗੇ ਦੋਸਤਾ
ਘਰ ਬਣਾ ਕੇ ਰੇਤ ਦੇ ਫਿਰ ਢਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
ਸ਼ਾਮ ਜਦ ਫੁਰਸਤ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਬੈਠ ਇਕੱਲੇ ਹੀ
ਜਾਮ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਦਾ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਪਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
ਖਾਮੋਸ਼ੀ,ਤਨਹਾਈ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਦੇ ਆਲਮ ਵਿਚ
ਗੀਤ ਇਕ ਪਤਝੜ ਜਿਹਾ ਗਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
ਹੋਇਆ ਨਾ ਦਰਦ ਨਿਵਾਰ ਜਦ ਆਪਣੇ ਘਰੀਂ
ਤੇਰੇ ਦਰ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਫਿਰ ਖੜਕਾਇਆ ਕਰਾਂਗੇ ।
________________________

thnx,,,,,

ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਤਿਰੰਗਾ ਬੜਾ ਹੀ ਮਹਾਨ ਏ,
ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ‘ਤੇ ਇਹਦੀ ਵੱਖਰੀ ਹੀ ਸ਼ਾਨ ਏ।
      ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਉਂਤੇ ਰੰਗ ਕੇਸਰੀ ਜੋ ਫੱਬਦਾ,
      ਦੇਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਦਾ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਬਲੀਦਾਨ ਏ।
ਵਿਚਕਾਰ ਇਹਦੇ ਜੋ ਸਫ਼ੈਦ ਰੰਗ ਦਿਸਦਾ,
ਸਾਦਗੀ, ਸੱਚਾਈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਏ।
      ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੰਗ ਹਰਿਆ ਜੋ ਭਰਿਆ,
      ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ-ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੀ ਇਹ ਪਹਿਚਾਣ ਏ।
ਨੀਲਾ ਚੱਕਰ ‘ਅਸ਼ੋਕ’ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ ਤਰੱਕੀ ਦਾ,
ਆਪਣੇ ਤਿਰੰਗੇ ‘ਤੇ  ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਏ।
      ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਤਿਰੰਗਾ ਬੜਾ ਹੀ ਮਹਾਨ ਏ,
      ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ‘ਤੇ ਇਹਦੀ ਵੱਖਰੀ ਹੀ ਸ਼ਾਨ ਏ।
       ________________________

ਪਾਤਰ! ਦੱਸ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਨਵਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?
 
ਛੱਡ ਕੇ ਗਿਆ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਵਿਹੜੇ
ਸੁਰਾ ਲੱਦਿਆ ਉਹ ਸਾਜ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?
 
ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵਾਲਾ
ਸੂਹਾ ਜੇਹਾ ਗੁਲਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?
 
ਰੱਖ ਕੇ ਗਿਆ ਸੈਲਫ਼ ਤੇਰੀ ਤੇ
ਵਾਰਿਸਸ਼ਾਹ ਕਿਤਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ
 
ਸ਼ਾਮ ਦੁਪਹਿਰੇ ਸਰਘੀ ਵੰਡਦੀ
ਨਾਨਕ ਵਾਲੀ ਰਬਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ ?
 
ਖੇਤਾਂ ਰਾਹਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਖੇਡਦਾ
ਧਰਤ ਪੱਟਦਾ ਸ਼ਬਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?
 
ਮਿਰਜ਼ਾ ਹੀਰ ਸਰੂਰ ਬਣ ਚੜ੍ਹਦੀ
ਸਮਿਆਂ ਪੁਰਾਣੀ ਸ਼ਰਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?
 
ਨਾਲ ਤਰੰਗਾਂ ਰਾਤ ਦਿਨ ਗਾਉਂਦਾ
ਨੀਲਾ ਜੇਹਾ ਚਨਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ ?
 
ਹਰ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਨਿੱਤ ਸੀ ਵਸਦਾ
ਨਾਨਕ ਸੁੱਚਾ ਰਾਗ ਕਿੱਥੇ ਹੈ
______________