ਤੈਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਪੁੱਤ ਪਰਦੇਸਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਕਰਦੇ ਇਹ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ,
ਘਰ ਦੀਆਂ ਤੰਗੀਆਂ ਕੱਢਣ ਲਈ ਪੈਸਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਸੀ,
ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਗੈਰ ਬਣੇ,ਹੁਣ ਗੈਰ ਵੀ ਬਣ ਗਏ ਘਰਦੇ ਨੇ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੰਚਾਇਤੀ ਵੀ ਪੁੱਛ ਕੇ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ /////////

ਜਦ ਕਦੇ ਮੈਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ 'ਚ ਤੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁੱਤ ਤੋਰੀ ਸੀ,
ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੀ ਦੇਖ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਸਭ ਨੇ ਕੀਤੀ ਕੋਰੀ ਸੀ,
ਹੁਣ ਬਿਨਾਂ ਕਹੇ ਤੋਂ ਨਿੱਤ ਲੋਕੀ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮਿਨਤਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੰਚਾਇਤੀ ਵੀ ਪੁੱਛ ਕੇ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ ///////

ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਿਸਨੂੰ ਖਵਾਬ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੇ,
ਵਕਤ ਸਮਝੋ ਖਰਾਬ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੇ,
ਮਹਿਬੂਬ ਆਵੇ ਯਾ ਨਾ ਆਵੇ,
ਪਰ ਤਾਰੇ ਗਿਨਣ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ |||

ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂਪਿੱਛੋਂ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ‘ਚ ਆਇਆ ਹਾਂ,
ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਦੂਰ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਨਾ ਪਰੋਖੇ ਕਰ,
ਹੋਰ ਨਾ ਮੈਂ ਮੰਗਾਂ ਕੁਝ ਬੱਸ ਇੱਕ ਨਿਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗੂੰ ਬੇ-ਰਸ ਹੋਈ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ,
ਦੋ ਘੁੱਟਾਂ ਰਸ ਅਤੇ ਕੁਝ ਪਲ ਮਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਲੰਬੀ ਇਸ ਜੁਦਾਈ ਦਾ ਕੀ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ,
ਤੇ ਜੇਕਰ ਹੈ ਗਿਲਾ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਠੰਡੀ ਪੈਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਏ ਧੂਣੀ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਵਾਲੀ,
ਬੁਝ ਰਹੇ ਕੋਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪੱਲੇ ਦੀ ਹਵਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂ ਕਲਮ ਤੇਰੀ,
ਇਸਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵਜ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਸਮੇਂ ਨਾਲ਼ ਫੱਟ ਭਰ ਜਾਂਦੇ,
ਅੱਲੇ ਪਰ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੀ "ਧੂਰੀ" ਨੂੰ ਦਵਾ ਤਾਂ ਦੇ।

ਇਕ ਦਿਲ ਦਿੱਤਾ,ਦੂਜਾ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ,ਤੀਜਾ ਆਣ ਗਮਾ ਨੇ ਘੇਰ ਲਿਆ,
ਇਕ ਜੱਗ ਰੁੱਸਿਆ,ਦੂਜਾ ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ,ਤੀਜਾ ਮੂੰਹ ਸੱਜਣਾ ਨੇ ਫੇਰ ਲਿਆ

ਤੇਰੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਏ,
ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਵੀ ਬੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਏ,
ਪਰ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ,ਨੀ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੁਬਾਨੀ,ਤੈਨੂੰ ਕਹਿ ਨੀ ਸਕਦਾ
ਇਹ ਵੀ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਡੁੱਬ ਜਾਣੀਏ,ਕਿ ਕਰਨ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਰਹਿ ਨੀ ਸਕਦਾ

ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਨਖਰੇ ਕੋਣ ਸਿਖਾਉਦਾ ਅਕਲ ਤੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਦੂਰ ਏ,
ਹਰ ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਚ ਰਹਿੰਦੀ ਕਿਉ ਮਗਰੂਰ ਏ,
ਦੇਬੀ ਨੇ ਤਫਦੀਸ਼ ਜੋ ਕੀਤੀ,ਤਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ,
ਇਸ ਵਿਚ ਅੱਧਾ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦਾ ਤੇ ਅੱਧਾ ਸ਼ੀਸਿਆਂ ਦਾ ਕਸੂਰ ਏ

ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਜਦੋ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਦੇਖਦਾਂ ਹਾਂ
ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਓਹੀ ਪੁਰਾਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ
ਖ਼ੌਲ ਉਠਦਾ ਹੈ ਮੇਰੀਆਂ ਰਗਾਂ ਦਾ ਲਹੂ
ਇਨਸਾਫ ਲਈ ਤੜਫਦਾ ਜਦੋ ਇਨ੍ਸਾਨ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ
ਕੀ ਕਰਾਗਾਂ ਮੈ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ ਦੀ ਬੁਲੰਦੀ ਨੂੰ
ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੇ ਰੁਲਦੇ ਹੋਏ ਅਰਮਾਨ ਦੇਖਦਾਂ ਹਾਂ
ਰਾਜਨੇਤਾ ਅਤੇ ਫਰੰਗੀ ਵਿਚ ਕੇਈ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਰਿਹਾ
ਇਹਨਾ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਇਕ ਸਮਾਨ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ
ਅਫ੍ਸਰਸ਼ਾਹੀ ਅਤੇ ਲੁਟ ਖੋਹ ਦਾ ਬਾਜ਼ਾਰ
ਹਰ ਪਾਸੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ
ਖ਼ਤਮ ਹੋਈ ਨਾ ਅਜੇ ਊਚ ਨੀਚ ਦੀ ਲੜਾਈ
ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਨਿੱਤ ਕਤਲੇ -ਆਮ ਦੇਖਦਾਂ ਹਾਂ
ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ ਬਏਇਨਸਾਫੀ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ
ਕਨੂਨ ਦੀਆਂ ਕਬਰਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਦੇਖਦਾਂ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਆਵਾਂਗਾ ਫਿਰ ਰਾਜਗੁਰੂ ਅਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨਾਲ
ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਗੁਲਾਮ ਦੇਖਦਾਂ ਹਾਂ
ਜੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਫਿਰ ਚੁਮਾ ਓਹ ਫਾਂਸੀ ਦਾ ਫੰਦਾ
ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਨੂੰ ਜਦ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ
ਮੇਰਾ ਅੱਜ ਵੀ ਹੈ ਸੁਪਨਾ ਇੱਕ ਨਵੇ ਭਾਰਤ ਦਾ
ਜਿਥੇ ਹਰ ਹਿੰਦ ਵਾਸੀ ਦੀ ਮੁਸਕਾਨ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ
ਜਿਥੇ ਨਾ ਕੋਈ ਫਿਰਕਾ ਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਮਹਜ਼ਬੀ ਫਸਾਦ
ਜਿਥੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਤੇ ਸਿਰ੍ਫ ਇਨ੍ਸਾਨ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ |

ਭੁੱਲ ਕੇ ਔਕਾਤ ਮੈਂ ਖਵਾਬ ਦੇਖੇ ਤਾਰੇਆਂ ਦੇ,
ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਰੋਗ ਮੈਂ ਡਰਾਉਣਾ ਜਿਹਾ ਲਾ ਲੇਯਾ,
ਖਂਗ ਸਣੇ ਚੱਜ ਨਾਲ ਰੋਯਾ ਵੀ ਨਹੀ ਜਾਂਦਾ,
ਗੋਲਾ ਦੇ ਭੁਲੇਖੇ ਬੁੱਕ ਭੱਖੜੇ ਦਾ ਖਾ ਲੇਯਾ,
ਕਾਲਜੇ ਦਾ ਸੇਕ ਹਾਲੇ ਤਕ ਵੀ ਨਾ ਸ਼ੀਤ ਹੋਯਾ,
ਮਾਘ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਸੁਬਹ ਪੰਜ ਵਾਰੀ ਨਹਾ ਲੇਯਾ,
ਵਾਹ ਬਿਨਾ ਉੱਡ ਚਲੇ ਕੱਖ ਸਾਡੀ ਕੁੱਲੀ ਉਤੋ,
ਜਿਦਣ ਦਾ ਯਾਰ ਨੇ ਚੁਬਾਰਾ ਲਾਗੇ ਪਾ ਲਾ,
ਮੁੱਲ ਕੀ ਸੀ ਦੇਣਾ ਮੈਨੂੰ ਹੱਥ ਵੀ ਨਹੀ ਲੱਗਾੳਣ ਦਿੰਦੇ,
ਹੁੱਣ ਨੀ ਮੈ ਰਾਖਾ ਬਹਿਣਾ ਲੋਭਿਆ ਦੇ ਬਾਗ ਦਾ,
ਅੳਲੇ ਛਿਪੇ ਭਾਵੇ ਸਾਨੂੰ ਜਹਿਰ ਵੀ ਪਿਲਾਦੇ ਕੋਈ,
ਸਾਹਮਣੇ ਨਈ ਪੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਜੂਠਾ ਦੁੱਧ ਨਾਗ ਦਾ,
ਸੁਣਿਆ ਜੁਆਨ ਹੋ ਕੇ ੳਡੱ ਗਿਆ ਆਲਣੇ ਚੋ,
ਹੋ ਕੇ ਜੁਆਨ ਕੱਲ ੳਡੱ ਗਿਆ ਆਲਣੇ ਚੋ,
ਸੁਣਿਆ ਮੈ ਘੁੱਗੀ ਬੱਚਾ ਪਾਲਿਆ ਸੀ ਕਾਗ ਦਾ,
ਸਾਹਮਣੇ ਮੁੱਹਲਾ ਵਿੱਚ ਬਲੱਦਾ ਸੀ ਦਿਵਾ,
ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖਦਾ “ਚਰਣ” 20 ਸਾਲ ਰਿਹਾ ਜਾਗ ਦਾ....

ਨਿਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਤੰਦ ਨੀ ਪਾਏ ਅਸੀਂ,
ਚਰਖੜੀਆਂ ਤੇ ਵੀ ਚੜੇ ਹੋਏ ਆਂ,
ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਜਿਥੌਂ ਦੀ ਫੀਸ ਲਗਦੀ,
ਅਸੀਂ ਓਸ ਸਕੂਲ ਦੇ ਪੜੇ ਹੋਏ ਹਾਂ,
ਲੋਕ ਝਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਹੀ ਰਹਿਣ ਤਰਦੇ
ਅਸੀਂ ਲਹੂ ਅੰਦਰ ਲਾਈਆਂ ਤਾਰੀਆ ਨੇ,
ਸਾਨੂੰ ਐਵੇਂ ਨੀ ਲੋਕ ਸਰਦਾਰ ਕਹਿੰਦੇ,
ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਲਈਆਂ ਸਰਦਾਰੀਆਂ ਨੇ

ਮੇਰੇ ਸੱਜਰੇ ਵੇਖੇ ਖਵਾਂਬਾਂ ਦਾ,ਇਸ਼ਕੇ ਚ ਰੰਗੇ ਜ਼ਜਬਾਂਤਾਂ ਦਾ,ਜੋ ਵੀਰਾਨੇ ਕੱਟੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਰਾਤਾਂ ਦਾ,ਕੀ ਮੁੱਲ ਪਾਵੇਂਗੀ , ਤੁੰ ਦੋਲਤ ਸ਼ੋਹਰਤ ਦਾ ਪੁਤਲਾ ਬਣ,ਛੱਡ ਕੁੱਲੀਆਂ,ਮਹਿਲ ਮੁਨਾਰੇ ਤੱਕ,ਕੀ ਪਿਆਰ ਨਿਭਾਵੇਂਗੀ

ਮੈਂ ਪੀਰਾਂ ਫਕੀਰਾਂ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ,ਕਦੇ ਮੰਦਿਰ ਤੇ ਕਦੇ ਮਸਜ਼ਿਦ ਚੋਂ,ਇੱਕ ਤੇਰਾ ਚਾਨਣ ਲੱਭਦਾ ਰਿਹਾ,ਤੇਰੇ ਚੰਨ ਬਣਦੇ ਰਹੇ ਹੋਰ ਕਈ,ਮੇਰੀਆਂ ਆਂਸਾਂ ਦਾ ਦੀਵਾ ਬੁੱਝਦਾ ਰਿਹਾ


ਦਿੱਤੇ ਜਖ਼ਮ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਹਾਰ ਲਏ,ਤੇਰਾ ਵਿਛੋੜਾ ਜ਼ਰਿਆ ਜਾਣਾ ਨੀ,ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਸੂਲੀ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕਬੂਲ ਮੈਨੂੰ,ਮਾਤਮ ਤੈਥੋਂ ਕਰਿਆ ਜਾਣਾ ਨੀ


ਅਫਸੋਸ ਰਹੂ ਜਿੰਦਗੀ ਕੱਟੀ ਦਾ,ਪਰ ਇਸ ਬੰਧਨ ਚੋਂ ਛੁਟਿਆ ਜਾਣਾ ਨੀ, ਫਕੀਰੀ ਗਲ ਲੈ ਤੁਰਿਆ,ਤੈਥੋਂ ਨੋਟਾਂ ਚ ਤਰਿਆ ਜਾਣਾ ਨੀ