Lalli cheema

dekhooo mitra pj da frndz vapis aa gaya  :rockon: :rockon:

aa news bahuttt old haiii but i want share wid u...


Mohan Lala Banga Before and After the Elections : Hindu or Sikh ?
Banga, Punjab (KP) � With a flowing black beard, and a navy blue dastar, he looked like any other young Akali candidate during the recent 2007 Punjab Vidhan Sabha elections - yet something was different about this man.

For one thing, his name, Chaudri Mohan Lal Banga, did not match his appearance. The voters of Punjab did not care, they voted for him anyways, and elected him into Punjab's Vidhan Sabha during the recent elections.   

To the surprise of many, as soon as he secured his political positions, this Shiromani Akali Dal (Badal) candidate abandoned his dastar, and appeared at the Vidhan Sabha oath ceremony with his hair open, a taboo for Sikhs.  During the election, he was seen with a turban and a flowing beard while soliciting votes as a Sikh.  The votes are in and the dastar is out.

Panthic organizations in Punjab and abroad are appalled at the fact that how could the public even elect a chameleon like Mohan Lal under the banner of Akali Dal.  According to Panthic sources, it is being suggested that Mohal Lal indulged in these offensive actions on command of the anti-Panthic Ashutosh of the Noormehal Cult.

The Sikh organizations have asked the Akal Takht Sahib Jathedar to take stern action against Mohan Lal and Party Chief Parkash Badal for misusing the Sikh appearance for political gains and for hurting the Sikh community's sentiments.  They have for a long time contested that Shiromani Akali Dal (Badal) is no longer a Sikh political party, which has opened itself to the anti-Sikh forces.


The Shiromani Akali Dal at one time represented the Sikh identity, along with political and religious aspirations of the Sikh Nation.  Under the guise of secularism, the Badal Dal seems to have sold its identity and self-respect in desperation for votes. 

Panthic organizations have also asked Akal Takht Sahib Jathedar to have Parkash Badal clarify his stance on anti-Sikh cults.  In past, while Parkash Badal has shown open support for the Naamdhari and the Noormehal Cults which supported his party well in the previous elections, as well as the pro-congress Sacha Sauda dera.

While responding to a Sikh delegation which approached the Takht on this matter, personal assistant of Akal Takht Sahib Jathedar assured that this issue will be discussed at the next meeting of the Singh Sahibs but prior to that, a written complaint was sought from the delegation.
While the Shiromani Gurdwara Parbandhak Committee (SGPC) has shown great enthusiasm in seeking apologies from Harbhajan Singh for letting his hair down and Mandira Bedi for appearing with a Khanda tattoo in an advertisement, it has not made single public statement in regards to the case of Mohan Lal.

In response to these allegations, Mohal Lal stated that it is his personal preference in respect of how he appears in the public.  While talking on a radio talk show from Vancouver, Canada, he declared that the people of Punjab adored Mohan Lal, and not his appearance, with or without his turban and hair.  His comments seem to have further ignited the flames of this controversy.

A representative of Shiromani Akal Dal (A) expressed outrage at the SGPC and the Akali Dal (Badal).  He said that while the Sikh organizations are trying hard to get the French Turban Ban lifted, associates of these organizations are showing no respect to core principals of the Sikh religion.  He asked that Mohal Lal should make up his mind in regards to his true identity, whether he wanted to appear as a Hindu or a Sikh and to stop confusing the public.

"Knowledge is Power" goes the old German adage. But power, as any schoolboy knows, always has negative and positive sides to it. Information exhibits the same duality: properly provided, it is a positive power of unequalled strength. Improperly disseminated and presented, it is nothing short of destructive. The management of the structure, content, provision and dissemination of information is, therefore, of paramount importance to a nation, especially if it is in its infancy (as an independent state).

Information has four dimensions and five axes of dissemination, some vertical and some horizontal.

The four dimensions are:

- Structure – information can come in various physical forms and poured into different kinds of vessels and carriers. It can be continuous or segmented, cyclical (periodic) or punctuated, repetitive or new, etc. The structure often determines what of the information (if at all) will be remembered and how. It encompasses not only the mode of presentation, but also the modules and the rules of interaction between them (the hermeneutic principles, the rules of structural interpretation, which is the result of spatial, syntactic and grammatical conjunction).

- Content – This incorporates both ontological and epistemological elements. In other words: both "hard" data, which should, in principle, be verifiable through the employment of objective, scientific, methods – and "soft" data, the interpretation offered with the hard data. The soft data is a derivative of a "message", in the broader sense of the term. A message comprises both world-view (theory) and an action and direction-inducing element.

- Provision – The intentional input of structured content into information channels. The timing of this action, the quantities of data fed into the channels, their qualities – all are part of the equation of provision.

- Dissemination – More commonly known as media or information channels. The channels which bridge between the information providers and the information consumers. Some channels are merely technical and then the relevant things to discuss would be technical: bandwidth, noise to signal ratios and the like. Other channels are metaphorical and then the relevant determinants would be their effectiveness in conveying content to targeted consumers.
 



In the economic realm, there are five important axes of dissemination:
From Government to the Market – the Market here being the "Hidden Hand", the mechanism which allocates resources in adherence to market signals (for instance, in accordance with prices). The Government intervenes to correct market failures, or to influence the allocation of resources in favour or against the interests of a defined group of people. The more transparent and accountable the actions of the Government, the less distortion in the allocation of resources and the less resulting inefficiency. The Government should declare its intentions and actions in advance whenever possible, then it should act through public, open tenders, report often to regulatory and legislative bodies and to the public and so on. The more information provided by this major economic player (the most dominant in most countries) – the more smoothly and efficaciously the Market will operate. The converse, unfortunately, is also true. The less open the government, the more latent its intents, the more shadowy its operations – the more cumbersome the bureaucracy, the less functioning the market.
From Government to the Firms – The same principles that apply to the desirable interaction between Government and Market, apply here. The Government should disseminate information to firms in its territory (and out of it) accurately, equitably and speedily. Any delay or distortion in the information, or preference of one recipient over another – will thwart the efficient allocation of economic resources.
From Government to the World – The "World" here being multilateral institutions, foreign governments, foreign investors, foreign competitors and the economic players in general providing that they are outside the territory of the information disseminating Government. Again, any delay, or abstention in the dissemination of information as well as its distortion (disinformation and misinformation) will result in economic outcomes worse that could have been achieved by a free, prompt, precise and equitable (=equally available) dissemination of said information. This is true even where commercial secrets are involved! It has been proven time and again that when commercial information is kept secret – the firm (or Government) that keeps it hidden is HARMED. The most famous examples are Apple (which kept its operating system a well-guarded secret) and IBM (which did not), Microsoft (which kept its operating system open to developers of software) and other software companies (which did not). Recently, Netscape has decided to provide its source code (the most important commercial secret of any software company) free of charge to application developers. Synergy based on openness seemed to have won over old habits. A free, unhampered, unbiased flow of information is a major point of attraction to foreign investors and a brawny point with the likes of the IMF and the World Bank. The former, for instance, lends money more easily to countries, which maintain a reasonably reliable outflow of national statistics.
From Firms to the World – The virtues of corporate transparency and of the application of the properly revealing International Accounting Standards (IAS, GAAP, or others) need no evidencing. Today, it is virtually impossible to raise money, to export, to import, to form joint ventures, to obtain credits, or to otherwise collaborate internationally without the existence of full, unmitigated disclosure. The modern firm (if it wishes to interact globally) must open itself up completely and provide timely, full and accurate information to all. This is a legal must for public and listed firms the world over (though standards vary). Transparent accounting practices, clear ownership structure, available track record and historical performance records – are sine qua non in today's financing world.
From Firms to Firms – This is really a subset of the previous axis of dissemination. Its distinction is that while the former is concerned with multilateral, international interactions – this axis is more inwardly oriented and deals with the goings-on between firms in the same territory. Here, the desirability of full disclosure is even stronger. A firm that fails to provide information about itself to firms on its turf, will likely fall prey to vicious rumours and informative manipulations by its competitors.

ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕ ਗਾਇਕੀ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹਾਂ ਤੱਕ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਗਾਇਕਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਆਟੇ ਵਿੱਚ ਲੂਣ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ। ਲੋਕ ਗਾਇਕੀ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੇ ਪਰ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਲੰਮੇਰੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਲੋਕ ਗਾਇਕੀ ਚਿਰਾਂ ਤੱਕ ਲੋਕ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਲੋਕ ਗਾਇਕ ਸੰਗੀਤ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ’ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕ ਗਾਇਕੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਫੁਲਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਮਾਣ-ਸਨਮਾਨ ਨੂੰ ਦੁੱਗਣਾ-ਤਿੱਗਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮਾਣਯੋਗ ਲੋਕ ਗਾਇਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸਿਰ-ਕੱਢਵਾਂ ਨਾਂ ਸੀ – ਆਸਾ ਸਿੰਘ ਮਸਤਾਨਾ।
ਆਸਾ ਸਿੰਘ ਮਸਤਾਨਾ ਦਾ ਜਨਮ 22 ਅਗਸਤ, 1927 ਨੂੰ ਸ਼ੇਖਪੁਰਾ (ਪਾਕਿਸਤਾਨ) ਵਿਖੇ ਮਾਤਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਸ. ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਲਾਡਲੇ ਆਸਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਗਾਉਣ-ਵਜਾਉਣ ਦਾ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਬੜਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਉੱਚੇ ਸੁਰ ਲਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਤੇ ਮੱਠਾ-ਮੱਠਾ ਜਿਹਾ ਗਾਉਣ ਵਾਲਾ ਗਵੱਈਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸ਼ੌਕ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸਤਾਦ ਪੰਡਤ ਦੁਰਗਾ ਪ੍ਰਸਾਦ ਕੋਲ ਸੰਗੀਤ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ, ਜਿੱਥੋਂ ਕੁਝ ਇੱਕ ਬਾਰੀਕੀਆਂ ਸਿੱਖ ਕੇ ਉਹ ਛੇਤੀ ਹੀ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਆਇਆ। ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਲਿਆਕਤ ਨਾਲ ਪਰਖ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਲੋਕ ਗਾਇਕਾਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਆਣ ਖਲੋਤਾ।
ਸੰਨ 1949 ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰੇਡੀਓ ਉਤੇ ‘ਤੱਤੀਏ ਹਵਾਏ, ਕਿਹੜੇ ਪਾਸਿਉਂ ਤੂੰ ਆਈ ਏਂ’ ਨਾਮੀ ਗੀਤ ਗਾ ਕੇ ਸ਼ੋਹਰਤ ਖੱਟਣ ਵਾਲੇ ਇਸ ਮਹਾਨ ਗਾਇਕ ਨੇ ਕਈ ਸੁਪਰਹਿੱਟ ਗੀਤ ਗਾਏ ਜੋ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਸੰਗੀਤ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਤਰੋ-ਤਾਜ਼ਾ ਹਨ। ‘ਕਾਲੀ ਤੇਰੀ ਗੁੱਤ ਤੇ ਪਰਾਂਦਾ ਤੇਰਾ ਲਾਲ ਨੀ’, ‘ਮੁਟਿਆਰੇ ਜਾਣਾ ਦੂਰ ਪਿਆ’ ਅਤੇ ‘ਮੈਨੂੰ ਤੇਰਾ ਸ਼ਬਾਬ ਲੈ ਬੈਠਾ’ ਆਦਿ ਗੀਤ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਗਾਇਕੀ ਦਾ ਸਿਖਰ ਮੰਨੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ‘ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਅਰਥੀ ਉਠਾ ਕੇ ਚਲਣਗੇ, ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਸਭ ਹੁੰਮ-ਹੁਮਾ ਕੇ ਚਲਣਗੇ’ ਨਾਮਕ ਗੀਤ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਏਨੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਗਾਇਆ ਕਿ ਅੱਜ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾ ਭਰ ਆਉਣ, ਐਸਾ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ‘ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕੋਇਲ’ ਅਖਵਾਉਣ ਵਾਲੀ ਸੁਰਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨਾਲ ਗਾਏ ਉਸ ਦੇ ਦੋਗਾਣੇ ਤਾਂ ਕਮਾਲ ਦੇ ਹਨ। ‘ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਨਿਰਾ ਛਨਿੱਚਰ ਏ’, ਇਸ ਜੋੜੀ ਦਾ ਗਾਇਆ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਗੀਤ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਗਾਏ ਕੁਝ ਹੋਰ ਗੀਤ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਨ :
* ਕੁੰਡਲਾਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛ ਗੋਰੀਏ…
* ਦੱਸ ਕਿਹੜੇ ਮੈਂ ਬਹਾਨੇ ਆਵਾਂ
* ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣੇ ਦਾ ਚਾਅ ਮਾਹੀਆ
* ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮੰਦਾ ਨਾ ਬੋਲੀਂ
* ਬੀ.ਏ. ਪਾਸ ਦੇ ਨਸੀਬ ਸੜ ਗਏ
ਗਾਇਕਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕੌਰ ਅਤੇ ਪੁਸ਼ਪਾ ਹੰਸ ਨਾਲ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਕੁਝ ਗੀਤ ਗਾਏ ਸਨ ਅਤੇ ‘ਫਿਰ ਤੁਣ-ਤੁਣ ਤੂੰਬਾ ਬੋਲ ਪਿਆ’ ਨਾਮੀ ਗੀਤ ਵੀ ਕਾਫ਼ੀ ਚਰਚਿਤ ਰਿਹਾ।
1991 ਵਿੱਚ ਬੈਂਕ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਸੇਵਾ-ਮੁਕਤ ਹੋਏ ਆਸਾ ਸਿੰਘ ਮਸਤਾਨਾ ਨੂੰ ਕਈ ਇਨਾਮਾਂ-ਸਨਮਾਨਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ‘ਪਦਮਸ਼੍ਰੀ ਜਿਹੇ ਵੱਕਾਰੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਵੀ ਨਿਵਾਜਿਆ ਗਿਆ।
23 ਮਈ, 1999 ਨੂੰ ਦਿੱਲੀ ਵਿਖੇ ਅਕਾਲ ਚਲਾਣਾ ਕਰ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਇਹ ਮਹਾਨ ਲੋਕ ਗਾਇਕ ਬੜਾ ਹੀ ਖੁਸ਼-ਮਿਜ਼ਾਜ ਤੇ ਚੁਲਬੁਲੀ ਤਬੀਅਤ ਵਾਲਾ ਨੇਕ ਬੰਦਾ ਸੀ।

ਅਧਿਆਪਕ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈਂਦਿਆਂ ਹੀ ਸਿਰ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਝੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਧਿਆਪਕ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਬਹੁਤ ਉੱਚਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਿਉਂ-ਜਿਉਂ ਸਾਡਾ ਸਮਾਜ ਤਰੱਕੀ ਕਰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਿਉਂ-ਤਿਉਂ ਅਧਿਆਪਕ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਘੱਟਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਵਾਲਾ ਵੇਲਾ ਕਦੋਂ ਦਾ ਲੰਘ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਕ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਅਨਪੜ੍ਹ ਪੰਚਾਇਤ ਮੈਂਬਰ ਤਾਂ ‘ਮੈਂਬਰ ਸਾਹਬ’ ਹੈ ਪਰ ਪੜ੍ਹਿਆ-ਲਿਖਿਆ ਮਾਸਟਰ ‘ਓਏ ਮਾਸਟਰਾ’ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਇਕ ਗਲੀ ਵਿਚ ਮਾਸਟਰਾਂ ਦੇ ਚਾਰ ਘਰ ਹੋਣ ਪਰ ਪਟਵਾਰੀ ਦਾ ਇਕ ਘਰ ਵੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਵੀ ਗਲੀ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਵਾਲੀ ਵੱਜਦੀ ਹੈ। ਇਕ ਵਾਰ ਦੀ ਸੱਚੀ ਘਟਨਾ, ਜੋ ਕਿ ਅਖਬਾਰ ਦੀ ਖਬਰ ਵਜੋਂ ਕਿਤੇ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਪੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਚੇਤੇ ਵਿਚ ਉਕਰੀ ਪਈ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਤਹਿਸੀਲਦਾਰ ਦਫਤਰ ਵਿਚ ਪਟਵਾਰੀ ਨੇ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਅੱਗੋਂ ਚਪੜਾਸੀ ਨੇ ਚੁੱਕ ਲਿਆ, ‘ਹੈਲੋ ਕੌਣ’, ‘ਜੀ ਮੈਂ ਗੁਰਮੇਲ ਪੀਅਨ’, ‘ਅੱਛਾ ਤਹਿਸੀਲਦਾਰ ਹੈਗਾ’, ‘ਜੀ ਨਹੀਂ?’ ‘ਅੱਛਾ ਜਦੋਂ ਆਵੇ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਕਹੀਂ ਕਿ ਪਟਵਾਰੀ‘ਸਾਬ੍ਹ’ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆਇਆ ਸੀ, ‘ਕਹਿ ਕੇ ਪਟਵਾਰੀ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕੱਟ ਤਾ।’
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਘਟਨਾ ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਪਰੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ’ਚ ਮੇਰੀ ਈ.ਟੀ.ਟੀ. ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਨਵੀਂ ਭਰਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਵੋਟਾਂ ਬਣਾਉਣ ’ਤੇ ਪਟਵਾਰੀ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦਾ ਚੌਕੀਦਾਰ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਪਟਵਾਰੀ ਨੂੰ ‘ਸਾਬ੍ਹ ਸਾਬ੍ਹ’ ਕਰਦਾ ਚਾਹ ਤੇ ਬਿਸਕੁਟ ਪਰੋਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਟਵਾਰੀ ਦੇ ਚਾਹ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚੌਕੀਦਾਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਸੁਲਹ ਮਾਰੀ, ‘ਓਏ ਮਾਸਟਰਾ, ਤੂੰ ਵੀ ਪੀਣੀ ਆ ਚਾਹ।’ ਹਾਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਚੌਕੀਦਾਰ ਮੈਨੂੰ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਵਾਂਗ ਸਕੂਲ ਆ ਕੇ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੋਤੇ-ਪੋਤੀਆਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਉਹਦੀ ਇਸ ਹਰਕਤ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਧੱਸਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਵਿੱਦਿਆ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਤੀਜਾ ਨੇਤਰ ਹੈ। ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਤੀਜੀ ਅੱਖ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਹੁਣ ਬਿਲਕੁਲ ਝੂਠੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਇੰਜ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੜ੍ਹਿਆਂ-ਲਿਖਿਆਂ ਦੇ ਵੀ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਹੀ ਸਿਰ ਲੱਗੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਕੁ ਦਿਨ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਬਲਾਕ ਦੇ ਇਕ ਉੱਚ ਅਧਿਕਾਰੀ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੀ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਸਵੈਮਾਣ ਨੂੰ ਗਹਿਰੀ ਸੱਟ ਵੱਜੀ। ਜਦ ਮੈਂ ਦਫਤਰ ਐਸ.ਸੀ. ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਅਫਸਰ ਨੇ ਚਪੜਾਸੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਭੇਜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕਾਫੀ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਬੰਦ ਪਏ ਕਮਰੇ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਦੇ ਦਿੱਤੇ। ਬੜੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਦਰਜਾ ਚਾਰ ਵਾਲਾ ਇਹ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਉਥੋਂ ਦਫਤਰ ਆ ਕੇ ਉਸ ਅਫਸਰ ਨਾਲ ਵੀ ਬਹਿਸਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਦੇ ਪੱਲੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਪਈ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਇਸ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਮੈਂ ਹਫਤਾ ਭਰ ਮਾਨਸਿਕ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ’ਚ ਰਿਹਾ।
ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕਈ ਲੋਕ ਅਜਿਹੇ ਵੀ ਟੱਕਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਹੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿਚ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਰੁਤਬੇ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਮੋਬਾਈਲ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ’ਤੇ ਸਿਮ ਕਾਰਡ ਲੈਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੇ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਏਜੰਟ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਕੁਰਸੀ ਇਕ ਹੀ ਖਾਲੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਏਜੰਟ ਉਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਕੇ ਫਾਰਮ ਭਰਨ ਲੱਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਫਾਰਮ ਭਰਦਿਆਂ-ਭਰਦਿਆਂ ਕਿੱਤੇ ਵਾਲੇ ਖਾਨੇ ਵਿਚ ਜਦ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਟੀਚਰ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਏਜੰਟ ਉੱਠ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ, ‘‘ਸਰ ਜੀ, ਸੌਰੀ ਮੈਂ ਟੀਚਰਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤੁਸੀਂ ਕੁਰਸੀ ’ਤੇ ਬੈਠੋ, ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਫਾਰਮ ਭਰ ਲਵਾਂਗਾ।’’ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਘਟਨਾ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਮੁਕਤਸਰ

Explore centuries of pencil expression

The Earliest Forms of Self Expression
Did you know that modern pencils owe it all to an ancient Roman writing instrument called a stylus? Scribes used this thin metal rod to leave a light, but readable mark on papyrus (an early form of paper). Other early styluses were made of lead, which is what we still call pencil cores even though they actually are made of non-toxic graphite.
Graphite came into widespread use following the discovery of a large graphite deposit in Borrowdale, England in 1564. Appreciated for leaving a darker mark than lead, the mineral proved so soft and brittle that it required a holder. Originally, graphite sticks were wrapped in string. Later, the graphite was inserted into hollowed-out wooden sticks. The wood-cased pencil was born!

Nuremberg, Germany is the birthplace of the first mass-produced pencils in 1662. Spurred by Faber-Castell (established in 1761), Lyra, Steadtler and other companies, an active pencil industry developed throughout the 19th century industrial revolution.

America Expresses Itself
Early settlers depended on pencils from overseas until the war with England cut off imports. William Monroe, a Concord, Massachusetts cabinet-maker, is credited with making America’s first wood pencils in 1812. Another Concord native, famous author Henry David Thoreau, was also renowned for his pencil-making prowess.
Click here to learn more about famous pencil people through history.
The American pencil industry took off with The Joseph Dixon Crucible Company (now Dixon Ticonderoga) and more manufacturers getting into the act. Towards the end of the 19th century, New York and New Jersey hosted several factories established by German pencil industry magnates, including Faber Castell, Eberhard Faber, Eagle Pencil Company (later Berol) and General Pencil Company.
The first mass-produced pencils were natural, unpainted, to show off high-quality wood casings. But by the 1890s, many manufacturers started painting pencils and imprinting them with brand names. There's an interesting story behind how the familiar yellow pencil came to be.


Why are Pencils Yellow?
The true story behind the yellow pencil
Pencils have been painted yellow ever since the 1890s. And that bright color isn't just so you can find them on your desk more easily!
During the 1800s, the best graphite in the world came from China. American pencil makers wanted a special way to tell people that their pencils contained Chinese graphite.
In China, the color yellow is associated with royalty and respect. American pencil manufacturers began painting their pencils bright yellow to communicate this "regal" feeling and association with China. However, according to Henry Petroski's history of the pencil, the European producer Koh-I-Noor was the first to paint one of their pencils yellow.
The rest, as they say, is history. Today, a majority of basic hexagonal graphite writing pencils sold in the United States are painted yellow and generally what was once perceived as "regal" has now become "common".


Following the Wood


Early American pencils were made from Eastern Red Cedar, a strong, splinter-resistant wood that grew in Tennessee and other parts of the Southeastern United States. To be nearer to the source, Northern manufacturers migrated south and set up wood mills until, eventually, the greatest concentration of U.S. pencil manufacturers had established factories in Tennessee. To this day, U.S. producers are primarily concentrated in the South.
By the early 1900s, however, additional sources of wood were needed. Pencil manufacturers turned to California's Sierra Nevada mountains, where they found Incense-cedar, a species that grew in abundance and made superior pencils. California Incense-cedar soon became the wood of choice for domestic and international pencil makers around the world.
To ensure the continued availability of Incense-cedar, forest workers have carefully managed the stands of trees, and timber companies have committed to harvesting Incense-cedar on a sustained-yield basis. "Sustained-yield" means that the annual growth of the forest is greater than the amount harvested from the forest. Forests managed on a sustained-yield basis are abundant and healthy, and will continue to provide wood for people and habitats for animals for generations to come.

A Global Industry
The history of the pencil industry includes a great number of important companies and brands from around the world. Many now have factories globally. Factors contributing to the challenging impact of globalization, resulting in a great shift of pencil production increasingly being concentrated in Asia over the past 20 years, include:
•   The reduction of trade barriers
•   The introduction of containerized shipments of goods overseas
•   The comparative differences in raw material costs between countries
and the lower cost of transporting people and information around the world.

Bebe Nanaki sister of Guru Nanak tying rakhri to her brother


Sravani, the sacred thread changing ceremony, and Raksha Bandhan are celebrated on the full moon day of the month of Shravan (June-July) and are often regarded as two names for the same festival. This is not strictly true because Sravani is a specifically Brahmin festival referred to in the sacred Sanskrit texts as Rishi Tarpan or Upa Karma. It is a very ancient Vedic festival and even today is regarded as important in Bengal, Orissa, southern India, Gujarat and some other states. The more popular of the two festivals, however, is Raksha Bandhan.
We do not have any reliable evidence on when, why or where Raksha Bandhan came into vogue. There is, however, a well-known tale in the Puranas about a fierce battle that raged between the gods and demons. From news received from the battlefield it appeared that the demons were getting the upper hand and would gain victory.
Indra, the supreme deity, summoned his teacher Vrihaspati to his court for advice. Indra's wife Indrani was also present. Before the teacher could speak, Indrani rose and said, "I know how to assure the victory of the gods. I give you my word that we will win."
The next day was the full moon night of the month of Shravan. Indrani had a charm prepared as prescribed by the sacred texts and tied it on the wrist of her husband. And no sooner did Indra appear on the battlefield with the charm onhis hand than the demons scattered and fled. The demons bit the dust and the gods were victorious.
It would appear that the Raksha Bandhan of today is derived from this belief. It is held that if a chord made according to the prescriptions of the holy texts is tied round the wrist of a person on the full moon day of Shravan it will ensure him good health, success and happiness for the year that follows.
Whatever be the origin of Raksha Bandhan, today it has come to be a kind of sisters' day, symbolising the love that binds them to their brothers.No matter where a brother may be, be he across the seven seas, on this day he must wear the coloured chord round his wrist. You can realise the sanctity of this custom from the fact that, even if a girl who is a total stranger ties this chord on the wrist of a young man, from then on the two regard each other as brother and sister and consider themselves closer than other blood relations.
Many days before the festival, stalls are set up at different places, packed with colourful and glittering masses of Raksha Bandhan wristlets. In some smaller towns, whole rows of bazaars sell nothing but these rakhis of all shapes and hues—red, yellow, pink, green, blue, trimmed with silver and gold thread. At these stalls one can see throngs of women of all ages, ranging from tiny tots to middle-aged matrons, who come for their rakhi shopping dressed in their best fineries, as colourful as the rakhis they buy. Rakhi prices vary from five paise for a coloured string to a gaudy silver-and-gold laced affair worth five rupees.
At the same time, sweetmeat vendors do a roaring trade. They put out all their delicacies on display—laddoos, jalebis, barfi, balushahi, imarti, gulab jamuns, rasgullas and cham-cham—the more you gaze at them, the more yourmouth will water. You forget all the doctor's warnings that eating sweets is bad for the teeth and digestion; these sweets are a must for Raksha Bandhan.
When the great day dawns (the full moon night of July-August), the girls' excitement has to be seen to be believed. On other days they may sleep late but on Raksha Bandhan they are up before dawn. After a quick bath, they get into their best clothes. By then their brothers are also bathed and dressed. Then the girls take the rakhi still attached to its strip of cardboard and put it on top of a thali full of sweets. Covering her head with her dupatta, the sister seats herself in front of her brother, daubs his forehead with vermillion, saffron and rice powder, takes the colourful rakhi and ties it to his wrist. She will then take a piece of some sweetmeat and playfully stuff it in her brother's mouth. He, in his turn, as a mark of his affection, places some money on the thali—it may be anything upward of a rupee. Till the girls have tied the chord on their brothers' wrists neither will break their fast. All that day, till the evening, the brother will keep the rakhi on his wrist. It is also customary to fry poories and cook vermicelli pudding on this occasion.



When a girl ties a rakhi on her brother's wrist, she makes fervent wishes for his prosperity, happiness and success in all he undertakes. In return, he renews his pledge to guard her honour and self-respect with the last drop of his blood.
On Raksha Bandhan day, Brahmins and priests also tie rakhis round the wrists of their patrons and in return receive offerings from them. In some parts of the country, it is customary to draw figures on house walls and worship them with offerings of vermillion or kheer. The imprints of palms are also put on either side of the entrance and rakhis are stuck on them.
In India the same festival is celebrated in slightly differentforms in different areas. This is also true of Raksha Bandhan which is known by a variety of names—Rakhi, Rakhri, Saluno. Although at Raksha Bandhan there is no display of fireworks, no beating of drums, or decorating of homes with coloured lights, this festival has an importance of its own. The gift of money that brothers give when their sisters tie the rakhi on their wrist may appear trivial at first sight but it means more to the girls than all the wealth of the world. There are many instances in our history when the real worth of these seemingly worthless pieces of string was demonstrated in the field of battle. The most famous of these incidents is the tale of Maharani Karmvati (or Karunavati). It is said that once Governor Bahadur Shah besieged her kingdom. When Karmvati saw the countless horde led by Bahadur Shah, she lost heart. Then suddenly she thought of Emperor Humayun. She sent him a rakhi. Normally Emperor Humayun would not have gone to the aid of a Hindu Maharani fighting Bahadur Shah. But so strong was the tradition of rakhi that Emperor Humayun immediately proceeded to Mewar. By the time he got there, however, the Maharani had immolated herself on a funeral pyre. The Emperor was grief-stricken. But he pursued Bahadur Shah, caught up with him, and routed his army. In the annals of the Mughals, there are many instances of Mughal emperors accepting rakhi bands from Hindu women and pledging to respect their honour. The history of Rajasthan is replete with examples of sacrifices of life made by men to protect the honour of women who had tied rakhis on their wrists. During the freedom movement, many women tied rakhis on men's wrists and made them pledge their lives to the struggle for India's liberation. It was probably for this reason that the great leader of Bengal, Surendranath Banerjee, tried to elevate Raksha Bandhan to the status of a national festival.Women who have no brothers, or men who have no sisters deserve our sympathy. If God were to ask them for a wish, without doubt, instead of asking for good luck or prosperity, a woman would ask for a brother and a man for a sister.
Original Hindi: Prithviraj Monga (Courtesy 'Festivals of India)

Another historical incident is recorded in the history of Alexander the Great, when he invaded Punjab. The King of Punjab at the time Porus was a very pious and brave king with whom Alexander had to do battle. Alexander's fiancee tied a rakhri on Porus's hand and asked for him to spare him (Alexander) during the ensuing battle. In the battle Alexander at one time was at the mercy of Porus but the King spared Alexander's life but this cost him the battle. When Porus was brought in front of Alexander, he asked Porus how should he be treated, and the immortal words which King Porus uttered were, 'As a King treats a King.' Alexander was very impressed with this and gave Porus back his kingdom. (Kanwal)

ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਐਨੇ ਬਿਜ਼ੀ ਹਾਂ ਕਿ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਕਿਵੇਂ ਬੀਤ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਐਨੇ ਕੰਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਜਾਂ ਸੁਣਨ ਦਾ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਕਸਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਵਿਹਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਇਕੱਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਕਈ ਵਾਰ ਕੁਝ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਵਿੱਚ ਬਸ ਇੱਕ ਹੀ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਕਾਸ਼! ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਦੋਸਤ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਸੁਣਦਾ, ਸਮਝਦਾ, ਸਾਨੂੰ ਜਾਨਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਇਹੀ ਨਿੱਕਲਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਮਿਲਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੂਜਿਆਂ ਤੋਂ ਉਮੀਦ ਕਿਉਂ ਰੱਖਦੇ ਹੋ। ਕਦੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ ਕਿ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਵੀ ਕੁਝ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ। ਦੋਸਤੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਫੁੱਲ ਹੈ ਜੋ ਨਾ ਕਦੇ ਮੁਰਝਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਸਦੀ ਮਹਿਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਬਸ, ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੂਪੀ ਜਲ ਨਾਲ ਸਿੰਜਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਦੋਸਤ ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੰਮ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਸਾਡਾ ਸਾਥ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹੀ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਅਕਸਰ ਸਕੂਲ ਕਾਲਜ ਦੇ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ ਹੈ, ਜਾਂ ਇਹ ਮੇਰੀ ਬੈਸਟ ਫ੍ਰੈਂਡ ਹੈ, ਪਰ ਗੱਲ ਤਾਂ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਜਾਂ 'ਬੈਸਟ ਫ੍ਰੈਂਡ' ਹੋਵੋ। ਹਰ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ, ਭਰਾ-ਭੈਣ, ਰਿਸ਼ਤੇ-ਨਾਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਅਲੱਗ ਇੱਕ ਹੋਰ ਦੁਨੀਆ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।


ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਕਰੀਬ ਸਿਰਫ ਉਹ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਸਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਅਹਿਮ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਕਿੰਨਾ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਉਸ ਸਮੇਂ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਰ ਗੱਲ ਦੱਸਣ ਲਈ ਬੇਚੈਨ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਹਮਰਾਜ ਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਕਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਚਾਹੇ ਅਸੀਂ ਉਸ ਤੋਂ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਦੂਰ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਈਏ, ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲ ਲਈ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।

ਦੋਸਤੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਅਟੁੱਟ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੁਖਦ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਸਪਰਸ਼ ਉਸ ਵਿੱਚ ਨਵੀਂ ਜਾਨ ਪਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਇਕੱਲਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਦੋਸਤ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹ

ਘੱਗਰੇ ਵੀ ਗਏ, ਫੁੱਲਕਾਰੀਆਂ ਵੀ ਗਈਆਂ,
ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਕੋਕਰੂ ਤੇ ਵਾਲੀਆਂ ਵੀ ਗਈਆਂ,
ਘੁੰਡ ਵੀ ਗਏ ਤੇ ਘੁੰਡ ਵਾਲੀਆਂ ਵੀ ਗਈਆਂ,
ਹੁਣ ਚੱਲ ਪਏ ਵਲੈਤੀ ਬਾਣੇ...

ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਗਾਇਕ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਵੱਲੋਂ ਕਈ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਗਾਏ ਗੀਤ ਦੀਆਂ ਇਹ ਤੁਕਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਹਾਲਾਤ 'ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢੁੱਕ ਗਈਆਂ ਹਨ।



ਕੋਈ ਸਮਾਂ ਸੀ,ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਨੌਜਵਾਨ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਚਾਦਰੇ-ਕੁੜਤੇ,ਤਿੱਲੇਦਾਰ ਜੁੱਤੀਆਂ ਅਤੇ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਘੱਗਰੇ,ਫੁੱਲਕਾਰੀਆਂ,ਸੂਟ-ਸਲਵਾਰਾਂ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਗੇੜ ਤੇ ਪੱਛਮੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਦੌੜ ਸਦਕਾ



ਅੱਜ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਚਾਦਰੇ-ਕੁੜਤੇ,ਤਿੱਲੇਦਾਰ ਜੁੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਨੇ ਘੱਗਰੇ, ਫੁੱਲਕਾਰੀਆਂ,ਸੂਟ-ਸਲਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਨਣਾ ਛੱਡ ਕੇ ਪੱਛਮੀ ਲਿਬਾਸ ਵਿਚ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਰੰਗ ਲਿਆ ਹੈ,ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਰਿਹਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਭੁੱਲੇ ਵਿਸਰੇ ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।




ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਜੀਨਸ, ਟਾਪ, ਟੀ ਸ਼ਰਟਾਂ, ਕੈਪਰੀ, ਸਕਰਟਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਪੱਛਮੀ ਰੰਗਤ ਵਾਲੇ ਤੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਉਘਾੜਨ ਵਾਲੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਪਹਿਨਣ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ।ਹਰ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕਸਬੇ,ਵਿਚ ਇਸ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ੋਅ ਰੂਮ ਧੜਾ-ਧੜ ਖੁੱਲ੍ਹ ਰਹੇ ਹਨ।ਇਹ ਪਹਿਰਾਵਾ ਜਿਥੇ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਦੇ ਪਤਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ,ਉਥੇ ਪੁਰਾਣੀ ਪੀੜੀ ਤੇ ਨੀਵੀਂ ਪਨੀਰੀ ਵਿਚ ਤਕਰਾਰਬਾਜ਼ੀ ਤੇ ਪਾੜੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਵੀ ਸਿੱਧ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ



ਪੁਰਾਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੇ ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸਾਡਾ ਪੁਰਾਣਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ-ਡੁੱਲਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਜਿਥੇ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦਾ ਸੀ,ਉਥੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਸਤਿਕਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਆਧੁਨਿਕ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੇ ਆਧੁਨਿਕ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਸਾਡੇ ਤਾਂ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਸਿਰ ਝੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ,ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਹਿਰਾਵੇ ਬਾਰੇ ਦਕਿਆਨੂਸ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿਚ ਉਲਝਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੰਦੇ ਕਿ ਤਬਦੀਲੀ ਦੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿਚ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿਚ ਬਦਲਣਾ ਕੋਈ ਆਲੋਕਾਰ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਇਹ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਸਕੂਟਰ, ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣਾ,ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਬੱਸਾਂ ਵਿਚ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਸੌਖਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।


ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਵੀ ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਦੇ ਸਮੇਂ ਕਾਫ਼ੀ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਪਹਿਰਾਵਾ ਸਰੀਰ ਢੱਕਣ ਲਈ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਇਸ ਲਈ ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਢੱਕਣ ਵਾਲਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਪਹਿਨਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਗਹਿਣਾ,ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿ ਸਕੇ।