ਤੇਰੇ ਤੇ ਆਈਆਂ ਲਾਲੀਆਂ ਦੂਣੀਆਂ ਤੇ ਤੀਣੀਆਂ,
ਸਾਡੇ ਤੇ ਪਤਝੜ ਜਿਹੀ ਪੌਣ ਦੇ ਆਉਂਣ ਨਾਲ,

ਤੇਰਾ ਗਰੂਰ ਹੋਰ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਸੀ ਹੋ ਗਿਆ,
ਤੇਰੇ ਤੇ ਚੰਨ ਦੇ ਵਿਚਲਾ ਅੰਤਰ ਮਿਟਾਉਂਣ ਨਾਲ,

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਕੋਸਿਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਸਾੜ ਲਏ ਸਭ ਚਾਅ ਸੂਰਜ ਤੱਕ ਪਹੁਚਾਉਂਣ ਨਾਲ,

ਉਜੜੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦਾ ਰਾਹ ਗਮਾਂ ਨੂੰ ਦਿਸ ਪਿਆ,
ਸਰਦਲ ਤੇ ਇਕ ਪਿਆਰ ਦਾ ਦੀਪਕ ਜਗਾਉਂਣ ਨਾਲ,

ਓ ਆਪੇ ਹੀ ਹਾਰ ਗਿਆ ਬਾਜੀ ਇਹ ਪਿਆਰ ਦੀ,
ਗੈਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਹਰਨਾਉਂਣ ਨਾਲ,

ਰਹਿੰਦੇ ਖੂਹੰਦੇ ਅਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਉਜੜ ਗਏ,
ਤੇਰੇ ਨਾ ਦੀ ਸਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮਹਿਫਿਲ ਸਜਾਉਂਣ ਨਾਲ,

ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਉਸ ਥਾਂ ਤੋਂ ਕੀ ਮਿਲਣੀ ਸੀ ਵਾਹ ਵਾਹ,
ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਸੁਨਾਉਂਣ ਨਾਲ ,

ਜਣੇ ਖ਼ਣੇ ਨਾਲ ਯਾਰਾਨਾ ਪੈਂਦਾ ਨਹੀ,ਖਾਣ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਬਥੇਰੇ ਮਿਲਦੇ,
ਯਾਰ ਹੋਣ ਭਾਂਵੇ ਹੋਣ ਥੋੜੇ,ਪਰ ਹੋਣ ਨੇੜੇ ਦਿਲ ਦੇ,
ਪੈੱਗ ਪੀ ਕੇ ਜੋ ਮਾਰਦੇ ਨੇ ਫੋਕੀਆਂ ਫੜਾਂ,ਮੋਤ ਵੀ ਆ ਜਾਵੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਖ਼ੜਾ,
ਕਿਹੜਾ ਖ਼ੜੇ ਦੇਖ ਕੇ ਗੰਡਾਸੇ ਹਿਲਦੇ,
ਯਾਰ ਹੋਣ ਭਾਂਵੇ ਹੋਣ ਥੋੜੇ,ਪਰ ਹੋਣ ਨੇੜੇ ਦਿਲ ਦੇ,
ਮਤਲ਼ਬ ਖੋਰ ਜਦੋਂ ਲਾਓਣ ਯਾਰੀਆਂ,ਯਾਰ ਦੀਆਂ ਜੜਾ ਤੇ ਚਲਾਓਣ ਆਰੀਆਂ,
ਕਰਣੇ ਕੀ ਓਹ ਯਾਰ ਜਿਹੜੇ ਮੁੱਲ ਮਿਲਦੇ,
ਯਾਰ ਹੋਣ ਭਾਂਵੇ ਹੋਣ ਥੋੜੇ,ਪਰ ਹੋਣ ਨੇੜੇ ਦਿਲ ਦੇ,
ਯਾਰ ਹੁੰਦੇ ਖੁਦਾ ਵਰਗੇ,ਓਸ ਰੱਬ ਦੇ ਫਕੀਰ ਦੀ ਦੁਆ ਵਰਗੇ,
ਰੱਬ ਵਰਗੇ ਫਕੀਰ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ,
ਯਾਰ ਹੋਣ ਭਾਂਵੇ ਹੋਣ ਥੋੜੇ,ਪਰ ਹੋਣ ਨੇੜੇ ਦਿਲ ਦੇ,

ਯਾਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,
ਸਂਸਾਰ ਬਾਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,

"ਸੱਚੇ ਦਿਲੋਂ ਹੇ ਪਿਆਰ ਸਾਡਾ,
ਜਿਸਮਾਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਆਸੀਂ ਵਪਾਰ ਕਰਦੇ,
ਇਨਾਂ "ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ" ਦੇ ਵਪਾਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,

ਕੰਮ ਪਏ ਨੂ ਜੋ ਹੱਸ ਹੱਸ ਬੋਲਣ,
ਮਤਲਬ ਕਢ ਪਿਠ ਤੇ ਕਰਦੇ ਵਾਰ,
ਬਥੇਰੇ ਸਜਣ ਬੇਲੀ ਯਾਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,

"ਮਜਲੂਮਾਂ" ਤੇ ਜੋ ਬਣ ਕੌੜੇ ਬਰਸਾਓਂਦੇ,
ਤੇ "ਕਇਆਂ " ਦੇ ਗੱਲ ਹਾਰ ਵੀ ਪਾਓਦੇਂ,
"ਹੂਕਮਰਾਨਾਂ*" ਦੇ ਹੱਥ ਓਹ ਹਥਿਆਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,

"ਸੱਤ ਜਨਮਾਂ ਤੱਕ ਦੇਵਾਂਗੇ ਸਾਥ ਤੇਰ,
ਨਹੀ ਛੱਡ ਤੈਨੂ ਕਦੇ ਜਾਵਾਂਗੇ,
ਦਿਨਾਂ ਚ ਹੀ "ਪਿਆਰ" ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,

ਜਿਹੜੇ ਦੋ ਨੈਣ ਬੜੇ ਸੀ ਪਸੰਦ ਮੈਨੂ,
ਇੱਕ "ਰੁਤਬਾ" ਵੀ ਰਖਦੇ ਸੀ ਜਿਨਾਂ ਚ੍,
ਓਨਹਾਂ ਆਖਾਂ ਚ੍ ਆਪਣੇ ਲਈ ਹੁਣ ਸਤਿਕਾਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,
ਅਸੀਂ ਯਾਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ ਸਂਸਾਰ ਬਦਲਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ,

ਮੁੱਛਾਂ ਕੁੰਡੀਆਂ ਰੱਖਣ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਸਾਨੂੰ,
ਲੋਕੀ ਗਲਤ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਲਾਈ ਜਾਂਦੇ,
ਸਾਨੂੰ ਚੁਸਤੀ ਚਲਾਕੀ ਨਹੀਂ ਆਓਂਦੀ,
ਜੋ ਜੋ ਕਿਹੰਦੇ ਓਹੋ ਕਰ ਕੇ ਵਖਾਈ ਜਾਂਦੇ,
ਅਸੀਂ ਖਾਲਸੇ ਖਾਲਸ ਦੁੱਧ ਵਰਗੇ,
ਹਰ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਫ਼ਤਿਹ ਬੁਲਾਈ ਜਾਂਦੇ,
ਗਿੱਧਾ,ਭੰਗੜਾ,ਬੋਲੀਆਂ ਰੂਹ ਸਾਡੀ,
ਆਪ ਨਚਦੇ ਤੇ ਸਭਨੂੰ ਨਚਾਈ ਜਾਂਦੇ,
ਪੜੀਏ ਜੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪ ਬੌਲਦਾ,
ਤੱਕ ਕੇ ਧੱਕੇਸਾਹੀ ਇੰਨਾ ਦਾ ਖੂਨ ਖੌਲਦਾ,
ਕਾਇਮ ਰਖੱਦੇ ਸਦਾ ਆਪਣੀ ਨਵਾਬੀ,
ਕਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰਦੇ ਸ਼ੇਰ ਪੰਜਾਬੀ,

ਨਾ ਝਾਂਜਰ ਅੱਜ ਓਹ ਛਣਕਦੀ, ਓਹ ਵੰਗਾਂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ ਨਾ,
ਨਾ ਨਜ਼ਰ ਬਾਰੀ ’ਚੋਂ ਦੇਖਦੀ, ਕੋਈ ਖੋਲ੍ਹੇ ਢੋਅ-ਢੋਅ ਬਾਰ ਨਾ,
ਨਾ ਸਦਾ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੱਜ ਕੋਈ, ਕੋਈ ਪੌਣਾਂ ਵਿਚ ਪੁਕਾਰ ਨਾ,
ਇਕ ਤੇਰੇ ਦਰ੍ਹ ਬਿਨ ਸਾਕੀਆ , ਸਾਨੂੰ ਦਿਸਦਾ ਕੋਈ ਦੁਆਰ ਨਾ,
ਮੈਨੂੰ ਰੱਜ ਰੱਜ ਸਾਕੀ ਪੀਣ ਦੇ, ਤੂੰ ਵੀ ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਸਾਰ ਨਾ,
ਅੱਜ ਬਿਰਹੋਂ ਜਸ਼ਨ ਮਣਾਉਣ ਦੇ , ਮੈਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਲੁਕ-ਛਿਪ ਜਾਣ ਦੇ,
ਮੈ ਸੁਣਿਆ ਇਸ ਮੈਖਾਨੇ ਵਿਚ, ਤੇਰੇ ਨਿਕੇ ਜਿਹੇ ਪੈਮਾਨੇ ਵਿਚ,
ਕਹਿੰਦੇ ਬਹੁਤ ਦੀਵਾਨੇ ਖੋ ਗਏ,ਅੱਜ ਸੱਜਣ ਬਿਗਾਨੇ ਹੋ ਗਏ,

ਕਲੀ ਕਲੀ ਨੂ ਜੋੜ ਕੇ ਫੁੱਲ ਬੰਨਦਾ ,

ਫੁਲਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਨੂ ਬਹਾਰ ਕਹੰਦੇ ਨੇ ,

ਦਿਲ ਦਿਲ ਨੂ ਜੋੜ ਕੇ ਰੂਹ ਬੰਨਦੀ ,

ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਨੂ ਪਯਾਰ ਕਹੰਦੇ ਨੇ,

ਉਹ ਬਾਤ ਗਮਾਂ ਦੀ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ,
ਤੇ ਮੈਂ ਹਾਸੇ ਲਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ,
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੱਟੀ ਤੋਂ ਮਿਲਦੈ ਦਰਦ ਤੋਹਫਾ,
ਤੇ ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਲਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ,

ਉਹ ਵੈਰ ਵੇਚਦੇ ਹਸ ਹਸ ਕੇ,
ਮੈਂ ਯਾਰ ਲਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ,
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੇ-ਵਫਾਈ ਫਿਤਰਤ ਵਿਚ,
ਤੇ ਮੈਂ ਵਫਾ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ,

ਦੇਖ ਕੇ ਪਹਿਚਾਨਣਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੀ ਉਸ ਨੇ,
ਦੇਖਿਆਂ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਤੁਰ ਗਈ,ਇਹੋ ਕਹਿਰ ਹੈ,
ਜੀਣ ਨਾਂ ਦੇਵੇ ,ਤੇ ਨਾਂ ਇਹ ਮਰਨ ਹੀ ਦੇਵੇ,
ਮਹਿਕ ਉਸ ਦੀ ਦੇ ਗਈ ਐਸਾ ਜ਼ਹਿਰ ਹੈ,

ਆਸ਼ਿਕ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਜੌ ਮਰ ਗਿਆ
ਕਿਉ ਏਨੀ ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਪਾਈ ਹੈ, ਇਕ ਆਸ਼ਿਕ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਜੌ ਮਰ ਗਿਆ,

ਜਿਉਂਦੇ ਜੀ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮਹਿਬੂਬ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਲਗੇ ਜਿੰਦਰੇ ਵਾਂਗੂ ਖਟਕਦਾ ਸੀ,
ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਦਰਦ ਸੁਣਨੇ ਗਵਾਰਾ ਨਾ ਸੀ ਏਸਦੇ,ਕਿਸੇ ਅਵਾਰਾ ਕੁਤੇ ਵਾਂਗੂ ਭਟਕਦਾ ਸੀ,
ਹੁਣ ਸੌਹਲੇ ਗਾਂਵਦੇ ਹੋ,ਵੈਣ ਪਾਂਵਦੇ ਹੋ, ਐਸਾ ਵੀ ਕੀ ਕਰ ਗਿਆ,

ਕਿਉ ਏਨੀ ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਪਾਈ ਹੈ, ਇਕ ਆਸ਼ਿਕ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਜੌ ਮਰ ਗਿਆ,

ਭੀੜ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ਲੀਰਾਂ ਤਨ ਦੇ ਕਪੜੇ, ਹੁਣ ਰੇਸ਼ਮ ਵਿਚ ਨਾ ਲਪੇਟੌ ਯਾਰੋ,
ਤੁਸਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਮਾਰੋ ਠੋਕਰਾਂ ,ਦਫਾ ਕਰੋ, ਇੰਝ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਮੱਥੇ ਨਾ ਟੇਕੋ ਯਾਰੋ ,
ਕੀ ਸਾੜੇਗੀ ਹੁਣ ਚੰਦਨ ਦੀ ਅੱਗ, ਸੀ ਜਿਓਂਦੇ ਜੀ ਹੀ ਸੜ ਗਿਆ,

ਕਿਉ ਏਨੀ ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਪਾਈ ਹੈ, ਇਕ ਆਸ਼ਿਕ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਜੌ ਮਰ ਗਿਆ

ਝੁਠੀ ਸ਼ਾਨ ਖਾਤਰ,ਕੰਮ ਮੁਕਾਉਵ ਦੀ ਕਾਹਲ ਵਿੱਚ ,ਲੈ ਇੱਕ ਜਨਾਜ਼ਾ ਹੋਰ ਆ ਰਹੇ ਨੇ,
ਮਸ਼ੀਨਾ ਇਨਸਾਨ ਫੂਕਣ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਨੇ, ਲਗ਼ਦਾ ਅਸ਼ਿਕ ਇੱਕ ਗੱਡੀ ਹੋਰ ਚੱੜ ਗਿਆ,

ਕਿਉ ਏਨੀ ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਪਾਈ ਹੈ, ਇਕ ਆਸ਼ਿਕ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਜੌ ਮਰ ਗਿਆ

ਇਕ ਬਚਪਨ ਸੀ,ਜਦ ਹਨੇਰੇ ਤੌ ਡਰਦੇ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਜਵਾਨੀ,ਸਾਨੂੰ ਚਾਨਣ ਤੌ ਡਰ ਲਗਦਾ,

ਇਕ ਬਚਪਨ ਸੀ,ਜਦ ਖਿਡੌਣਾ ਟੁੱਟ ਜੇ ਡਰਦੇ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਜਵਾਨੀ,ਦਿਲ ਟੁੱਟਣ ਤੌ ਡਰ ਲੱਗਦਾ,

ਇਕ ਬਚਪਨ ਸੀ,ਜੱਦ ਘਰ ਛੱਡਦੇ ਡਰਦੇ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਜਵਾਨੀ,ਦੁਨੀਆ ਛੱਡਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ.