Author Topic: "ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਜਵਾਬ ਮੰਗਦੀਆਂ ਨੇ... (Read 3489 times)

Kudi Nepal Di · « **on:** July 18, 2010, 06:55:59 AM »

ਸੰਤ ਜੀ ਕਈ ਵਾਰ ਸਟੇਜ 'ਤੇ ਗਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ,
"ਦਿੱਤਿਆਂ ਬਾਝ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਧਰਮ ਸਿਰ ਦਿੱਤਿਆਂ ਬਾਝ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ"

ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਸਤਰਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਧਾਰਨਾਂ ਵਾਂਗ ਰਸ ਲੈਣ ਲਈ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਹੇ ਇਕ-ਇਕ ਬੋਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤਨਦੇਹੀ ਨਾਲ ਨਿਭਾਏ। ਕਹਿਣੀ ਤੇ ਕਰਨੀ ਦੇ ਸੂਰੇ 'ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਖਾਲਸਾ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲੇ' ਦਿੱਲੀ ਤਖ਼ਤ ਨਾਲ ਸਿਖਾਂ ਦੇ ਚੱਲ ਰਹੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿਚ ਇਕ ਵਾਹਦ ਸਿਖ ਲੀਡਰ ਬਣ ਕੇ ਉੱਭਰੇ। ਕੌਮ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਕ ਦਿਵਾਉਣ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਦਾ ਆਖ਼ਰੀ ਕਤਰਾ ਤੱਕ ਵਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਸੰਤ ਜੀ ਨੇ ਮੰਜੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀਵਾਨ ਹਾਲ ਵਿਚ ਇਕ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ,

"ਮੈਂ ਸਰੀਰ ਦੇ ਮਰਨ ਨੂੰ ਮੌਤ ਨਈ ਗਿਣਦਾ, ਜ਼ਮੀਰ ਦੇ ਮਰਨ ਨੂੰ ਮੌਤ ਗਿਣਦਾਂ"

੧੯੪੭ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਸਿਖ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜ਼ਮੀਰ ਦੀ ਬਲੀ ਦਿੱਤੀ। ਪਰ ਸੰਤ ਜੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵੰਗਾਰ ਕੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਨੌਜੁਆਨੀਂ ਨੂੰ ਆਵਾਜ ਮਾਰੀ,

"ਜੇ ਤਾਂ ਪੁੱਤਰ ਓ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ, ਫੇਰ ਤਾਂ ਘਰ ਦਾ ਛੱਡੋ ਮੋਹ ਤੇ ਇਕੋ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਰੱਖੋ ਕਿ ਜੇ ਜਿਊਣਾ ਤਾਂ ਅਣਖ ਨਾਲ ਤੇ ਜੇ ਮਰਨਾਂ ਤਾਂ ਧਰਮ ਵਾਸਤੇ......"

ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਾਰੀ ਜਵਾਨੀਂ ਦਾ ਖ਼ੂਨ ਉਬਾਲੇ ਖਾਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਿਚੋਂ ਕੌਮ ਦਾ ਸੰਵਰਿਆ ਭਵਿੱਖ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੌਮ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸੰਤ ਜੀ ਨੇ ਸਿਖ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਰਾਹ ਤੋਰਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ,

"ਅਸੀਂ ੧੯੪੭ 'ਚ ਟੋਪੀ ਤੇ ਜਨੇਊ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ, ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਪੱਗ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਉਣੀ ਐਂ, ਇਹ ਗੁਲਾਮੀਂ ਦੇ ਥੱਲੇ ਨਈ ਰਹਿਣ ਦੇਣੀ"

ਜਦੋਂ ਕੌਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੁਲਾਮੀਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵਾਸਤੇ ਜੂਝਣ ਲਈ ਤੁਰ ਪਈ, ਆਪਣੀਆਂ ਬੰਦੂਕਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਦਿੱਲੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕਰ ਲਏ ਤੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਤਾੜ-ਤਾੜ ਗੋਲੀਆਂ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਕੌਮ ਉੱਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨਿੱਤ ਦਿਹਾੜੀ ਸੋਧੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਦਿੱਲੀ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਭ ਕੁਝ ਖੁੱਸਦਾ ਜਾਪਿਆ। ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਫੈਂਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਏ। ਉਹੀ ਫੌਜ ਜਿਹੜੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਚੋਟੀ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੇ ੯੩੦੦੦ ਦੁਸ਼ਮਨ ਫੌਜੀਆਂ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਹੀ ਹਥਿਆਰ ਸੁਟਵਾ ਲਏ ਸਨ। ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਤਿ ਅਧੁਨਿਕ ਅਸਲੇ ਨਾਲ ਲੈਸ ਇਸ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਉੱਤੇ ਧਾਵਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। 'ਜੰਗ ਹਿੰਦ ਪੰਜਾਬ' ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।

ਏਧਰ ਸੰਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,

"ਜਿੱਦਣ ਫੌਜ ਨੇ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਓਦਣ 'ਖਾਲਿਸਤਾਨ' ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ ਜਾਏਗੀ"

ਇਕ ਅਸਾਵੀਂ ਜੰਗ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ। ਚਮਕੌਰ ਤੇ ਗੁਰਦਾਸ ਨੰਗਲ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਮੁੜ ਦੁਹਰਾਇਆ ਗਿਆ। ਛੋਲਿਆਂ ਦੀ ਮੁੱਠ-ਮੁੱਠ ਤੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਮੀਟ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾਲ ਰੱਜੇ ਹੋਏ ਭਾੜੇ ਦੇ ਟੱਟੂਆਂ ਦੇ ਨਾਸੀਂ ਧੂਆਂ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ। ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੇ ਜਰਨੈਲਾਂ ਦੇ ੨ ਘੰਟੇ ਵਿਚ ਲੜਾਈ ਜਿੱਤ ਲੈਣ ਦੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਦੀ ਫੂਕ ੬ ਦਿਨ ਤੱਕ ਚੱਲੀ ਲੰਬੀ ਲੜਾਈ ਨੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ। ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦਾ ਏਨਾ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ ਕਿ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਮਾਰਕ ਟੱਲੀ ਨੂੰ ਲਿਖਣਾ ਪਿਆ ਕਿ,

"ਦਰਸ਼ਨੀ ਡਿਊੜੀ ਤੇ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਥਾਂ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦਾ ਕਬਰਿਸਤਾਨ ਬਣ ਗਈ"

ਇਸ ਇਕ ਪਾਸੜ ਜੰਗ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੇ ਇਕ ਅਫਸਰ ਨੇ ਵੀ ਕਿਹਾ,"ਏਨਾਂ ਨੁਕਸਾਨ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਕਦੇ ਵਿਰੋਧੀ ਮੁਲਕ ਨਾਲ ਹੋਈ ਜੰਗ ਵਿਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਜਿੰਨਾ ਏਥੇ ਹੋਇਆ ਹੈ"

ਸੂਰਮੇਂ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹਾਂ ਤੱਕ ਜੂਝੇ ਤੇ ਲੜਦੇ-ਲੜਦੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਸੂਰਮਿਆਂ ਦੀ ਤੇ 'ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਸਾਹਿਬ' ਦੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੌਮ ਦੀ ਉੱਬਲਦੇ ਖ਼ੂਨ ਵਾਲੀ ਸਾਰੀ ਜਵਾਨੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਕੁੱਦ ਪਈ। ਦਿੱਲੀ ਤਖ਼ਤ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀ ਜੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਸਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਜੁਝਾਰੂਆਂ ਦੀ ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਭਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ....... ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਫਿਜ਼ਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕੇਸਰੀ ਚੁੰਨੀਆਂ ਤੇ ਕੇਸਰੀ ਦਸਤਾਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗ ਲਿਆ....... 'ਜਨ ਗਨ ਮਨ' ਦੀ ਥਾਂ 'ਤੇ "ਦੇਹਿ ਸ਼ਿਵਾ ਬਰ ਮੋਹਿ ਇਹੈ" ਗੂਜਣ ਲੱਗਾ। ੧੦-੧੨ ਸਾਲ ਲਗਾਤਾਰ ਦਿੱਲੀ ਦਰਬਾਰ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਟੱਕਰ ਚੱਲਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਇਸ ਟੱਕਰ ਵਿਚ ਕਈ ਵਾਰ ਦਿੱਲੀ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਖੁੱਸਦਾ ਵੀ ਜਾਪਿਆ...... ਪਰ ਆਖ਼ਰ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ....... ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਯੋਧੇ ਸੱਤ ਲੱਖ ਫੌਜ ਤੇ ਪੁਲਸ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਦੇ...... ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਏ.ਕੇ. ਸੰਤਾਲੀਆਂ, ਟੈਕਾਂ ਤੇ ਤੋਪਾਂ 'ਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈਂਦੀਆਂ। ਆਖ਼ਰ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ 'ਹਰਿਆ ਬੂਟ' ਹਨੇਰੀਆਂ ਤੇ ਤੂਫਾਨਾਂ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਦਾ। ਆਖ਼ਰੀ ਦਮ ਤੱਕ ਯੋਧਿਆਂ ਨੇ ਟੱਕਰ ਲਈ। ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਤਸ਼ੱਦਦ ਸਹਿ ਕੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ। ਯੋਧੇ ਕੌਮ ਦੇ 'ਆਪਣੇ ਘਰ' ਲਈ ਤੁਰੇ, ਜੂਝੇ ਤੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ।

..........ਤੇ ਕੀ ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਪਲ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਦਾ ਮੋਹ ਤਿਆਗ ਕੇ, ਵਿਲਕਦੇ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕੌਮ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਸਵਾਰਨ ਲਈ ਤੁਰ ਗਏ। ਪਰ ਕੀ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰੁਲ ਰਹੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹਮਦਰਦੀ ਦੇ ਚਾਰ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੰਡਾ ਸਕਦੇ।

ਐ ਭੰਗੜਾ ਤੇ ਗਿੱਧਾ ਪਾੳਣ ਵਾਲੀਓ ਟੋਲੀਓ........ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਾਹਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਹੈ....... ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਡੇਢ ਲੱਖ ਭੈਣ ਭਰਾ ਦਿੱਲੀ ਦਰਬਾਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਗੋਲੀਆਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ........੨੫੦੦੦ ਦੇ ਕਰੀਬ ਤਾਂ ਲਾਵਾਰਸ ਕਹਿ ਕੇ ਫੂਕ ਦਿੱਤੇ....... ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਈ........ ਭੰਗੜਾ ਗਿੱਧਾ ਵੀ ਸੁਖੀ ਵਸਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸੋਭਦਾ ਹੈ। ਜੀਹਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਵੇ ਉਸ ਨੂੰ ਭੰਗੜੇ ਨਹੀਂ ਸੋਭਦੇ। ਐ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਦੀਆਂ ਇੱਜ਼ਤਾਂ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲਿਓ...... ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਮ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਇੱਜ਼ਤਾਂ ਦੇ ਰਾਖਿਆਂ ਵਿਚ ਗਿਣਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਅੱਜ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਹੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖਤਰਾ ਹੈ। ਕੀ ਇਹੀ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ, ਤੁਹਾਡਾ ਇਤਿਹਾਸ। ਨਹੀਂ ਵੀਰੋ ਨਹੀਂ........ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸ਼ਰਮਸ਼ਾਰ ਨਾ ਕਰੋ।

ਛੱਡੋ ਇਸ ਸਾਰੇ ਕੰਜਰ ਕਿੱਤੇ ਨੂੰ ਤੇ ਆਉ ਤੁਰੀਏ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਡੁੱਲੇ ਲਹੂ ਦਾ ਹੱਕ ਲੈਣ ਲਈ। ਆਓ ਦਿੱਲੀ ਦੀਆਂ ਮੱਛਰੀਆਂ ਟੋਲੀਆਂ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਲਈਏ। ਆਓ ਕੌਮ ਦੇ ੧੮੪੯ ਵਿਚ ਖੁੱਸੇ ਹੋਏ 'ਆਪਣੇ ਘਰ' ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਜੂਝੀਏ।

ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਜਵਾਬ ਮੰਗਦੀਆਂ ਨੇ૴૴૴ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ 'ਤੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਲਹੂ 'ਤੇ, ਸ਼ਰਾਬ ਨਾਲ ਰੱਜ ਕੇ ਭੰਗੜੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹੀ ਮਰ ਜਾਉਂਗੇ। ਇਤਿਹਾਸ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਦੇ ਮੁਆਫ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਮੇਰੇ ਵੀਰੋ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਕਿ ਦਿੱਲੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਲੱਖਾਂ ਸਿੰਘ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਵਾਰਸਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਵਿਸਾਰ ਦਿੱਤਾ।

ਅਜੇ ਵੀ ਬੇਰ ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਨੇ, ਗਵਾਚੇ ਨਹੀਂ। ਅਜੇ ਵੀ ਕਈ ਹਵਾਰੇ, ਭੁੱਲਰ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲ ਤੱਕ ਰਹੇ ਨੇ। ਸੁਣੋ ਤਿਹਾੜ ਅਤੇ ਬੁੜੈਲ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦੀਆਂ 'ਰਾਜ ਕਰੇਗਾ ਖਾਲਸਾ' ਦੀਆਂ ਧੁਨਾਂ। ਆਓ ਭਾਈ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਹਵਾਰੇ, ਭਾਈ ਦਵਿੰਦਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ, ਭਾਈ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹੋਰ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਕੈਦ ਜੁਝਾਰੂਆਂ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾਈਏ ਕਿ ਉਹ ਇਕੱਲੇ ਨਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹਾਂ। ਆਓ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸੁਨੇਹਾਂ ਦੇ ਆਈਏ ਕਿ ਮਤਾ ਇਹ ਜਾਨਿਓ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਧਰਤੀ ਨੇ ਸੂਰਮੇਂ ਜੰਮਣੇ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਨੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਆਈਏ ਕਿ,

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੰਧ ਸਰਹੰਦ ਦੀ ਤੋੜਨੀ ਏ,

ਅਜੇ ਤੱਕ ਉਹ ਸਾਡੇ ਹਥਿਆਰ ਜਿਉਂਦੇ।

ਅੰਗੂਠਾ ਲਾਇਆ ਨਈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬੇਦਾਵਿਆਂ 'ਤੇ,

ਸਿੰਘ ਅਜੇ ਵੀ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ਜਿਉਂਦੇ''

ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਆਪਣਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਵੀ ਦੱਸ ਦੇਈਏ,

''ਦਿੱਲੀ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬਹੇਗੀ ਆਪ ਗੁਰੂ ਕੀ ਫੌਜ,

ਛਤਰ ਝੂਲੇਂਗੇ ਸੀਸ ਪਰ ਬੜੀ ਕਰੇਗੀ ਮੌਜ।''

Author Topic: "ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਜਵਾਬ ਮੰਗਦੀਆਂ ਨੇ... (Read 3489 times)

Kudi Nepal Di

"ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਜਵਾਬ ਮੰਗਦੀਆਂ ਨੇ...

Database Error

Who's Online

Recent Posts