ਓਏ ਜਿਥੇ ਮੁਕਦੀ ਮਜਨੂਆਂ ਰਾਂਝਿਆ ਦੀ,
ਓਥੋ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਦਾਸਤਾਂ ਸਾਡੀ।
ਸਾਡੇ ਲੜਦਿਆਂ-ਲੜਦਿਆਂ ਸਿਰ ਲਹਿਗੇ,
ਫਿਰ ਵੀ ਜਿਸਮ ਚੌਂ ਗਈ ਨਾ ਜਾਨ ਸਾਡੀ।
ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਡਕਰੇ ਜਿਸਮ ਸਾਡਾ,
ਫਿਰ ਵੀ ਸੀ ਨਾ ਕਿਹਾ ਜੁਬਾਨ ਸਾਡੀ।
ਮਰਨ ਵਾਸਤੇ ਆਪਣੀ ਅਣਖ ਪਿੱਛੇ,
ਰੀਝ ਰਹੀ ਹੈ ਸਦਾ ਜਵਾਨ ਸਾਡੀ।
ਉ ਤਰਦੇ ਰਾਹੇ ਨੇ ਲੋਕ ਚਿਨਾਅ ਅੰਦਰ,
ਤੇ ਅਸੀ ਲਹੂ ਅੰਦਰ ਲਾਈਆਂ ਤਾਰੀਆਂ ਨੇ।
ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਪਰਖਿਆ ਰੰਬੀਆਂ ਨੇ,
ਸਾਡੇ ਇਸ਼ਕ ਨੂੰ ਪਰਖਿਆ ਆਰੀਆਂ ਨੇ।
ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਦੂਰ ਪਿਆਸ ਆਪਨੀ,
ਅਸੀ ਖੂਹ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਾ ਗੇੜਦੇ ਰਹੇ।
ਲਭਨ ਲਈ ਅਸਲੀ ਸੋਮਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ,
ਆਪਨੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਆਪ ਸਹੇੜਦੇ ਰਹੇ।
ਉ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਦੱਸੀ ਸਵਾਹ ਮਲਨੀ,
ਚੁੱਸੇ ਲਹੂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਬੇੜਦੇ ਰਹੇ।
ਯੋਗ ਗੁਰੂ ਦਸਮੇਸ਼ ਤੋਂ ਲਿਆ ਐਸਾ,
ਜਾਨ ਬੁੱਝ ਕੇ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਛੇੜਦੇ ਰਹੇ।
ਸਾਨੂੰ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿਚ ਜੇ ਕਿਸੇ ਪਾਇਆ,
ਖੋਲੇ ਖੰਭ ਤੇ ਪਿੰਜਰੇ ਤੋੜਦ ਛੱਡੇ,
ਅਸੀਂ ਓਹ ਹਾਂ ਜਿਨਾਂ ਗੋਰਿਆ ਦੇ,
ਵਾਂਗ ਨਿੰਬੂਆ ਲਹੂ ਨਿਚੋੜ ਛੱਡੇ,
ਸਾਡਾ ਮੂੰਹ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਵੱਖਰਾ ਏ,
ਸਾਡਾ ਰੂਪ ਵੱਖਰਾ,ਸਾਡਾ ਰੰਗ ਵੱਖਰਾ,
ਸਾਡੀ ਮੌਤ ਜਹਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰੀ ਏ,
ਸਾਡਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਦਾ ਢੰਗ ਵੱਖਰਾ।
ਕਿਸੇ ਕੌਮ ਨਾਲ ਨੀ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ,
ਤੁਰਿਆ ਆਊਂਦਾ ਏ,ਸਾਡਾ ਪ੍ਸੰਗ ਵੱਖਰਾ।

 =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D>