ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂਪਿੱਛੋਂ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ‘ਚ ਆਇਆ ਹਾਂ,
ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਦੂਰ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਨਾ ਪਰੋਖੇ ਕਰ,
ਹੋਰ ਨਾ ਮੈਂ ਮੰਗਾਂ ਕੁਝ ਬੱਸ ਇੱਕ ਨਿਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗੂੰ ਬੇ-ਰਸ ਹੋਈ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ,
ਦੋ ਘੁੱਟਾਂ ਰਸ ਅਤੇ ਕੁਝ ਪਲ ਮਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਲੰਬੀ ਇਸ ਜੁਦਾਈ ਦਾ ਕੀ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ,
ਤੇ ਜੇਕਰ ਹੈ ਗਿਲਾ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਠੰਡੀ ਪੈਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਏ ਧੂਣੀ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਵਾਲੀ,
ਬੁਝ ਰਹੇ ਕੋਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪੱਲੇ ਦੀ ਹਵਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂ ਕਲਮ ਤੇਰੀ,
ਇਸਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵਜ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਸਮੇਂ ਨਾਲ਼ ਫੱਟ ਭਰ ਜਾਂਦੇ,
ਅੱਲੇ ਪਰ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੀ "ਧੂਰੀ" ਨੂੰ ਦਵਾ ਤਾਂ ਦੇ।

ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਿਸਨੂੰ ਖਵਾਬ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੇ,
ਵਕਤ ਸਮਝੋ ਖਰਾਬ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੇ,
ਮਹਿਬੂਬ ਆਵੇ ਯਾ ਨਾ ਆਵੇ,
ਪਰ ਤਾਰੇ ਗਿਨਣ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ |||

ਤੈਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਪੁੱਤ ਪਰਦੇਸਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਕਰਦੇ ਇਹ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ,
ਘਰ ਦੀਆਂ ਤੰਗੀਆਂ ਕੱਢਣ ਲਈ ਪੈਸਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਸੀ,
ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਗੈਰ ਬਣੇ,ਹੁਣ ਗੈਰ ਵੀ ਬਣ ਗਏ ਘਰਦੇ ਨੇ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੰਚਾਇਤੀ ਵੀ ਪੁੱਛ ਕੇ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ /////////

ਜਦ ਕਦੇ ਮੈਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ 'ਚ ਤੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁੱਤ ਤੋਰੀ ਸੀ,
ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੀ ਦੇਖ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਸਭ ਨੇ ਕੀਤੀ ਕੋਰੀ ਸੀ,
ਹੁਣ ਬਿਨਾਂ ਕਹੇ ਤੋਂ ਨਿੱਤ ਲੋਕੀ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮਿਨਤਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੰਚਾਇਤੀ ਵੀ ਪੁੱਛ ਕੇ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਨੇ ///////

hurrrrrrrrrrrrrrrrrrr