ਪਡ਼-ਪਡ਼ ਆਲਮ ਫਾਜ਼ਿਲ ਹੋਇਆਂ,

ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਡ਼ਿਆ ਈ ਨਈਂ,
ਜਾ-ਜਾ ਵਡ਼ਦਾਂ ਮੰਦਰ-ਮਸੀਤੀਂ,

ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਵਡ਼ਿਆ ਈ ਨਈਂ,
ਐਵੇਂ ਰੋਜ਼ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨਾਲ ਲਡ਼ਦਾਂ,

ਕਦੇ ਨਫ਼ਸ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਡ਼ਿਆ ਈ ਨਈਂ,
ਬੁੱਲੇ ਸ਼ਾਹ ਅਸਮਾਨੀ ਉਡੱਦਿਆਂ ਫਡ਼ਦਾਂ,

ਜਿਹਡ਼ਾ ਘਰ ਬੈਠਾ ਉਹਨੂੰ ਫਡ਼ਿਆ ਈ ਨਈਂ….

ਕਿਵੇ ਭੁਲਾਵਾ ਮਿਲਿਆ ਇਸ਼ਕ ਸੁਗਾਤਾ ਨੂੰ,
ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਦੀ ਕਾਲੀਆ ਰਾਤਾ ਨੂੰ,
ਜਿਹਦਾ ਹਰ ਇਕ ਬੋਲ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਮਰਿਤ ਸੀ,
ਮੈ ਕਿਵੇ ਬਿਸਾਰਾ ਦਿਲ ਚੋ ਉਸਦੀਆ ਬਾਤਾ ਨੂੰ,
ਮੈ ਤਾ ਉਸਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਆਪਣੀ ਮੰਨਦਾ ਸੀ ਪਰ ਓਹ ਕਮਲੀ ਸਮਝ ਸਕੀ ਨਾ " munne " ਦੇ ਜ਼ਜਬਾਤਾ ਨੂੰ..

ਕੀਹਨੂੰ ਮਾਰ ਆਵਾਜ਼ ਪੁੱਛਾਂ , ਕਰਾਂ ਕਿਸ ਨਾਲ ਗੱਲ..
ਮੇਰੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ ਨਹੀਂ , ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਪਲ..

ਮੇਰੇ ਸਭ ਚਾਅ ਅਧੂਰੇ , ਮੇਰੇ ਸਭ ਖੁਆਬ ਮੋਏ..
ਮੇਰੇ ਕਦਮ ਵੀ ਆਣ ਦਰ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਖਲੋਏ...
ਹੁਣ ਧਸਦਾ ਹੀ ਜਾਵਾਂ , ਕੈਸੀ ਦੁਖਾਂ ਦੀ ਦਲਦਲ..
ਮੇਰੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ ਨਹੀਂ , ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਪਲ..

ਬੜੀਆਂ ਬਦਲੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ , ਬਦਲੀ ਵਕਤਾਂ ਨੇ ਚਾਲ,
ਬਦਲੇ ਦਿਨ ਤੇ ਤਰੀਕਾਂ, ਬਦਲੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਾਲ ,
ਜੇ ਕੁਝ ਬਦਲਿਆ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਮੇਰਾ ਅੱਜ ਤੇ ਕਲ...
ਮੇਰੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ ਨਹੀਂ , ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਪਲ..

ਕੀਤਾ ਸਬਰ ਸੰਤੋਖ, ਹਟੇ ਨਾ ਦੁਖਾਂ ਦਾ ਇਹ ਰੋਗ,,
ਹਰ ਪਲ ਮਰਦਾ ਹਾਂ, ਹਰ ਪਲ ਮਨਾਵਾਂ ਸੋਗ..
ਕਿੰਨੀ ਹੋਰ ਦੇਰ ਲੱਗੂ , ਕਦ ਪੱਕੂ ਸਬਰਾਂ ਦਾ ਫਲ..
ਮੇਰੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ ਨਹੀਂ , ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਪਲ..

'deep' ਸੋਚੀਂ ਪਿਆ ਬੈਠਾ, ਦਿਲ 'ਚ ਉਠਦੇ ਸਵਾਲ,
ਕਦ ਹੋਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਹੋਣਾ , ਮੇਰਾ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹਾਲ ,,
ਬੋਲਦਾ ਵੀ ਨੀ ਰੱਬ, ਉਹ ਵੀ ਦੱਸਦਾ ਨੀ ਹੱਲ...
ਮੇਰੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ ਨਹੀਂ , ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਪਲ..

ਆ ਸੱਜਣਾ ਵੇ
ਕਿਤੇ ਬਹਿ ਸੱਜਣਾ
ਦਰਦ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਛੇੜਾਂ

ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਆਂਉਦੀ
ਇਹ ਨਿੱਤ ਪਿਆਸੀ
ਖੂਹ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਗੇੜਾ

ਤੈ ਜਖਮ ਦਿੱਤਾ
ਨਾਲੇ ਬੰਨੀ ਪੱਟੀ
ਕੱਲਾ ਕਿੰਝ ਮੈ ਦੇੜਾਂ

ਦੁੱਖ ਦੁੱਖਦੇ ਬਾਅਲੇ
ਝੱਲ ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ
ਮੈ ਆਪਣਾ ਆਪ ਨਿਬੇੜਾਂ

ਜੱਸ ,, ਧੂੜ ਹੋਇਆ
ਤੇਰੀਆ ਰਾਹਵਾਂ ਦੀ
ਤਨ ਮਨ ਪਈਆ ਤੇੜਾਂ

ਆ ਸੱਜਣਾ ਵੇ
ਕਿਤੇ ਬਹਿ ਸੱਜਣਾ
ਦਰਦ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਛੇੜਾਂ

ਗਿੱਲੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਕਬਰ
ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ‘ਚ ਪਾ
ਜੈ-ਰੋਇਆ ਮਨ ਬਿਜੜਾ
ਰੋਜ਼ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਏ
ਇੱਕ ਅਦਦ
ਪੜਬੀਜਣੇ ਦੀ ਭਾਲ ‘ਚ
ਜਿਸ ਦਾ ਮੂੰਹ
ਉਸ ਮਿੱਟੀ ‘ਚ ਨੱਪ
ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਥੱਲੇ
ਰਾਤ ਦੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ‘ਚ ਡਰੇ
ਦਿਲ ਦੀ ਇੱਕ ਰਾਤ
ਰੋਸ਼ਨ ਕਰ ਲਏ !!

ਕਦਰ ਕਰੀ ਨਾ ਬੇਪਰਵਾਹ ਸੱਜਣਾ ਨੇ,

ਅਸੀ ਐਵੈ ਹੱਕ ਜਿਤਾਉਦੇ ਰਹੇ,

ਕੁੱਲੀ ਆਪਨੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਰ ਹਨੇਰਾ,

ਅਸੀ ਦੀਪ ਓਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਜਗਾਓਦੇ ਰਹੇ,

ਬੁਝੱਣ ਦਿੱਤੇ ਨਾ ਦੀਪ ਅਸੀ ਖੁਸ਼ੀਆ ਦੇ,
ਕੱਢ ਖੂਨ ਜ਼ਿਗਰ ਦਾ ਅਸੀ ਪਾਉਦੇ ਰਹੇ,

ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਦੁਖੀ ਸਨ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਤੇ,

ਪਰ "ਬਰਾੜ" ਸਾਡੇ ਯਾਰ ਹੀ ਸ਼ਗਨ ਮਨਾਉਦੇ ਰਹੇ....

ਕਵੀ ਜੀ!
ਆਪਾਂ ਕਿਹੜੇ ਕਤਲ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ?
ਪੁੱਠੀ ਵਗਦੀ ਹਵਾ ਨਾਲ
ਆਪਣੇ ਸਾਹ ਵੀ ਜੁੜੇ ਹਨ

ਜੇ ਆਪਾਂ ਕਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਗਾਲ਼ ਕੱਢੀ ਹੈ
ਤਾਂ ਇਸ ਕਤਲ ਦੇ ਖਿਲਾਫ਼ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਦੀ
ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਜੇ ਕਦੀ ਭੈਣ ਦੀ ਗਾਲ਼ ਕੱਢੀ ਹੈ
ਤਾਂ ਇਸ ਕਤਲ ਦੇ ਖਿਲਾਫ਼ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਦਾ
ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ
ਜੇ ਕਦੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਗਾਲ਼ ਕੱਢੀ ਹੈ
ਤਾਂ ਇਸ ਕਤਲ ਦੇ ਖਿਲਾਫ਼ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਦਾ
ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੱਕ ਨਹੀਂ

ਕੁੱਖਾਂ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ
ਹਵਾ ‘ਚ ਖਿਲਰੀਆਂ
ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਦੀਆਂ ਗਾਲ਼ਾਂ ਸੁਣ ਕੇ
ਜੰਮਣੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ
ਮਮਤਾ ਮੂਰਤਾਂ ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਝੂਠੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ
ਅਣਜੰਮੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੀ
ਸੱਚੀ ਜਿਦ ਅੱਗੇ ਝੁਕਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ

ਕਵੀ ! ਆਪਾਂ ਕਿਹੜੇ ਕਤਲ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ?

ਜਸਵੰਤ ਜ਼ਫਰ

ਓਹਦੀ ਜਾਨ ਮੁਕੰਮਲ ਬਣ ਜਾਈਏ,
ਜਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਤਰਾਂ ਵੀ ਥਿੜਕੇ ਨਾ,
ਈਮਾਨ ਮੁਕੰਮਲ ਬਨ ਜਾਈਏ,
ਭਗਵਾਨ ਬਣੇ ਜੋ ਫ਼ਿਰਦੇ ਨੇ,
ਅਸੀਂ ਓਨਾ ਦੀ ਰੀਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ,
ਸਾਡੀ ਤਾਂ ਏਹੋ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ,
ਇਨਸਾਨ ਮੁਕੰਮਲ ਬਣ ਜਾਈਏ

ਮੇਰੇ ਹੀ ਖਾਰੇ ਹੰਝੂ ਮੇਰੀ ਦਵਾ ਬਣ ਗਏ,
ਜਦ ਵੀ ਹੋਅਕਾ ਆਇਆ ਨੈਣਾ ਚੋ ਵਰ ਪਏ |
ਮੈਰੇ ਦੀ ਭੁੱਖੀ ਭੋਂ ਤੇ ਗਮ ਦੀਆਂ ਔੜਾਂ ਵਿਚ,
ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਚੰਦਰੇ ਚੋਅ ਐਵੇਂ ਹੀ ਚੜ ਗਏ |
ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋ ਜਿਵੇ ਧਰਤ ਤੋ ਸੂਰਜ ,
ਓਹ ਆਪਣੇ ਹੀ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਆਹਟ ਤੋ ਡਰ ਗਏ |
ਓਹ ਪਲ ਜੋ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਗੁਜਾਰੇ ਸਨ ਕਦੇ ,
ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਚੰਦਰੀ ਦੌਣੀ ਮੱਥੇ ਤੇ ਜੜ੍ਹ ਗਏ |
ਕਦੇ ਓਹ ਖੜੇ ਸਨ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੰਧ ਬਣ ਕੇ ,
ਪਲਾ ਵਿਚ ਹੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹਿਸਾਬ ਕਰ ਗਏ |
ਕਦੇ ਓਹ ਮੇਨੂ ਅਪਣਾ ਸਕੂਨ ਕਿਹਣ ਵਾਲੇ ,
ਅੱਜ ਓਹ ਮੇਰੇ ਹੀ ਸ਼ਰੀਕ ਬਣ ਗਏ |
ਲਪਟ ਬੇਰੁਖੀ ਦੀ ਜਦ ਵੀ ਉਸਦੀ ਉਠੀ ,
ਪਲਾ ਵਿਚ ਹੀ ਮੇਰੇ ਅਰਮਾਨ ਸੜ ਗਏ |
ਕਿਸੇ ਤੇ ਐਵੇਂ ਹਸਣਾ ਨਹੀ ਸੀ ਉਸਦੀ ਆਦਤ
ਪਰ ਓਹ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰ ਗਏ

--------------------------------------------------------------------------------

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜੀ ਕਿੰਝ ਹੈ ਖੇਡਦੀ,
ਕਦੇ ਜਾਨ ਤਲੀ ਤੇ ਧਰ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ,
ਮਹੁੱਬਤ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀ,
ਧੁਰ ਅੰਦਰੋ ਤੂੰ ਵੀ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ,
ਨੈਣਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਇਕਰਾਰ ਹੋ ਜਾਏਗਾ,
ਤੂੰ ਦਿਲ ਤੋਂ ਹਾਮੀ ਭਰ ਕੇ ਤਾ ਵੇਖ,
ਮੁਕੱਦਰਾ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਏ ਸਭ,
ਮੁਕੱਦਰਾਂ ਨਾਲ ਤੂੰ ਲੜ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ,
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਔਖੇ,
ਪਰ ਦਿਲੋਂ ਤੂੰ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ,
ਪੱਟ ਚੀਰ ਖੁਆਉਣਾ ਔਖੀ ਗਲ ਨੀ,
ਕੱਚਿਆ ਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਤਰ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ,
''munna" ਦੇਵੇਗਾ ਸਾਥ ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ,
ਉਮਰਾ ਲਈ ਹੱਥ ਤੂੰ ਫੜ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ .......