ਜਦ ਹੋਈ ਤੇਰੀ ਆਮਦ ਨਾਨਕ ਸੰਸਾਰ ਅੰਦਰ,
                       ਇਕ ਇਨਕਲਾਬ ਆਇਆ ਫਿਰ ਸਭਿਆਚਾਰ ਅੰਦਰ।
            ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਬਾਦ ਫਿਰ ਧਰਤੀ ਦੇ ਭਾਗ ਜਾਗੇ,
            ਹੋਇਆ ਫਿਰ ਉਜਾਲਾ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਅੰਦਰ
            ਆਸਾਂ ਦੇ ਬਾਗ ਅੰਦਰ ਰੀਝਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਮਹਿਕੇ,
            ਕੈਸੀ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ ਬਾਬਾ ਤੇਰੀ ਨੁਹਾਰ ਅੰਦਰ?
            ਸਾਹਾਂ ‘ਚ ਘੁਲ ਗਈ ਤੇਰੇ ਨਗ਼ਮਿਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ,
            ਰਾਹਾਂ ‘ਚ ਰੰਗ ਬਰਸੇ ਤੇਰੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਅੰਦਰ ।
             ਧਰਤੀ ਦਾ ਕੋਨਾ- ਕੋਨਾ ਤੇਰੇ ਨੂਰ ਨੇ ਸੀ ਧੋਤਾ,
            ਚ੍ਹੜਿਆ ਜਦ ਸੱਚ ਦਾ ਸੂਰਜ ਅੰਧਕਾਰ ਅੰਦਰ।
             ਸਾਝਾਂ ਤੇ ਗੀਤ ਪਿਆਰ ਦੇ ਫਿਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਗੂੰਜੇ,
            ਕੈਸੀ ਮਿਠਾਸ ਹੈ ਨਾਨਕ ਤੇਰੀ ਮਲ੍ਹਾਰ ਅੰਦਰ ?
            ਹਿੰਦੂ ਤੇ ਮੋਮਨਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਗੁਰ- ਪੀਰ ਤੂੰ ਹੈਂ,
           ਉੱਚਾ ਨਾ ਨੀਵਾਂ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਅੰਦਰ।
                        ਮੱਥੇ ਤੇ ਨੂਰ ਚਮਕਦਾ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਹੈ ਖ਼ੁਮਾਰੀ,
                          ਸੁਰਤੀ ਤੇਰੀ ਜੁੜੀ ਹੈ ਹਰਦਮ ਨਿਰੰਕਾਰ ਅੰਦਰ ।
                                         ਦੱਸਿਆ ਤੂੰ ਨਾਮ ਜਪਨਾ, ਕਿਰਤ ਕਰ ਵੰਡ ਛੱਕਣਾ,
                            ਦਿਤਾ ਪੈਗ਼ਾਮ ਸੱਚ ਦਾ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਅੰਦਰ । 
               ਤੇਰੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਿਨ ਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਚਾ ਹੈ ਚ੍ਹੜਿਆ,
             ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਮਹਿਕ ਆਂਵਦੀ ਤੇਰੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਅੰਦਰ।
              ਸਭ ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ ਦਾਤਾ ਮੰਗੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪਾਉਂਦੇ,
              ਲੱਖ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀਆਂ ਤੇਰੇ ਦੀਦਾਰ ਅੰਦਰ।
              _________________________

ਮੈ ਤੇਰੇ ਵਜੂਦ ਨੂੰ ਨਕਾਰ ਨਹੀ ਸਕਦਾ ,
ਤੇਰੇ ਅਹਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਤਾਰ ਨਹੀ ਸਕਦਾ ।
ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਤੇ ਕੁਝ ਹਾਸੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਦੁੱਖਾਂ ਕੋਲ ਤੈਨੂੰ ਹਾਰ ਨਹੀ ਸਕਦਾ ।
ਏਹ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਖੇਡ ਤਮਾਸ਼ੇ ਤੇ ਕੁਝ ਖੇਡ ਖਿਡੌਣੇ ਨੇ ,
ਤੇਰੀ ਖਲਕਤ ਨਾਲ ਕਰ ਖਿਲਵਾੜ ਨਹੀ ਸਕਦਾ ।
ਤੂੰ ਏ ਇੱਕ ਲਲਾਰੀ ਤੇ ਤੂੰ  ਕੀ ਕੀ ਰੰਗਦਾ ਏ ,
ਤੇਰੇ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਕਰ ਵਪਾਰ ਨਹੀ ਸਕਦਾ ।
ਜਿਸਨੂੰ ਹੱਥ ਦੇ ਕੇ ਤੁੰ ਰੱਖਦੈ ਨਾ ਉਹ ਡੋਲਦਾ ਏ
ਕੋਈ ਬਦਰੂਹੀ ਸ਼ਕਲ ਵਾਲਾ , ਉਹਨੂੰ ਮਾਰ ਨਹੀ ਸਕਦਾ ।
ਸਜਦੇ ਕਰਦੈ ਤੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਨੂੰ
ਮੇਰੇ ਰਹਿਬਰ ਤੇਰੇ ਬਾਝੋ ਸਾਰ ਨਹੀ ਸਕਦਾ
_______________________

ਇਹ ਰਾਤਾਂ ਜੋ ਕਾਲ਼ੀਆਂ ਜਾਵਣ ਨਾ ਟਾਲ਼ੀਆਂ
ਦਸਤਕਾਂ ਦੇਣ ਬੂਹੇ ਜੋ ਯਾਦਾਂ ਸੰਭਾਲ਼ੀਆਂ

ਇਕ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਭੱਜਾ
ਫਿਰ ਵੀ ਨਾ ਛੱਡਣ ਖਹਿੜਾ ਇਹ ਬਾਰਾਂ ਤਾਲ਼ੀਆਂ

ਨਿਰਵਾਣ ਦੇ ਲਈ ਮੈਂ ਇਕਾਂਤ ਨੂੰ ਲੱਭਾਂ
ਜੰਗਲਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟ ਲੋਕਾਂ ਬਸਤੀਆਂ ਵਸਾਅ ਲਈਆਂ

ਇਹ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਪੂਜਦੇ ਪੱਥਰਾਂ ਤੋਂ ਮੰਗਦੇ
ਕਰਦੇ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਵੇਖੋ ਨਦਾਨਾਂ ਵਾਲ਼ੀਆਂ

ਫੋਟੋ ਰੱਖਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮਸਤੀ \'ਚ ਝੂਮਦੇ
ਮਨ \'ਚ ਸੋਚਾਂ ਰੱਖਦੇ ਹਰਦਮ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਵਾਲ਼ੀਆਂ

ਕਦਮਾਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਜਾਪਦੇ
ਨਫਰਤ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਦਿਲ ‘ਚ ਬਣਾ ਲਈਆਂ

ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਲੁੱਟ ਕੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਬੰਦਾ ਖਾ ਰਿਹਾ
ਵੇਖਣ ਤਮਾਸ਼ਾ ਬੈਠ ਕੇ ਹੱਸਣ ਤੇ ਮਾਰਨ ਤਾਲ਼ੀਆਂ

ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਸਭ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਆਖਦੇ
ਲੱਭੀਆਂ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਸੂਰਤਾਂ ਜੋ ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਵਾਲ਼ੀਆਂ
__________________________

ਇਹ ਰਾਤਾਂ ਨੀਂਦ ਚੁਰਾਵਣ ਰਾਤਾਂ
ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਜੋ ਜਿਉਂਦੇ ਸਾੜੇ
ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਲਪਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਦਰਦ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਉਹੀ ਜਾਨਣ
ਮੈਨੂੰ ਰਾਸ ਨਾ ਆਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਤ੍ਰਹਿ ਉਠਦਾ ਹਾਂ ਸੁੱਤਾ ਰਾਤੀਂ
ਜਦ ਰਿਸਦੇ ਜਖਮ ਵਿਖਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਜਖਮਾਂ ਉਂਤੇ ਲੂਣ ਪਾਉਣ ਲਈ
ਕਿਉਂ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਤੜਫਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਦਰ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਪਾਉਣ ਕੀਰਨੇ
ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰੁਆਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਆਪਣੇ ਜਲਦੇ ਜ਼ਖਮ ਭੁਲਾ ਕੇ
ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾੜ ਕੇ
ਫਿਰ ਜਸ਼ਨਾ ਦੀਆਂ ਮਨਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਇਹ ਘਰ ਹੁਣ ਤੇਰਾ ਨਹੀ
ਇੰਝ ਸੁਫਨੇ ਵਿੱਚ ਉਕਸਾਵਣ ਰਾਤਾਂ

ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਚੁਰਾਵਣ
ਪਰ ਰਸਤਾ ਨਵਾਂ ਦਿਖਾਵਣ ਰਾਤਾਂ
__________________

ਜੋ ਧਰਤੀ ਹੈ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੀ,
ਜੋ ਮਾਲਕ ਹੈ ਪੰਜ ਆਬ ਦਾ।
ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਕਹਾਵੇ,
ਕੀ? ਹਸ਼ਰ ਹੈ ਇਸ ਪੰਜਾਬ ਦਾ।

ਲੋਕ ਨਸ਼ਿਆਂ ਉਂਤੇ ਡੁੱਲ ਗਏ ਨੇ,
ਆਪਣੇ ਵਿਰਸੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ ਨੇ,
ਜਿੱਥੇ ਦੁੱਧ ਦੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਵਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ
ਉਂਥੇ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਆਬ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ।
      ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਕਹਾਵੇ,
      ਕੀ? ਹਸ਼ਰ ਹੈ ਇਸ ਪੰਜਾਬ ਦਾ।

ਅੱਜ ਪੱਗਾਂ ਹੀ ਪੱਗਾਂ ਸੜ੍ਹਦੀਆਂ ਨੇ,
ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਲੜ੍ਹਦੀਆਂ ਨੇ,
ਇਸ ਤੇਰੇ-ਮੇਰੇ ਦੇ ਚੱਕਰਾਂ ਵਿੱਚ
ਖੂਨ ਡੁੱਲ ਰਿਹਾ ਬੇ-ਹਿਸਾਬ ਦਾ।
      ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਕਹਾਵੇ,
      ਕੀ? ਹਸ਼ਰ ਹੈ ਇਸ ਪੰਜਾਬ ਦਾ।

ਜੋ ਧਰਤੀ ਏ ਗੁਰੂਆਂ-ਪੀਰਾਂ ਦੀ,
ਜੋ ਧਰਤੀ ਏ ਸੂਰਮਿਆਂ ਵੀਰਾਂ ਦੀ,
ਹੁਣ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਮੁਰਝਾ ਰਹੀ
ਜੋ ਕਹਾਉਂਦੀ ਏ ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬ ਦਾ।
      ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਕਹਾਵੇ,
      ਕੀ? ਹਸ਼ਰ ਹੈ ਇਸ ਪੰਜਾਬ ਦਾ।

ਜਿੱਥੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜਿਹੇ ਵਿਦਵਾਨ ਹੋਏ,
ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਜਿਹੇ ਮਹਾਨ ਹੋਏ,
ਕੀ ? ਅਸਾਂ ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਸਿਰਜਿਆ ਹੈ
ਜੋ  ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਖ਼ਾਬ ਦਾ ।
      ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਕਹਾਵੇ,
      ਕੀ? ਹਸ਼ਰ ਹੈ ਇਸ ਪੰਜਾਬ ਦਾ।
     __________________

ਜ੍ਹਿਨਾਂ ਖਾਧਾ ਅੰਨ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਤੇ ਪੀਤਾ ਪਾਣੀ,
ਏਸ ਪਵਿੱਤਰ ਧਰਤ ਦੀ ਕੋਈ ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਣੀ,
ਨਵੇਂ ਗਵੱਈਆਂ ਆਪਣਾ ਹੈ ਰੰਗ ਦਿਖਾਇਆ,
ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਫੜ ਖੂੰਜੇ ਲਾਇਆ।

ਸੂਰਮਿਆਂ ਦੇ ਵਾਰਿਸ ਆਪਣਾ ਵਿਰਸਾ ਭੁੱਲੇ,
ਫੋਕੀ ਸ਼ੋਹਰਤ, ਚੰਦ ਰੁਪਈਆਂ ਉੋੱਤੇ ਡੁੱ੍ਹਲੇ,
ਮਾਂ- ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਨਾਲ ਦਗ਼ਾ ਕਮਾਇਆ,
ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਫੜ ਖੂੰਜੇ ਲਾਇਆ।

ਕਰਨ ਨਿਲਾਮੀ ਅਣਖ ਦੀ ਜੋ ਵਿੱਚ ਬਜ਼ਾਰਾਂ,
ਪੈਦੀਆਂ ਲੱਚਰ ਗਾਇਕਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਫਿਟਕਾਰਾਂ,
ਨਵੀਂ ਪ੍ਹੀੜੀ ਨੂੰ ਦੇਖੋ ਕਿਵੇਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪਾਇਆ,
ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਫੜ ਖੂੰਜੇ ਲਾਇਆ।

ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕਦੇ ਖੈਰ ਨਾ ਮੰਗੀ,
ਸ਼ਰਮ ਹਯਾ ਦੀ ਲੋਈ ਲਾਹ ਕਿੱਲੀ ਤੇ ਟੰਗੀ,
ਕੁੜੀ ਚਿੜੀ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨੂੰ ਹੈ ਸ਼ੁਗਲ ਬਣਾਇਆ,
ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਫੜ ਖੂੰਜੇ ਲਾਇਆ।

ਊਤ-ਪੁਣੇ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ‘ਚੋਂ ਜੋ ਸ਼ੋਹਰਤ ਲੱਭਦੇ,
ਊਠ ਵਢਾਕਲ ਵਾਂਗੂੰ ਇਹ ਚੱਕ ਵੱਢਣ ਸਭਦੇ,
ਨਹੀਂ ਗੁਆਂਢੀ ਲੱਗਦਾ ਹੁਣ ਚਾਚਾ ਤਾਇਆ,
ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਫੜ ਖੂੰਜੇ ਲਾਇਆ।

ਨਵੇਂ ਗਵੱਈਆਂ ਆਪਣਾ ਹੈ ਰੰਗ ਦਿਖਾਇਆ,
ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਫੜ ਖੂੰਜੇ ਲਾਇਆ।
________________________

ਧੀਆਂ ਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਇੱਕੋ ਦੁੱਖ ਰੱਬਾ
ਜਿੱਥੇ ਲਾਈਏ ਇਹ ਉਥੀ ਉੱਗੀ ਜਾਂਦੇ
ਦੇਣ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸੀਤ ਹਵਾਵਾਂ
ਉਹੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਟੁੱਕ-ਟੁੱਕ ਖਾਂਦੇ

ਹਰ ਰੁੱਖ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੱਬ ਹੈ ਹੁੰਦਾ
ਹਰ ਧੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਇੱਕ ਮਾਂ ਲੋਕੋ
ਬਿਨ ਦੋਹਾਂ ਜਾਪੇ ਜਗ ਮਸਾਣ
ਪਰ ਬਦਬਖਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬੇ-ਜ਼ੁਬਾਂ ਲੋਕੋ
ਰੁੱਖ ਹੋਵਣ ਤਾਂ ਰੱਬਾ ਵਧੇ ਹਰਿਆਲੀ
ਧੀਆਂ ਜੰਮਣ ਤਾਂ ਵਧਦਾ ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ ਹੈ
ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਆਰੀ
ਤਾਂ ਵੀ ਮਰਦਾਂ ਸਿਰ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਨ ਹੈ
ਫਲ-ਫੁੱਲ ਨਾ ਜੇ ਰੱਬਾ ਇਹ ਦੇਣ ਕਦੇ
ਸਿਰ ਤਾਜ ਤੋਹਮਤਾਂ ਦਾ ਹੈ ਆਣ ਪਿਆ
ਬੋਲੇ ਨਾ ਕਦੇ ਮੂੰਹੋ ਇਹ ਆਪ ਵਿਚਾਰੇ
ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਜਦ ਵੀ ਜਗ ਨੇ ਛਾਂਗ ਲਿਆ
ਕਦੇ ਕੁਰਸੀ, ਤਖਤੇ ਤੇ ਕਦੇ ਬਣੇ ਬਾਰੀਆਂ
ਰੁੱਖਾਂ ਜਦ ਵੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਆਰੀ ਹੈ ਖਾਧੀ
ਹਰ ਉਮਰ ਦੇ ਮਰਦ ਦਾ ਜ਼ੁਲਮ ਹੈ ਨਾਰੀ ਤੇ
ਜਦ ਧੀ ਤੋਂ ਤ੍ਰੀਮਤ ਤੇ ਮਾਂ ਤੋਂ ਬਣੀ ਦਾਦੀ
ਰੁੱਖ ਤੇ ਕੁੱਖ ਨਾ ਕੁਝ ਮੰਗਣ ਖੁਦਾ ਤੋਂ
ਇਹ ਤਾਂ ਮੰਗਦੇ ਸਦਾ ਤੋਂ ਖੈਰ ਦੁਆਵਾਂ ਨੇ
ਲੰਘ-ਲੰਘ ਇਮਤਿਹਾਨ-ਏ-ਅਗਨ ਚੋਂ
ਮੁੜ-ਮੁੜ ਬਣੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਤੇ ਛਾਵਾਂ ਨੇ
____________________

ਇੱਕ ਲੜਕੀ ਸੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਜੋ ਸੀ ਬੜੀ ਲਾਚਾਰ                                   
ਜਿਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਸਾਰਾ ਸੁੰਨਾ-ਸੁੰਨਾ ਸੰਸਾਰ
ਇੱਕ ਲੜਕਾ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਬੜਾ ਕਰਦਾ ਪਿਆਰ
ਉਹ ਵੀ ਕਰਦੀ ਸੀ ਉਹਦਾ ਤਨੋ-ਮਨੋ ਸਤਿਕਾਰ
ਦਿਨ-ਰਾਤ ਮੁੰਡਾ ਉਹਦੀ ਸੇਵਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਰਦਾ
ਉਹਦੀ ਬੇ-ਰੰਗ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਰੰਗ ਰਹਿੰਦਾ ਭਰਦਾ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੁੜੀ ਕਿਹਾ-ਜੇ ਮੈਂ ਵੇਖ ਸਕਾਂ ਸੰਸਾਰ
ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਤੇਰੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ ਮੈਂ ਯਾਰ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੋਈ ਉਹਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਦਾਨ ਕਰ ਗਿਆ
ਉਹਦੀ ਬੇ-ਰੰਗ ਦੁਨੀਆਂ ‘ਚ ਲੱਖਾਂ ਰੰਗ ਭਰ ਗਿਆ
ਹੁਣ ਵੇਖ ਸੰਸਾਰ ਕੁੜੀ ਫੁੱਲੇ ਨਾ ਸਮਾ ਰਹੀ
ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਖੀਵੀ ਪੈਰ ਧਰਤੀ ਨਾ ਲਾ ਰਹੀ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੁੰਡੇ ਕਿਹਾ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਤੇ ਚਾਅ
ਕੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁਣ ਤੂੰ ਕਰੇਂਗੀ ਵਿਆਹ
ਜਦ ਕੁੜੀ ਵੇਖਿਆ ਏ ਯਾਰ ਉਸ ਅੰਨ੍ਹੇ ਨੂੰ
ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਉਹ ਹੋ ਗਈ ਇੱਕ ਬੰਨੇ ਨੂੰ
ਫਿਰ ਮੁੰਡੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕੀਤਾ ਸੀ ‘ਕਰਾਰ
ਕਿ ਸਾਥ ਮੇਰੇ ਰਹੇਂਗੀ ਤੂੰ ਛੱਡ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ
ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ ਵਾਅਦਾ ਤੇਰਾ ਕਿਂਥੇ ਗਿਆ ਪਿਆਰ
ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਜੋ ਏ ਤੇਰੇ ਦੱਸ ਮੈਨੂੰ ਯਾਰ
ਕੁੜੀ ਬੋਲੀ ਹੁਣ ਨਾ ਮੈਂ ਅੰਨ੍ਹੇ ਸੰਗ ਜਾਵਾਂਗੀ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਸਾਵਾਂਗੀ
ਇਹਨਾਂ ਸੁਣ ਮੁੰਡੇ ਕਿਹਾ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ
ਕਿ ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਦਾ ਬਸ ਰੱਖੀਂ ਤੂੰ ਖਿਆਲ
ਕਿ ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਦਾ ਬਸ ਰੱਖੀਂ ਤੂੰ ਖਿਆਲ
_______________________

ਕਾਹਦੀ ਏ ਪੜਾਈ ਕਾਲਜਾਂ ’ਚ ਐਸ਼ ਯਾਰੋਂ,
ਪੜਾਈ ਬਣ ਗਿਆ ਬਹਾਨਾ ਸਾਰੇ ਕਰਦੇ ਨੇ ਪਾਸ ਟੈਮ ਯਾਰੋਂ।
ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਪੈਸਿਆ ਦੀ ਕਰੇਂ ਪਰਵਾਹ ਜੋ, ਲਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਇਕ ਆ।
ਨਈਂ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਕਰਦੇ ਨੇ ਖੁਲੀ ਕੈਸ਼ ਯਾਰੋਂ,
ਕਾਹਦੀ ਏ ਪੜਾਈ ਕਾਲਜਾਂ ’ਚ ਐਸ਼ ਯਾਰੋਂ
ਕੁੜੀਆਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਇਉ ਸਜਧਜ, ਜਿਵੇਂ ਕਾਲਜ ਨਈਂ ਫ਼ੈਸਨ ਸੋਆਂ।
ਛਡ ਸਲਵਾਰਕਮੀਜ, ਜੀਨਟੀਸ਼ਰਟ ਦਾ ਪੂਰਾ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ ਮੈਚ ਯਾਰੋਂ।
ਕਾਹਦੀ ਏ ਪੜਾਈ ਕਾਲਜਾਂ ’ਚ ਐਸ਼ ਯਾਰੋਂ
ਮੁੰਡਿਆਂ ਦਾ ਪੜਾਈ ਵਲੇ ਘਟ ਈ ਖਿਆਲ ਏ,ਦੋ ਗਲਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆ ਬੜੀਆਂ ਕਮਾਲ ਏ।
ਆਸ਼ਕੀ, ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਨਈਓੁ ਹਟ ਦੇ, ਦੇਣੀ ਭਾਵੇਂ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਨ ਯਾਰੋਂ।
ਕਾਹਦੀ ਏ ਪੜਾਈ ਕਾਲਜਾਂ ’ਚ ਐਸ਼ ਯਾਰੋਂ
ਫਰੈਂਡਸਿ਼ਪ ਕਰਨ ਤੇ ਕਰਾਉਣ ਵਿਚ, ਸਾਰੇ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਇਕਦੂਜੇ ਦਾ ਸਾਥ ਯਾਰੋਂ।
ਭਾਵੇਂ ਫਰੈਂਡਸਿ਼ਪ ਦੇ ਚਕਰ ਵਿਚ ਕਰ ਲੈਣ ਜਿੰਦਗੀ ਖਰਾਬ ਯਾਰੋਂ।
ਕਾਹਦੀ ਏ ਪੜਾਈ ਕਾਲਜਾਂ ’ਚ ਐਸ਼ ਯਾਰੋਂ
ਕਾਹਦੀ ਏ ਪੜਾਈ ਕਾਲਜਾਂ ’ਚ ਐਸ਼ ਯਾਰੋਂ
______________________

      ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀਆਂ।
      ਦੋ ਤੇਰੀਆਂ ਦੋ ਮੇਰੀਆਂ।
      ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਸੁਲਾਵਾਂ ਪੀੜਾਂ ਨੂੰ,
      ਜੋ ਹੁਣ ਨੇ ਸਭੇ ਮੇਰੀਆਂ।
              ਦੋ ਤੇਰੀਆਂ ਦੋ ਮੇਰੀਆਂ…… 

      ਸਾਡਾ ਮਿਲਣਾ ਚੁਭ ਗਿਆ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ।
      ਦਸ ਕਿਵੇਂ ਹਟਾਵਾਂ ਰੋਕਾਂ ਨੂੰ?
      ਜੱਗ ਗੱਲਾਂ ਕਰੇ ਬਥੇਰੀਆਂ।
      ਚੜ੍ਹ ਆਈਆਂ ਜਿਵੇਂ ਹਨੇਰੀਆਂ।
              ਦੋ ਤੇਰੀਆਂ ਦੋ ਮੇਰੀਆਂ…… 

      ਕਿਉਂ ਵਲਗਣ ਜਾਤ ਰਿਵਾਜ਼ਾ ਦੇ?
      ਕਿਉਂ ਟੁੱਟਣ ਪਰ ਖ਼ੁਆਬਾਂ ਦੇ?
      ਨਹੀਂ ਲੇਖੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹਿਸਾਬਾਂ ਦੇ।
      ਮੈਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਾਂ ਬਥੇਰੀਆਂ।
              ਦੋ ਤੇਰੀਆਂ ਦੋ ਮੇਰੀਆਂ…… 

      ਕਦ ਸੋਚ ਦਾ ਚਾਨਣ ਉਂਗੇਗਾ?
      ਇਹ ਵੈਰਾਂ ਦਾ ਭਾਂਬੜ ਬੁੱਝੇਗਾ?
      ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਂਗੀਆਂ ਬੇਰੀਆਂ।
      ਕਿਉਂ ਭੇਡਾਂ ਬਾਘਾਂ ਘੇਰੀਆਂ?
              ਦੋ ਤੇਰੀਆਂ ਦੋ ਮੇਰੀਆਂ…… 
         
         

      ਹੁਣ ਹੋ ਜਾ ਬਾਗ਼ੀ ਰੀਤਾਂ ‘ਤੋਂ।
      ਹੁਣ ਝਾਕ ਨਾ ਅੰਦਰੋਂ ਝੀਤਾਂ ‘ਚੋਂ।
      ਜਵਾਲਾ ਨੇ ਹਿੰਮਤਾਂ ਤੇਰੀਆਂ।
      ਫਿਰ ਬੁਝਣ ਨਾ ਆਸਾਂ ਤੇਰੀਆਂ।
              ਸਭ ਹਟ ਜਾਵਣ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀਆਂ।
              ਸਹਿ ਲਈਆਂ ਸੱਟਾਂ ਬਥੇਰੀਆਂ।
             ਹੁਣ ਪੂਰਨ ਰੀਝਾਂ ਮੇਰੀਆਂ
            _______________