Guru Hargobind Sahib jee’s darbar was going on. Guru Sahib addressed the sangat and asked if anyone could recite shudh paath of Siri Jap jee Sahib. For some time there was a complete silence but then Bhai Gopaala jee got up and with his hands folded did benti that he would attempt to recite shudh paath of Siri Jap jee Sahib.

Guru Sahib made him sit on a place higher than his. Bhai Gopaala jee with great devotion and love started doing the paath of Siri Jap jee Sahib. He did paath with total concentration and by the kirpa of Guru jee, no other thought came to his mind.

The whole sangat was sitting with closed eyes, listening to the maha mantra – Siri Jap jee Sahib. He recited sunan waaliyaan pauriyaan, then mannan waaliyaan pauriyaan and when he arrived at “teerath tap daya datt daan”, Guru Sahib decided to give him gur-gaddi for such shudh paath.

Bhai Gopaala jee who was doing paath with utmost concentration, had a furnaa (thought) come to his mind, as he reached “Nanak Nadri Nadar Nihaal”. He thought that if Guru Sahib asked him to ask for something, he would ask for one of the 5 horses that Guru Sahib has. Four of those five great horses had been distributed to Bhai Bidhi Chand jee, Painde Khaan, Guru Sahib himself and Bhai Jetha jee. Only one was left to be given and Bhai Gopaala jee wanted that horse.

At the bhog of the paath, Guru Sahib gave Bhai Gopaala jee a lot of pyaar and ordered one of his Sikhs to give Bhai Gopaala jee the new horse. Then he mentioned that he was preparing to give him gur-gaddi, if he had not thought of the horse.

This saakhi is great and we can learn a lot from it:

1) Anything can be attained with shudh paath, with concentration. So it is a must that we learn santhiya and do shudh paath. Santhiya (teaching gurbani paath) classes are held at Gurdwara Tapoban Sahib for three levels i.e. beginners, intermediate level and advance level.

2) Siri Jap jee Sahib is a mahamantra and just one paath can get one anything one wants. Imagine Mahapurakhs like Sant Attar Singh jee Mastuanewale, who did 175 paaths of Siri Jap jee Sahib a day till he completed 125,000 paaths, at Hazoor Sahib. It is a good idea to add more paath on top of our nitnem.

By Bhai Kulbir Singh Ji

A man named Jack was walking along a steep cliff one day when he accidentally got too close to the edge and fell. On the way down he grabbed a branch, which temporarily stopped his fall. He looked down and to his horror saw that the canyon fell straight down for more than a thousand feet. He couldn't hang onto the branch forever, and there was no way for him to climb up the steep wall of the cliff.

So Jack began yelling for help, hoping that someone passing by would hear him and lower a rope or something. "HELP! HELP! Is anyone up there? "HELP!" He yelled for a long time, but no one heard him. He was about to give up when he heard a voice.

"Jack, Jack. Can you hear me?"

"Yes, yes! I can hear you. I'm down here!"

"I can see you, Jack. Are you all right?"

"Yes, but who are you, and where are you?

"I am the Lord, Jack. I'm everywhere."

"The Lord? You mean, GOD?"

"That's Me."

"God, please help me! I promise if, you'll get me down from here, I'll stop sinning. I'll be a really good person. I'll serve You for the rest of my life."

"Easy on the promises, Jack. Let's get you off from there, then we can talk."

"Now, here's what I want you to do. Listen carefully."

"I'll do anything, Lord. Just tell me what to do."

"Okay. Let go of the branch."

"What?"

"I said, let go of the branch." Just trust Me. Let go."

There was a long silence.

Finally Jack yelled, "HELP! HELP! IS ANYONE ELSE UP THERE?"

Have you ever felt like Jack? We say that we want to know the will of Guru Ji, but when we find out what it is, we can't handle it. Sounds too scary, too difficult. We decide to look elsewhere. When Satguru Sri Guru Gobind Singh Ji Maharaj stands infront of us with his sword in his hand, and says, "Let go of the things that stand between you and Me, and trust Me with your life, give me your head" it sounds pretty scary. But when we let go, we find his hands are the safest place to be in

ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਮੋਢੀ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਜੀਵਨ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜੋਤ ਸਾਹਿਬ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਸਾਹਿਬ ਤੇ ਹੋਰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਦੀ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਦੇਣ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਲਈ ਭਾਰੀ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦੇਣੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲੋਂ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਦਾਤ ਕੇਸ ਬਹੁਤ ਉੱਚਾ ਸਥਾਨ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਉਣਾ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ। ਬਾਜਾਂ ਵਾਲੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਪੰਜ ਪਿਆਰਿਆਂ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ ਦਾਤ ਬਖਸ਼ਣ ਸਮੇਂ ਕੇਸਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜ ਕਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਮਾਣ ਬਖਸ਼ਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕੇਸਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਦਾ ਇਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਅੰਗ ਹੋਣ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਕਦੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਜੁਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਸਿਰ ਉੱਪਰ ਸੁਹਣੀ ਪਗੜੀ ਸਜਾਉਣ ਦੀ ਰੀਤ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖੁਦ ਹੀ ਚਲਾਈ ਸੀ। ਸਿੱਖ ਦੀ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਵਿਚ ਪਗੜੀ ਸਜਾਉਣ ਨਾਲ ਇਕ ਖਾਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਨਿਖਾਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਕੇਸਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦਾੜੀ ਮੁੱਛਾਂ ਆਦਿ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਬਖਸ਼ੀ ਹੋਈ ਦਾਤ ਹਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਖਾਸ ਕਰ ਇਕ ਸਿੱਖ ਵੱਲੋਂ ਕਟਵਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਲ ਸੂਰਤ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਨਾ ਉਸ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਹੁਕਮ ਅਦੂਲ਼ੀ ਹੈ।

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਭ ਧਰਮਾਂ ਵਿਚੋਂ ਵਿਲੱਖਣ ਧਰਮ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਭਰ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜਾਤ ਪਾਤ ਜਾਂ ਨਸਲ ਦਾ ਵਿਕਤਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਦੇ ਹੁਕਮ ਅਤੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਪੂਰਨਿਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਜਾਤਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਸਮਾਨ ਸਮਝਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸਾਡੀ ਜੀਵਨ-ਜਾਂਚ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਤੁੱਟੀਆਂ ਆਉਣ ਕਾਰਨ ਸਾਡੇ ਸਿੱਖ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਵਿਚ ਦਾੜੀ, ਮੁੱਛਾਂ ਅਤੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਕਟਵਾਉਣ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਦਿਨੋਂ ਦਿੰਨ ਵੱਧਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨੌਜਵਾਨ ਬੀਬੀਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਫੈਸ਼ਨ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਸੁਹਣੇ,  ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਰੇਸ਼ਮ ਵਰਗੇ ਵਾਲਾਂ ਅਤੇ ਰੋਮਾਂ ਨੂੰ ਕਟਵਾਉਣ ਦੀ ਰੁੱਚੀ ਵਿਚ ਬੜੀ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਵਾਧਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਡੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜੀ ਸਾਡੇ ਮਾਣਮੱਤੇ ਅਤੇ ਜੱਗੋਂ ਨਿਆਰੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਡੂੰਘੇ, ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਗੌਰਵਮਈ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਵਿਸਾਰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਇਸ ਧਰਮ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਹੀ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦੇਣੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ ਪਰ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਆਂਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਣ ਦਿੱਤੀ।

ਸਿੱਖ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਇਹ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਅਜੋਕੇ ਅਤੇ ਨਿਆਰੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਚੜਦੀ ਕਲਾ ਵਿਚ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਸਿਰਤਾਜ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਧਰਮ ਦੀ ਖਾਤਰ ਤੱਤੀਆਂ ਤਵੀਆਂ ਉਪਰ ਬੈਠੇ, ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਰੀ ਉਬਲਦੀ ਦੇਗ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਅਸਹਿ ਤਸੀਹੇ ਝੱਲੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਧਰਮ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹੀ ਨੌਵੇਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸੀਸ ਅਰਪਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਪੂਰੇ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਚ 'ਹਿੰਦ ਦੀ ਚਾਦਰ' ਦੇ ਨਾਮ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋਏ। ਕਲਗੀਧਰ, ਬਾਜਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਹਿਬੇ ਆਜ਼ਮ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਧਰਮ ਖਾਤਿਰ ਵਾਰਨ ਦੀ ਕੁਰਾਬਾਨੀ ਕਿਵੇਂ ਭੁਲਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ?  ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋ ਵੱਡੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਨੇ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਜੰਗ ਵਿਚ ਹਸਦੇ ਹਸਦੇ ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ। ਦੋ ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਨੇ ਮੁਗਲ ਹਾਕਮਾਂ ਵਲੋਂ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰਨ ਦੀਆਂ ਧਮਕੀਆਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਜਿਊਂਦੇ ਹੀ ਛੋਟੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਕੋਮਲ ਜਿੰਦਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਹਾਂ ਵਿਚ ਚਿਣ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਸਾਡੀ ਇਹ ਮਾਡਰਨ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜੀ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਵੱਖ ਵੱਖ ਜਾਤਾਂ ਦੇ ਪੰਜ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭੁਲ ਗਈ? ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਹੁਕਮ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਰਪਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੰਡੇ ਬਾਟੇ ਦਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸ਼ਕਾ ਕੇ, ਸਿੰਘ ਸਾਜ ਕੇ ਪੰਜ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੀ ਪਦਵੀ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਸੀ ਤੇ ਖਾਲਸਾ ਪੰਥ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਪੀੜੀ ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ, ਭਾਈ ਮਨੀ ਸਿੰਘ ਜਿਹੇ ਸਿੱਖਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੀਬੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਲੇਜੇ ਦੇ ਲਾਲਾਂ ਨੂੰ ਜਿਊਂਦੇ ਜੀ ਕਟਵਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗਲੇ ਵਿਚ ਪੁਆਇਆ ਸੀ ਪਰ ਧਰਮ ਦੀ ਖਾਤਰ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਝੱਲਿਆ ਸੀ, ਕਿਵੇਂ ਭੁਲ ਗਈ ਹੈ?

ਅਮੀਰਕਾ ਵਰਗੇ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਗੋਰੇ ਸਾਡੇ ਇਸ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਤੋਂ ਏਨੇ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹਨ ਕਿ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਹਰ ਧਾਰਮਿਕ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਚੜ ਕੇ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਨਿਤਨੇਮ ਕਰਦੇ, ਕੀਰਤਨ ਕਰਦੇ, ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਕਿ ਇਹ ਲੋਕ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਸੋਖਾਲੇ ਹੀ ਐਵੇਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਸਤੂ, ਹਕੀਕਤ ਆਦਿ ਉਪਰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਸਗੋਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਪਰੈਕਟੀਕਲ ਹਨ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਅਧਿਐਨ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਆਪਣਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿਚ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਐਸਾ ਲੱਭਿਆ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਪਣਾਇਆ ਹੈ।

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿਚ ਕੇਸਾਂ ਅਤੇ ਪਗੜੀ ਆਦਿ ਦੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਇਕ ਮਹੱਤਤਾ ਹੈ। ਪਗੜੀਧਾਰੀ ਸੱਜੇ ਹੋਏ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਜਾਂ ਸਰਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਮੋਨੇ ਸਿਰ ਵਾਲੇ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਉਨਾਂ ਇੱਜ਼ਤ ਮਾਣ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਇਕ ਹੋਂਦ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਅੱਖੋ ਪਰੋਖੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਸਿੱਖੀ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਗੁਰੂਆਂ ਵੱਲੋਂ ਅਨੇਕਾਂ ਹੀ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਬਖਸ਼ੀ ਹੋਈ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਅਮੋਲਕ ਦਾਤ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਮੁੱਲ ਅਸੀਂ ਜਿਊਂਦੇ ਜੀ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤਾਰ ਸਕਦੇ।

ਅਜੋਕੇ ਯੁੱਗ ਦੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਭਰਪੂਰ ਇਤਿਹਾਸ ਕਦੀ ਵੀ ਵਿਸਾਰਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਕੇਸ ਭਾਵ ਵਾਲ ਸਾਨੂੰ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਇਕ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ ਜਿਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਟਵਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਨਿਰਾਦਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਉਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਜੋ ਸਾਡੇ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਨਾ ਲੱਗੇ। ਇਕ ਸਿੱਖ ਹੋ ਕੇ ਦਸਮ ਪਾਸਸ਼ਾਹ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਕੇਸਾਂ ਨੂੰ ਨਾਈਆਂ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਰੋਲ ਕੇ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ? ਸਾਡੇ ਧਰਮ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਸਦੇ ਵਸਦੇ ਆਪਣੇ ਸਥਾਨ ਆਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਸ਼ਾਦੀ ਤੱਕ ਦੇ ਲੱਗ ਭੱਗ ਸਾਰੇ ਕਾਰਜ ਸਿਰੇ ਚੜੇ ਸਨ, ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ ਸਨ ਤੇ ਹਨੇਰੀ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਰਸਾ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਡੇ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਖਾਤਿਰ ਹੀ ਮਾਛੀਵਾੜੇ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਚ ਤੁਰਨਾਂ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੇ ਲੇਖੇ ਆਪਣੇ ਜਿਗਰ ਦੇ ਲਾਲ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਧਰਮ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਇਹ ਕਮਾਲ ਤਾਂ ਉਹੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਰਾਜੇ ਮਹਾਂਰਾਜੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੋਏ ਹਨ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਧਰਮ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਆਪਣੇ ਜਿਗਰ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ।

ਸਾਡੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪ੍ਰਣ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਗੁਰੂ ਘਰ ਵੱਲੋਂ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਦਾਤ ਕੇਸਾਂ ਭਾਵ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਅਜਾਂਈ ਜਾਣ ਦੇਣਗੇ ਸਗੋਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿਚ ਰੱਖ ਕੇ ਇਹਨਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨੂੰ ਬਹਾਲ ਰੱਖਣਗੇ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਟਵਾਉਣਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਟੋਪੀਆਂ ਪਾਉਣੀਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਬਣਨਗੇ। ਸਿੱਖ ਬੀਬੀਆਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੇਸਾਂ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿਚ ਰੱਖ ਕੇ ਸਿਰ ਉੱਪਰ ਦੁਪੱਟਾ ਸਜਾਉਣ ਵਿੱਚ ਤਵੱਜ਼ੋ ਦੇਣਗੀਆਂ।

Wake up call for sikhs by bibi navpreet kaur ji

 
 

My Turban Is My Identity ......... Sanu Dasna Nahi Peinda Asi kaun Hunde Ha !!

share to ur friend

ਕਬੱਡੀ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਟੀਕਾ ਮਾਰਕਾ ਖਿਡਾਰੀਆਂ, ਲਾਹਾਭਾਲੂ ਪ੍ਰੋਮੋਟਰਾਂ ਵੱਲੋਂ 'ਉੱਚਾ' ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਹੁਣ ਤੱਕ ਲਾਈ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਉੱਥੇ ਹੁਣ ਕਬੱਡੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਹਰੁਖ ਖਾਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਬਠਿੰਡੇ ਵਿਸ਼ਵ ਕਬੱਡੀ ਕੱਪ ਉਦਘਾਟਨ ਮੌਕੇ ਆਈਆਂ ਨੰਗੇ ਢਿੱਡਾਂ ਤੇ ਨੰਗੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਬੀਬੀਆਂ ਤੋਂ ਉੱਚਾ 'ਚੁਕਵਾਉਣ' ਲਈ ਪੰਜਾਬ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਧਾਵੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੁਖਬੀਰ ਬਾਦਲ ਕਾਫੀ ਵਾਹ ਵਾਹ ਖੱਟ ਗਏ ਲਗਦੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਸਿਰਫ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਦੇ ਤਿੰਨ ਕਰੋੜ ਸ਼ਾਹਰੁਖ ਖਾਨ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਦਿੱਤੇ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਇਸ ਖਰਚੇ ਦੀ ਅਦਾਇਗੀ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਉੱਕੇ ਪੁੱਕੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਰਹੇ 5.74 ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ 'ਚੋਂ ਹੋਣੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿਰਫ ਸ਼ਾਹਰੁਖ, ਕੈਟਰੀਨਾ ਕੈਫ ਵਰਗਿਆਂ ਨਾਲ ਫੋਟੋਆਂ ਖਿਚਵਾਉਣ ਲਈ ਹੀ ਖਰਚੇ ਪੈਸੇ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਕਿਹੜਾ ਹਲਟ ਗੇੜ ਕੇ ਕਮਾਏ ਸਨ? ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ, ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਚੁਣੀ ਗਈ ਸਰਕਾਰ 'ਲੋਕਾਂ ਦੀ' ਮਾਇਆ ਦਾ ਇਉਂ ਖੁਰ-ਵੱਢ ਕਰੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹਰ ਖੋਪੜੀ ਵਾਲਾ ਇਨਸਾਨ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਰੂਰ ਸੋਚੇਗਾ।

ਇਸ ਵਰ੍ਹੇ ਕਬੱਡੀ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੂਜੇ ਸਾਲ 'ਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰ ਗਿਐ ਪਰ ਚਿੰਤਕ ਲੋਕ ਇਸ ਅਕਾਲੀ ਕੱਪ ਨੂੰ ਉਸ ਪਸੂ ਪਾਲਕ ਵਜੋਂ ਲੈ ਰਹੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਪਸੂਆਂ ਨਾਲ ਪਸੂ ਹੋ ਕੇ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਧਾਰਾਂ ਚੋਅ ਕੇ ਦੁੱਧ ਡੇਅਰੀ ਪਾਵਾਂਗਾ ਪਰ ਦੁੱਧ ਵੇਚਕੇ ਮਿਲੇ ਰੁਪਈਆਂ ਦੀ ਘਰ ਆਉਣ ਲੱਗਾ ਦਾਰੂ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲੈ ਆਵੇ। ਦੁੱਧ ਤੇ ਦਾਰੂ ਦੀ ਨਾਂ ਪੱਖੋਂ ਰਾਸ਼ੀ ਇੱਕੋ ਹੈ ਪਰ ਤਾਸੀਰ ਵੱਖਰੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਨੂੰ ਵੇਚਕੇ ਕੁੱਝ ਕਮਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦੈ ਤੇ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਖਰੀਦ ਕੇ ਘਰ ਲੁਟਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦੈ। ਹੈਰਾਨ ਹੋਵੋਗੇ ਜਦ ਇਹ ਜਾਣੋਗੇ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਵਿੱਚ ਮਾਇਆ 'ਨਿਵੇਸ਼' ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਧਿਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜਿਆਦਾਤਰ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਧੰਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖਾਸਾ ਡਿਸਟਲਰੀ (12.50 ਲੱਖ), ਪਟਿਆਲਾ ਡਿਸਟਲਰੀ (7.50 ਲੱਖ), ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਡਿਸਟਲਰੀ (12.50 ਲੱਖ), ਪਾਇਨੀਅਰ ਇੰਡਸਟਰੀਜ ਪਠਾਨਕੋਟ (7.50 ਲੱਖ), ਜਗਜੀਤ ਇੰਡਸਟਰੀ (7.50 ਲੱਖ), ਮਾਊਂਟ ਸਿ਼ਵਾਲਿਕ (4.95 ਲੱਖ), ਮਾਲਬਰੌਜ ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ (7.50 ਲੱਖ), ਐੱਨ.ਵੀ. ਡਿਸਟਿਲਰੀ (1.25 ਲੱਖ) ਆਦਿ ਸਮੇਤ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈਆਂ ਨੇ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਸਵਾਲ ਇਹ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੈ ਕਿ ਬੇਸ਼ੱਕ ਪਿਛਲੇ ਕੱਪ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਰਾਬ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਬੈਨਰ ਵਗੈਰਾ ਕਿੱਧਰੇ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆਏ ਪਰ ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਖਰਾਬ ਸੀ? ਕਿ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕਬੱਡੀ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿੱਚ ਗੜੁੱਚ ਹੋ ਕੇ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਹਿੱਸਾ ਪਾ ਗਏ? ਮਾਲਕੋ, ਮੁਫਤ 'ਚ ਤਾਂ ਕੋਈ ਚੂੰਢੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵਢਵਾਉਂਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਫੇਰ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਦੇ ਧੱਫੜ ਪੁਆਏ ਸਨ। ਜੇ ਘੋੜੇ ਨੇ ਘਾਹ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਪਾ ਲਈ ਫੇਰ ਉਹ ਕਿਹੜਾ 'ਪਾਰਲੇ ਜੀ' ਬਿਸਕੁਟ ਖਾ ਕੇ ਸਾਰ ਲਊ? ਨਸਿ਼ਆਂ ਖਿਲਾਫ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਗਰੂਕ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਢੱਡਾਂ ਖੜਕਾ ਰਹੀ ਅਕਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਇਸ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਨੂੰ ਹੀ ਸਮਝਣ 'ਚ ਇੱਕ ਸਾਲ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਕੀ ਵਜ੍ਹਾ ਸੀ ਕਿ ਨਸਿ਼ਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿ ਕੇ ਸਰੀਰ ਤੰਦਰੁਸਤ ਰੱਖਣ ਦਾ ਹੋਕਾ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਕਬੱਡੀ ਨੂੰ 'ਉੱਚਾ' ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀਆਂ ਅੱਗੇ ਝੋਲੀ ਅੱਡਣੀ ਪਈ?

ਸਰਸਰੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਮਾਰੋ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਸਕੂਲਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਨਾਲੋਂ ਠੇਕਿਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧੇਰੇ ਮਿਲੇਗੀ। ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚੋਂ ਪਹਿਲਵਾਨੀ, ਹਾਕੀ ਦਾ ਗੁੱਗਾ ਪੂਜੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਹੁਣ ਕਬੱਡੀ ਹੀ ਬਚੀ ਸੀ ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਹੁਣ ਹੋਰ ਬਲਾਵਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਨਸਿ਼ਆਂ ਨੇ ਕਲਾਵੇ 'ਚ ਲੈ ਲਿਐ। ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ 'ਚ ਜਾ ਕੇ 'ਜੌਹਰ' ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ 'ਚ ਹੀ 'ਮੋਗੇ ਵਾਲੇ ਟੀਕੇ' ਪਿੰਡ ਪਿੰਡ ਦੇ ਖੇਡ ਮੈਦਾਨ 'ਚ ਪਹੁੰਚ ਕਰੀ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਤ ਇੱਥੋਂ ਕੁ ਤੱਕ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹਨ ਕਿ 52-55 ਕਿਲੋ ਵਜ਼ਨੀ ਕਬੱਡੀ ਵੀ ਟੀਕਿਆਂ ਦੇ ਆਸਰੇ ਖੇਡੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੇ ਟਰਾਇਲ ਦੇਣ ਆਏ 51 ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੇ ਨਾਡਾ ਏਜੰਸੀ ਨੇ 6 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਪਿਸ਼ਾਬ ਦੇ ਨਮੂਨੇ ਲਏ ਸਨ। 13 ਅਕਤੂਬਰ ਤੱਕ 21 ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੇ ਨਤੀਜ਼ੇ ਨਸ਼ਰ ਹੋਏ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 10 'ਟੀਕਾਰੋਗ' ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸਨ। ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਕਬੱਡੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪੱਖੋਂ ਥੁੜ੍ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਜਰੂਰ ਕਹਿਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਾਂ ਮਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਵਾਧੂ ਦੇ 'ਡਫੂੰਗ' ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਜੇ ਸਰਕਾਰੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਵਰਤ ਕੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਕੋਹੜ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਕਾਰਵਾਈ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ 'ਤੇ ਸੁਨਿਹਰੀ ਅੱਖਰਾਂ 'ਚ ਲਿਖਣ ਵਰਗੀ ਹੋਣੀ ਸੀ ਬਜਾਏ ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਨਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਠਿੰਡੇ 'ਚ ਠੁਮਕੇ ਲਗਵਾਉਣ ਦੇ।

ਵਿਸ਼ਵ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੋਨੇ 'ਚ ਕਬੱਡੀ ਮੈਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਗਏ ਖਿਡਾਰੀ ਹੀ ਖੇਡਦੇ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਖੇਡ ਮੇਲਿਆਂ 'ਚ 4-5 ਕੁ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਜੰਮਪਲ ਪੰਜਾਬੀ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਬਾਕੀ ਸਭ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਪ੍ਰੋਮੋਟਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮੰਗਵਾਏ ਗਏ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਿਰਫ ਨਿੱਕਰਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਬਦਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਬੱਡੀ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਮਾਂ ਖੇਡ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਕੇ ਘੱਟ ਆਉਂਦੇ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਖੇਡ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਬੋਤਲਾਂ ਦੇ ਢੱਕਣ ਪੱਟਣ ਤੇ ਮੁਰਗਿਆਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੂੰਡਣ ਵਧੇਰੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਕਸੂਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕਬੱਡੀ ਨੂੰ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਜ਼ੋਂ ਵਰਤਣ ਕਾਰਨ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਵੀ ਅਜਿਹੀ ਬਣੀ ਹੈ ਕਿ "ਟਿਕਟ ਲੈ ਕੇ ਦੇਖਣ ਆਏ ਆਂ। ਭਾਵੇਂ ਨੰਗੇ ਨੱਚੀਏ। ਕੌਣ ਰੋਕੂ?" ਹਾਕੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਹੁੰਦੈ... ਕੀ ਵੱਖ ਵੱਖ ਦੇਸ਼ਾਂ 'ਚੋਂ ਆਉਂਦੇ ਖਿਡਾਰੀ ਭਾਰਤੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ? ਫੁੱਟਬਾਲ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਹੁੰਦੈ... ਕੀ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਖਿਡਾਰੀ ਗੋਰੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ? ਤੁਸੀਂ ਸਰਸਰੀ ਜਿਹੇ ਹੀ ਨਾਂਹ ਕਹੋਗੇ। ਪਰ ਜੇ ਕਬੱਡੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਖਿਡਾਰੀ ਪੰਜਾਬੀ ਹੀ ਕਿਉਂ? ਇਹ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਜਿਸ ਦਿਨ ਇਹ ਖੇਡ ਗੋਰਿਆਂ ਜਾਂ ਕਾਲਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਆ ਗਈ ਉਸ ਦਿਨ ਪੰਜਾਬੀ ਵੀਰੋ... ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਜਿੱਤਣ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਲੈ ਬੈਠਿਉ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਲੋਕ ਜਿਸ ਵੀ ਪਾਸੇ ਜਾਦੇ ਹਨ ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਲਾਲਚ ਤੋਂ ਕੋ....ਹਾਂ ਦੂਰ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਜੇ ਕਬੱਡੀ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਖਿਡਾਰੀ, ਪ੍ਰੋਮੋਟਰ, ਨੇਤਾਲੋਕ.. ਗੱਲ ਮੁਕਾਓ ਸਭ ਦੀ ਸੋਚ ਪਾਸਪੋਰਟ ਉੱਪਰ ਵੀਜਿ਼ਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 'ਚ ਵਾਧਾ ਕਰਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮਾਇਆ ਦੇ ਗੱਫੇ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਸੋਚ ਦਾ ਪਨਪਣਾ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਆਰਥਿਕ, ਰਾਜਨੀਤਕ ਗੰਧਲੇਪਣ ਦਾ ਨਤੀਜ਼ਾ ਹੈ। ਜਦ ਪੜ੍ਹਿਆਂ ਲਿਖਿਆਂ ਦੀ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵੱਲੋਂ 'ਡਾਂਗ ਸੇਵਾ' ਹੁੰਦੀ ਸਕੂਲਾਂ 'ਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਪੜ੍ਹਾਕੂ ਦੇਖਦੇ ਹੋਣਗੇ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਇਹੀ ਸੋਚਦੇ ਹੋਣਗੇ ਕਿ "ਛੱਡੋ ਕਾਲਜ਼ ਜਾਣ ਨੂੰ ਫੇਰ ਵੀ ਡਾਂਗਾਂ ਈ ਪੈਣਗੀਆਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਧੌਲ ਧੱਫੇ ਕਰ ਕੇ ਭਾਵ ਕਬੱਡੀ ਖੇਡ ਕੇ ਕਿਸਮਤ ਅਜ਼ਮਾਈ ਕਰ ਲਈ ਜਾਵੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਟੀਕੇ ਹੀ ਲਾਏ ਜਾਣ।" ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੀ ਵਜ੍ਹਾ ਸੀ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਵਿਸ਼ਵ ਕੱਪ ਦੀ ਜੇਤੂ ਟੀਮ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀਆਂ ਦੇਣ ਵੇਲੇ ਜਿਆਦਾਤਰ ਖਿਡਾਰੀ ਉਹ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਕਾਲਜ਼ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਸਨ।

ਅੱਜ ਚੋਣਾਂ ਤੋਂ 3 ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋ ਰਹੇ ਕਬੱਡੀ ਮਹਾਂਕੁੰਭ ਨੂੰ ਦੂਜੀਆਂ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵੀ ਬਾਦਲਕਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਬਾਈਪਾਸ ਹੋ ਕੇ ਕਬੱਡੀ ਦੇ ਓਟ ਆਸਰੇ ‘ਚ ਆਪਣੀ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਓਥੇ 1984 ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੜ ਕਤਲੇਆਮ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵੱਲੋਂ ਸਾਹਰੁਖ ਤੇ ਸਾਥਣਾ ਦਾ ਨਾਚ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿਰੋਲ ਪੰਥਕ ਸਫਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਫਿਟਕਾਰਾਂ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੀ ਮਾਂ ਖੇਡ ਨੂੰ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰੂਬਰੂ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਹੀ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਖਰਚੇ ਗਏ ਜਦੋਂਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਨੌਜ਼ਵਾਨੀ ਨੂੰ ਕਿਰਤ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਜੋੜਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਵੱਲ ਦੱਸਣ ਵਾਲੇ ਗਾਇਕ ਗਾਇਕਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੀ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਰਵਾਇਤੀ ਗਵੱਈਆਂ ਨੂੰ ਬਣਦਾ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ? ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਲਾ ਲਈ ਉਮਰ ‘ਗਾਲੀ’ ਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਘਟ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਕੀ ਸ਼ਾਹਰੁਖ ਕੈਟਰੀਨਾ ਵਰਗਿਆਂ ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦਾ ਢਕਵੰਜ ਰਚਣ ਵਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ਲਈ ਆਤਿਸ਼ਬਾਜ਼ੀ ‘ਤੇ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਖਰਚਣਾ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਸੀ? ਕੀ ਇਹਨਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਬੱਡੀ ਲਈ ਜਵਾਨੀਆਂ ‘ਗਾਲ’ ਚੁੱਕੇ ਬਚੇ ਖੁਚੇ ਸਾਬਕਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਬੱਡੀ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ? ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੇਸ਼ੱਕ 2 ਹਜਾਰ ਜਾਂ ਇਕਵੰਜਾ ਸੌ ਰੁਪਏ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਮਾਣ ਦੀ ਲੋਈ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਰਮਾਇਆ ਬਣ ਜਾਣੇ ਸਨ। ਪਰ ਰਾਜ ਦੇ ਨਾਂ ‘ਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ‘ਸੇਵਾ’ ਦਾ ਬੀੜਾ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਕੌਣ ਸਮਝਾਵੇ ਕਿ ਇਉਂ ਨਹੀਂ ਇੰਝ ਕਰ? ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤਾਂ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀ ਕਮੀ ਦਾ ਰਾਮ ਰੌਲਾ ਪਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉੱਥੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਯੁਨੀਅਨ ਵੱਲੋਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਮੰਗਦਿਆਂ ਰੋਸ ਮੁਜਾਹਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਫੇਰ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ‘ਡਾਂਗ ਸੇਵਾ’।

ਸੂਬੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੀਭ ਹਲਕ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਪਈ ਹੈ ਤੇ ਛੋਟੇ ਬਾਦਲ ਸਾਬ ਸਟੇਜ ‘ਤੇ ਹਾਈਡਰੋਲਿਕ ‘ਡਫੂੰਗ’ ਨਾਲ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕਿਸਾਨ ਖੁਦਕਸ਼ੀਆਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਆ ਕੇ ਕਬੱਡੀ ਮੈਚ ਦੇਖੇ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਕੈਚੀਆਂ ਨਿਆਣਿਆਂ ਜਾਂ ਰੇਡਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਸੁਣਾ ਕੇ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾ ਦੇਵੇ। ਬੁਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦੀ ਝੰਬੀ ਨੌਜ਼ਵਾਨੀ ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਨਸਿ਼ਆਂ ‘ਚ ਗਲਤਾਨ ਹੋ ਕੇ ਲੁੱਟਾਂ ਖੋਹਾਂ, ਨਸ਼ਾ ਤਸਕਰੀ ਵਰਗੇ ਅਸਮਾਜਿਕ ਵਰਤਾਰਿਆਂ ‘ਚ ਉਲਝਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਡੀ ਸੂਬਾ ਸਰਕਾਰ ਬਾਲੀਵੁੱਡ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ “ਪੰਜਾਬ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਸੂਬਾ ਹੈ” ਦੱਸ ਕੇ ਕਰੋੜਾਂ ਦੀ ਭੇਟਾ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਸਿਰ ਚੜ੍ਹੇ ਕਰਜ਼ੇ ਦਾ ਵਿਆਜ ਦੇਣ ਲਈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਦੇਹਲੀ ‘ਤੇ ਦੀਵਾ ਬਾਲਣ ਵਾਲੇ ਹੋਏ ਪਏ ਆਂ। ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸੜਕਾਂ ‘ਤੇ ਸਫਰ ਕਰਨਾ ਵੀ ‘ਵਿਕਾਊ’ ਹੋ ਗਿਐ ਪਰ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਆਮ ਸੜਕਾਂ ‘ਚ ਪਏ ਟੋਇਆਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਮੱਛੀਆਂ ਪਾਲਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਏ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਸਫਰ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੇਣ ਦੇ ਨਾਂ ‘ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਰੋਡਵੇਜ਼ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਓਝਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਦਰਾਡੇ ਪੜ੍ਹਨ ਜਾਣ ਲਈ ਵੀ ਬੱਸ ਪਾਸ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਲਗਭਗ ਖੋਹਣ ਕਿਨਾਰੇ ਹੈ ਤੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਬੱਸ ਮਾਲਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਘੁੱਗੀ ਨਹੀਂ ਖੰਘਣ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਰਹੀ। ਸਰਕਾਰੀ ਬੱਸਾਂ ਅਲੋਪ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ‘ਬਾਦਲ ਸਰਕਾਰ’ ਦੀਆਂ ਘਰੇਲੂ ਬੱਸਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣੋਂ ਰੁਕਣ ਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਰਹੀਆਂ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਸਾਬ੍ਹ ਦੇ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਲੋਕ ਕੈਂਸਰ ਨਾਲ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਜਨਾਬ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦਿਖਾਉਣ ‘ਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਹਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਫਿਲਮ ਸਟਾਰਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਕਾਫੀ ‘ਬਣਦੀ’ ਹੈ।

ਅਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਤਜ਼ਵੀਜ਼ ‘ਤੇ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਦੇ ਮੋਛੇ ਪਾ ਦੇਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦੈ ਕਿ “ਪਿੰਡ ਡੁੱਬਣ ਕਿਨਾਰੇ... ਕਮਲੀ ਨੂੰ ਕੋਠੇ ਲਿੱਪਣ ਦੀ ਪਈ ਐ।”

A faithful Sikh and his wife lived in a village. They had no children. One day a group of Sikhs on their way to see Guru Har Gobind stayed at their house. Both husband and wife entertained the Sikhs as best they could. When the party was about to leave, the couple asked them to pray that their wish to have a son might be fulfilled. The Sikhs prayed for the gift of a son in the family and advised the couple to meditate on God, work honestly and help the needy. The couple faithfully acted upon the advice of the Sikhs and by the grace of God, after a time they had a beautiful son. They named him Gurmukh (the Guru's Follower). The devoted parents often told stories about the Guru to the Child as he was growing up. The boy was so intelligent that he not only loved to hear about the Guru but also learned many of the Guru's hymns by heart. When Gurmukh was ten years old, both his parents died within a very short space of time leaving poor Gurmukh alone and friendless.

Gurmukh felt lonely, sad and helpless. He prayed to God in the morning and evening and always asked people about the Guru and his whereabouts. He had learnt from his mother that the Guru was very kind and helped his Sikhs in every way. He had now an intense desire to see the Guru in person and listen to his kind words. One day, a Sikh told him that Guru Har Gobind was staying at Amritsar. Gurmukh got up early, repeated the Japji (morning prayer) and set out for Amritsar in order "to see the Guru. He had covered a long distance and was near the city of Lahore when a Pathan soldier met him on the way. The soldier asked Gurmukh many questions and, finding he was alone, he forced the poor boy to work for him as a slave. The Pathan made him work very hard indeed. The boy longed to see the Guru but the Pathan would not let him go. No one dared to free him from the Pathan and poor Gurmukh longed for a sight of the Guru's face.

One day, when the boy was working on the Pathan's farm, a Sikh Masand (agent of the Guru) happened to pass by. The boy dared not go with the Sikh. He gave the Masand a paisa (a copper coin), begged him to offer it to the Guru, and to request him to help his young Sikh out of difficulties. The Masand accepted the humble offering, blessed the boy, assured him of the Guru's help and proceeded on his way. When the Masand reached the Guru at Amritsar, he placed Gurmukh's paisa before the Guru and told him the whole story, asking the Guru to help the Sikh boy. The Guru listened to the Masand attentively, smiled and said, "He has sent his Paisa with faith and God will bestow His glory on him. His paisa is more than a hundred thousand rupees to me. As regards helping him, I must say he who has faith needs no help. His faith will help him out very soon. I can only pray for him." Saying this, the Guru stood up and all the Sikhs joined him in praying to God to help the Sikh out of his troubles.
Back in Lahore, the poor boy was expecting help from the Guru day and night. With every rising sun he would pray hopefully, but the setting sun always left him as sad and disappointed as ever.

One day, the Pathan asked Gurmukh to accompany him to a village carrying one of his suitcases. It was summer and the suitcase was so heavy that the boy could hardly walk. Tired by the heat and the journey, they stopped at a well to rest and take a drink. As the Pathan was drawing water from the well, his foot slipped and he tumbeld over into it. Gurmukh tried his best to save the Pathan and cried for help, but the Pathan had drowned before anyone could come to help. Gurmukh thought to himself, "If I go back to the Pathan's house and tell the truth, nobody will believe me, and I will be called a murderer. Even if they believe me, they will keep me as a slave forever and make me work hard for life." He did not know what to do. At last he sat down and began to sing the following hymn of the Guru:


"The hot wind (misfortune) does not touch the man who accepts the protection of the Lord.
Round about me is God's fence so nothing can hurt me I have found the true Guru who leads me to God. He has given me God's name as a medicine and 1 have
fixed my attention on the one God. The Saviour has saved me and cured all my sickness.
Says Nanak, mercy is shown to me, and God is my helper."

Having repeated the hymn he decided to run away and seek the protection of the Guru. In order to find out what was in the suitcase and whether it was worthwhile carrying it along, he opened it, and found it full of clothes, jewels! ornaments of gold, and two thousand rupees. Gurmukh decided to offer everything to the Guru. He tied them all up and set off for Amritsar. Night overtook him near a village and he asked for a night's lodging in the house of a woman whose husband was away on business. Gurmukh was allowed to sleep in the front room.

The woman felt suspicious about the suitcase. When the boy was sound asleep the woman opened it and was surprised to find so much wealth. She decided to steal it, so she went to a neighbour and promised to give him half of the riches if he would kill the boy and dispose of his body. The neighbour agreed, and at dead of night, he came in and strangled the stranger to death. But, during the night, the woman's husband had come back and, taking the boy to be a beggar, he had turned him out and had gone to sleep in his place and so, it was not Gurmukh who was murdered, but the woman's husband. Next morning Gurmukh came back into the front room to get the suitcase and start on his journey. His hair stood on end with fright when he saw the dead man. At once he picked up the suitcase and took to his heels fearing lest he should be arrested for murder. With his mind fixed on the Guru he ran as fast as he could. He did not rest anywhere, and walked day and night. Weary and tired at last he reached Amritsar, where he went to the Guru placed the suitcase before him and bowed. The Guru at once left his seat and embraced him, and told his Sikhs how firm faith helps those who have it. Gurmukh was asked to buy horses with the money he had brought and in a short time he became an expert horse trader.

"A hundred thousand ways we may earn money, save or spend

A hundred thousand may come and go through our hands

If these honours are not counted on the day of reckoning

Where shall we escape to?

A hundred thousand sermons from holy books you may hear

A hundred thousand pandits may explain the epics to you

if these honours are not counted on the day of reckoning
Consider them wasted: for they have been rejected by God.

With the True Name comes honour, The Creator's Name brings grace; If day and night He lives in our hearts He will be gracious, says Nanak, And we shall be saved."
(Rag Asa Guru Granth Sahib)

ਮੇਰੀ ਕੌਮ ਦੀਆਂ ਮਹਿਫ਼ਲਾਂ ਸੁੰਨੀਆਂ ਜੋ
ਤੇਰੀ ਗੈਰ-ਹਾਜ਼ਰੀ ਕਰਨ ਬਿਆਨ ਬਾਪੂ
ਕੌਮ ਵੱਖਰੀ,ਸੰਸਕਾਰ,ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵੱਖਰਾ
... ਪੈ ਗਈ ਖਤਰੇ ਕਿਉਂ ਫੇਰ ਵੀ ਪਛਾਣ ਬਾਪੂ"

"ਆਜਾ ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਅੱਜ ਫੇਰ ਤੀਰ ਫੜਕੇ
ਤੇਰੇ ਸਾਹੀਂ ਅਸੀਂ ਲਵਾਂਗੇ ਸਾਹ ਬਾਪੂ
ਜੋ ਚਾੜੀਆਂ ਭਾਜੀਆਂ ਬਿਪਰਾਂ ਨੇ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਦਿਆਂਗੇ ਲਾਹ ਬਾਪੂ"

"ਬੱਸ ਆਜਾ ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਾਂ ਮੰਗ ਕੋਈ
ਇੱਕ-ਇੱਕ ਜਖ਼ਮ ਦਾ ਲੈ ਲਵਾਂਗੇ ਹਿਸਾਬ ਬਾਪੂ
ਗੱਦਾਰਾਂ,ਮੱਕਾਰਾਂ,ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਘਿਰਿਆ
ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦਾ ਅੱਜ ਪੰਜਾਬ ਬਾਪੂ"........

-----ਰਾਜ ਕਰੇਗਾ ਖ਼ਾਲਸਾ-----

ਨੀਂਦ ਨਾ ਵੇਖੇ ਬਿਸਤਰਾ....

ਛੱਡ ਦੇ ਓਸ ਦਾਤਾ ਦੇ ਉੱਤੇ
ਤੇ ਬਣ ਜਾ ਆਪ ਨਿਮਾਣਾ
ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਦੀਆ ਬੁੱਝਣ ਵਾਲਾ ਓ ਨਾਨਕ ਮਨਭਾਣਾ
ਸਰਦਲ ਤੇ ਤੂੰ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਆਪਣੀ ਤਕਦੀਰ ਜਗਾ ਲੇ
ਇਹ ਪਿਆਸੇ ਦੀ ਮੰਜਿਲ ਹੈ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾ ਲੈ
... ਰਾਤ ਗਮਾ ਲੰਮੀ ਤਾ ਕੀ ਸਵੇਰ ਤਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏ
ਹਨੇਰ ਨਹੀ ਦਾਤਾ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦੇਰ ਤਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏ
ਸੇਵਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਫੜ ਲੇ ਜੇ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣਾ
ਉੱਚਾ ਦਰ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦਾ
ਉੱਚਾ ਦਰ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦਾ