ਨਾਂਹੀਣ ਗੀਤ
ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ

ਸਹਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ ਦੁੱਖ ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਦਾ।
ਕਿੱਥੇ ਸਾੜਾਂ ਵਾਦਾ ਯਾਰੀ ਨਿਭਾਣ ਦਾ।

ਦੇਖਕੇ ਬੇਗਾਨਿਆਂ ਵਾਲਾ ਵਤੀਰਾ ਤੇਰਾ
ਚਕਨਾਚੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਨਾਜੁਕ ਦਿਲ ਮੇਰਾ
ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੁਫ਼ਨਾਂ ਤੈਨੂੰ ਅਪਨਾਣ ਦਾ।

ਕਦੇ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਤਪਦੇ ਰਾਹ ਲੰਮੇ
ਕਦਮਾਂ ਉੱਤੇ ਕਦੇ ਠੰਢਾ ਕੋਰਾ ਜੰਮੇ
ਮੰਜਲ ਭੁਲਾ ਬੈਠਾ ਰਾਹੀ ਹਾਣ ਦਾ।

ਮੱਥੇ ਤੇ ਤਿਉੜੀ ਪੱਕੀ ਪੈ ਗਈ
ਗਮ ਦੀ ਤਰਕਾਲ ਸਦੀਵੀਂ ਛਹਿ ਪਈ
ਸੁਣਕੇ ਅਲਵਿਦਾ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਮੁਸਕਾਣ ਦਾ।

ਭੋਲ਼ਾ ਬਣ ਤੁਰਿਆ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਰਾਹ
ਸਾੜਦੀ ਤਲੀਆਂ ਕੋਲਿਆਂ ਨਾਲ ਤੱਤੀ ਸੁਆਹ
ਬੇਹਸ਼ਰ ਹੋਇਆ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਅਣਜਾਣ ਦਾ।

ਅਫ਼ਸੋਸ ਜਿਹਾ ਪਿਆਰ ਉੱਤੇ ਹੋ ਉੱਠਦਾ
ਜਦ ਵੀ ਯਾਦ ਕੋਈ ਕਰੇ ਜਿਕਰ ਉਸਦਾ
ਜਗਦਾ ਦੀਵਾ ਬੁਝਿਆ ਉਸਦੇ ਮਾਣ ਦਾ।

ਟੁਰ ਗਏ ਜੋ ਕਾਫਲਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ
ਦੂਰ ਗਏ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮਿਲਣੇ ਨਹੀਂ ਭਲਕੇ
ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਹੈ ਹੰਝੂ ਵਹਾਣ ਦਾ।

ਰਾਤਾਂ ਢਲੀਆਂ ਕਾਲ਼ੀਆਂ ਸੋਹਣੀ ਦੁਪਹਿਰ ਢਾਕੇ
ਦਿਨ ਦਿਹਾੜ ਵਿੱਸਰੇ ਧਤੂਰੇ ਦੇ ਪੱਤ ਖਾਕੇ
ਖਿਆਲ ਕਿਸਨੂੰ ਰਿਹਾ ਦਿਵਾਲੀ ਮਨਾਣ ਦਾ।

ਪੱਤਰ
ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ

ਸਾਲਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਯਾਦ ਮੇਰੀ ਆਈ ਪੱਤਰ ਮਿਲਿਆ ਦਿਲ ਲੁਭਾਵਾਂ।
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਲੱਡੂ ਮਨ ਚ ਭੋਰੇ ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਕਰਾਂ ਦੁਆਵਾਂ।

ਪੱਤਰ ਦੇ ਹਰਿੱਕ ਲਫ਼ਜ਼ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਜੰਮ ਜਿਹੀ ਜਾਂਦੀ
ਮੋਤੀਆਂ ਵਰਗੇ ਪਰੋਏ ਅੱਖਰਾਂ ਤੋਂ ਹਟਾਣੀ ਔਖੀ-ਬੜਾ ਸਤਾਂਦੀ
ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸ ਮੁੱਖ ਦਿਸਦਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਦਾ
ਜੇ ਸੱਚ ਹੈ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਪਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ।

ਸਰੀਰਾਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਕਦੇ ਨਾ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਬਣਦੇ ਦੂਰੀਆਂ
ਪ੍ਰੇਮ ਜੋਤ ਜਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸਦਾ ਬੁਝਾਕੇ ਦੇਖ ਲੈਣ ਮਜਬੂਰੀਆਂ
ਪੱਤਰ ਦੇ ਅੰਤਲੇ ਅੱਖਰ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੀ ਸਦਾ ਲਈ ਦੱਸਦੇ
ਐਨੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਪਚਾਉਣੀ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਦੱਸ ਕੀਹਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ।

ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਉਂਦਾ ਜੋ ਪੜ੍ਹਿਆ ਪੜ੍ਹਦਾ ਮੁੜ ਮੁੜ ਪੱਤਰ
ਅਨੇਕਾਂ ਵਾਰ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕਾਂ ਇਸਨੂੰ ਯਾਦ ਹੋਇਆ ਹਰਿੱਕ ਅੱਖਰ
ਜਿਉਣ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਜਿਓਂ ਪਈਆਂ ਕਰਾਂਗਾ ਤੇਰੀ ਹੁਣ ਉਡੀਕ
ਸਾਂਭਿਆ ਰਹੇ ਉਮਰਾਂ ਤਾਂਈਂ ਪੱਤਰ ਇਹਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਛੁਪਾਵਾਂ।