ਕਬੀਰ ਮਰਤਾ ਮਰਤਾ ਜਗੁ ਮੂਆ ਮਰਿ ਭਿ ਨ ਜਾਨਿਆ ਕੋਇ...
ਐਸੇ ਮਰਨੈ ਜੋ ਮਰੈ ਤਾ ਬਹੁਰਿ ਨ ਮਰਨਾ ਹੋਇ...

ਕਬੀਰ ਮੁਹਿ ਮਰਨੈ ਕਾ ਚਾਉ ਹੈ ਮਰਉ ਤ ਹਰਿ ਕੈ ਦੁਆਰ...
ਮਤਿ ਹਰਿ ਪੁਛੈ ਕਉਨੁ ਹੈ ਪਰਾ ਹਮਾਰੈ ਬਾਰ..

ਕਬੀਰ ਜਿਸੁ ਮਰਨੇ ਤੇ ਜਗੁ ਡਰੈ ਮੇਰੈ ਮਨਿ ਆਨੌਦੁ ....
ਮਰਨੇ ਹੀ ਤੇ ਪਾਈਐ ਪੂਰਨੁ ਪਰਮਾਨੌਦੁ ..

ਕਬੀਰ ਐਸੀ ਹੋਇ ਪਰੀ ਮਨਿ ਕੋ ਭਾਵਨੁ ਕੀਨੁ...
ਮਰਨੇ ਤੇ ਕਿਆ ਡਰਪਨਾ ਜਬ ਹਾਥਿ ਸਿਧਉਰਾ ਲੀਨ..

ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਬੜੀਆਂ ਸੌਖੀਆਂ ਨੇ,
ਪੁਗਾਉਣੀਆਂ ਕੋਈ-ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ...
ਲਾ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਲੈਂਦਾ,
ਨਿਭਾਉਣੀਆਂ ਕੋਈ-ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ...
ਘਰ ਆਪਣੇ ਹੋਣ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ, ਦੂਜੇ ਲਈ ਪੱਥਰ ਨਈਂ ਚੁੱਕੀਦਾ,
ਰਾਹ ਜਾਂਦੀ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਕਦੀ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਤੱਕੀਦਾ...
ਯਾਰੀ ਜਿੱਥੇ ਲਾਈਏ ਜਾਨ ਵਾਰ ਕੇ ਨਿਭਾਈਦੀ,
ਜਿਗਰੀ ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਕਦੀ ਦਗ਼ਾ ਨਹੀਂ ਕਮਾਈਦੀ...
ਜੇ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਅਗਲਾ ਵਰਕਾ ਨਹੀਂ ਥਲਾਈਦਾ,
ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਅਹਿਸਾਨ ਕਦੀ ਕਿਸੀ ਦਾ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾਈਦਾ...
ਯਾਰੀ ਵਿੱਚ ਪੈਸਾ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆਈਦਾ,
ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਜਾਈਦਾ...
ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਨਾਲ਼ ਬਹੁਤੀ ਦੋਸਤੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈਦੀ, ਯਾਰੀ ਦੋਸਤੀ ‘ਚ ਕਦੀ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆਦੀ...
ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾਂ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਮੋੜੀਦਾ, ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਸੱਜਣਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਤੋੜੀਦਾ...   kamla punjabi

Mata Gujar Kaur Ji (Mata Gujri Ji),



In the home of Khalsa I grow old and by following in the footsteps of Mata Gujar Kaur Ji (Mata Gujri Ji) I become the best grandmother in the world.

Grandmothers around the world are famous for spoiling their grandchildren. But being a good Grandmother is about much more than spoiling the children. Mata Gujar Kaur Ji was with the two youngest sahibzadas when they received martyrdom, which was only possible for them because Mata Ji was their strength. Mata Ji did not spoil them, she strengthened them. That was only possible because Mata Ji lived her Sikhi from her heart, told them stories about their history and the bravery of those who had come before, and because she stayed with the kids and encouraged them to do the right thing.

Every child remembers the nightly fairy tales told by their grandmothers and the little lessons those stories taught. Mata Gujar Kaur Ji told her grandchildren stories too. They were the ones that taught great lessons. The ones Mata Ji told were true and the kids could relate to them. Stories that a child can relate to are the ones that most inspire them to follow through to the example set in the story. In Mata Gujar Kaur Ji's time it was the stories of Gurus and the Singhs of that time. In our time today we still have those stories of the Gurus and the Singhs and Kaurs of that time, and we also have the stories of many more sacrifices that have been made to preserve our dharma including those of 1984 and how Singhs followed the teachings of Guru Sahabian to survive 1984 and never surrender their values. Our children need to know our history and how, in every situation we have always stood up for what is right. Be like Mata Gujar Kaur Ji and tell your grandkids the real stories of the Khalsa Panth, the true Sikhs, and not just made up fairy tales.

Mata Ji told the children all the right stories and taught them all the right valuess but she did not simply leave it at that. Mata Ji stayed with the children and made sure they lived life according to Sikh principles. Mata Ji taught them Sikh principles in her stories and then monitored their understanding and helped them use what they had learned in their everyday life.

Today it seems that not only do our Grandmothers not tell stories about the glorious past of Sikhi but they often seem unable to get involved in the daily life of the children in a meaningful way. There is such a big generation gap between the kids and the grandmothers that they just can't connect. The gap can only be closed if our grandmothers tell the stories from their heart and very early on in the children's life creating a special bond with the child that will last the whole lifetime. A child that hears stories about Sikhi is going to be able to bring inner courage to their own lives better than a child that grew up on only video games and television.

May our grandmothers have the courage and projection to become like Mata Gujar Kaur Ji and become more than just babysitters. They need to be fully present with the children, and not just when the parents are busy, but as a real, active part of their lives.

When we are active in the life of the children, we can stand by their side when danger strikes. Mata Gujar Kaur Ji was always by the side of the younger Sahibzadas and that is why she was able to stay with them when they were separated from rest of the family. She helped them prepare for martyrdom, instead of accepting Islam. Not once carried away by her love for them did she tell them to give up their Sikhi and save their own lives.

Mata Ji became their strength, not their weakness.

As grandmothers today, we are mostly barely involved in our grandchildren's lives and rarely around when it comes time to make important decisions. Many of us have become weak. We would rather see our grandchild happy than have them live as true Sikhs. But actually, children do not really want to be spoiled. A child is born innocent, it can grow up as a very courageous, strong, stalwart person. The thing that interferes with that is attachment. "It's MY beautiful little grandchild," and then you beg for love.  Why spoil a most beautiful, innocent jewel just for the sake of not being alert?

As a grandmother, you can neither be harsh, nor can you be hard, nor can you be over-loving, over-kissing, or over-hugging, if you understand the fundamental of all fundamentals, that child is a gift.  It needs values, it needs virtues, it needs character.  In order to train a child spiritually, you must suffer, you shall suffer, and there's no way to escape it.

Like Mata Gujar Kaur Ji, let us get our priorities straight and train our grandchildren to make the best decisions based on Sikhi.

Following in the footsteps of Mata Gujar Kaur Ji we can show the world that grandmothers are more than just babysitters. We can only do that by being actively involved in the life of our grandchildren by telling them true Sikh stories; by staying active in their lives and encouraging them to make decisions based on the deep values of Sikhi.

If we can become more like Mata Ji, we can be successful in whatever other roles  e.g., great grandmother, great great grandmother, that Waheguru Ji allows us to take on.

Let us consciously have the courage and power to sacrifice that will allow us to live as did Mata Gujar Kaur Ji.

Babbar Khalsa

Babbar Khalsa (Punjabi: ਬੱਬਰ ਖ਼ਾਲਸਾ, ), also known as Babbar Khalsa International (BKI), is a Sikh paramilitary organization based in India. Many Sikhs consider the Babbar Khalsa a Resistance movement[1][2][3], and it played a prominent role in the Punjab insurgency. Babbar Khalsa International is considered a terrorist organization in several countries.[4][5][6] Babbar Khalsa International was created in 1978, after a number of Sikhs were killed in clashes with the Nirankari sect.[7] It was active throughout 1980s in the Punjab insurgency but its influence declined in the 1990s after several senior officials were killed in encounter killings with police.[7] It has continued to conduct infrequent attacks in India since then, including the bombings of Delhi cinemas in 2005. It receives some funding and support from the Sikh Diaspora.

History

The name Babbar Khalsa is taken from the Babbar Akali Movement of 1920, which agitated against British colonial rule in India. The modern-day Babbar Khalsa in its modern day form was created as a result of the Nirankari-Akhand Kirtani Jatha clash on Vaisakhi in 1978, where thirteen Sikhs were killed.The founders of the organization were Sukhdev Singh Babbar, Mehal Singh Babbar and Amarjit Kaur. The initial aim of this panthic organisation was to avenge the death of Sikhs. On 24 April 1980, Gurbachan Singh, the "Baba" (head) of the Nirankaris, was killed; responsibility for this killing was claimed by Babbar Khalsa. Unlike other groups in the Punjab insurgency, Babbar Khalsa was more concerned with propagating the ideas of the Akhand Kirtani Jatha than with the actual Khalistan movement.[8]
Talwinder Singh Parmar was put in charge of the international wing of the Babbar Khalsa in 1981, with Sukhdev Singh Babbar remaining the overall chief or "Jathedar". "Wadhawa Singh Babbar" and "Mehal Singh Babbar" were assigned as vice-Jathedars.

Activity

Main article: List of actions by Babbar Khalsa
Four Babbar Khalsa International UK members were arrested and later bailed in July 2010 in connection with the murder of a Sikh leader in Punjab, India. [9]
Babbar Khalsa kept up a low level of activity until 1983.[8] It's membership was drawn from ex-servicemen, police officers, and Sikh religious organizations.[8] After Operation Bluestar the organization fell into dissaray but was able to regroup and remained active.[8]
During its highest period of activity Babbar Khalsa International had 27 subgroups operating under its direction.[10] It specialized in the use of bombs,[10] particularly RDX.
Babbar Khalsa militant Inderjit Singh Reyat, was convicted in the Air India bombing.[11]

Decline

The crackdown on Sikh militant organisations by the Indian Government in the early 1990s, followed by the criminal and government infiltration of the Khalistan movement and the various militant organisations respectively, greatly weakened the Babbar Khalsa, ultimately leading to the death of Sukhdev Singh Babbar (9 August 1992) and Talwinder Singh Parmar (15 October 1992). Parmar's death remained controversial, and today he is accepted to have been shot dead by Indian police during custody; the Tehelka investigation found that Indian security forces had killed him after interrogation and were ordered to destroy his confession statements,[12] Canada's CBC network also reported that Parmar had been in police custody for some time prior to his death.[13]
The death of Sukhdev Singh Babbar, described by India Today as “the most prominent leader since 1978” who had “an aura of invincibility”, severely weakened Babbar Khalsa.[citation needed]
Despite setbacks incurred in the early Nineties, Babbar Khalsa is still active under ground, although not to the extent it once was. The organisation at present is predominantly active in the USA, Canada, the United Kingdom, Germany, France, Belgium, Norway, Switzerland and Pakistan. Current leadership resides with Wadhawa Singh Babbar, with Mehal Singh Babbar as deputy Jathedar.

ਪੁੱਤ ਜੰਮੇ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾਉਂਦੇ, ਧੀ ਜੰਮੇ ਤਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ ਰੋਸ,
ਹੁਣ ਧੀਆਂ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਮਾਰੇਂ, ਰੱਬ ਦਿਆ ਬੰਦਿਆ ਕਰ ਕੋਈ ਹੋਸ਼,
ਦੋ ਪੀੜੀ ਹੱਦ ਤੀਜੀ ਪੀੜੀ, ਰੱਖਣਾ ਪੁੱਤਾਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਏ,
ਧੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ, ਜਿਹਦੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਏ...

ਸੁੱਖਾਂ ਸੁੱਖਦੇ ਰੱਬ ਘਰ ਜਾ ਕੇ, ਪੁੱਤ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਧੀ ਹੀ ਦੇ ਦੇ,
ਰਹਿ ਨਾ ਜਾਏ ਕਿਤੇ ਸੁੰਨਾ ਵਿਹੜਾ, ਧੀ ਸਹੀ, ਕੋਈ ਜੀਅ ਦੇ ਦੇ,
ਕੁੱਖੋਂ ਸੁਨੀਂ ਔਰਤ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੋਂ, ਸੁੱਕਦੀ ਇਹ ਫਰਿਆਦ ਨਹੀਂ ਏ,
ਧੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ, ਜਿਹਦੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਏ...

ਧਰਮ ਕਹੇ ਜੇ ਧੀ ਕੋਈ ਮਾਰੇ, ਨਾ ਉਹਤੋਂ ਵੱਡਾ ਪਾਪੀ ਹੋਏਗਾ,
ਪੱਕੀ ਉਮਰੇ ਜਦ ਪੁੱਤਾਂ ਮੂੰਹ ਵੱਟਨਾ, ਬਹਿ ਮਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਰੋਏਗਾ,
ਫੇਰ ਲੱਖ ਵਹਾਵੇ ਹੰਝੂ ਪਛਤਾ ਕੇ, ਮੱਥਿਓਂ ਲਹਿਣਾ ਦਾਗ ਨਹੀਂ ਏ,
ਧੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ, ਜਿਹਦੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਏ...

ਗੂੰਗੇ ਦੀ ਮਾਂ ਓਹਦੀ ਸਮਝੇ ਰਮਜਾਂ, ਪਰ ਮੇਰਾ ਕੀ ਜੋ ਜੰਮੀ ਨਹੀਂ,
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਔਰਤ, ਕਿਉਂ ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣ ਨੂੰ ਮੰਨੀ ਨਹੀਂ,
ਧੀ ਕਹੇ ਬਿਨ ਜੰਮੇ ਮੈਂ ਸਿੱਖ ਗਈ, ਕਲਯੁਗ ਵਿੱਚ ਧੀ ਦਾ ਲਿਹਾਜ ਨਹੀਂ ਏ,
ਧੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ, ਜਿਹਦੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਏ...

ਜਦ ਪੁੱਤ ਕਪੁੱਤ ਨੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ, ਧੀ ਓਦੋਂ ਨਾਲ ਖੜੇ ਮਾਪਿਆਂ ਸੁੱਖ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ,
ਖੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਫਿਰ ਖੂਨ ਡੋਲਦੇ, ਜਮੀਨ, ਪੈਸੇ, ਘਰਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਵਿੱਚ,
ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਉਗਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ, ਓਹਦੀ ਧਰੀ ਧੀਆਂ ਕਦੇ ਬੁਨਿਆਦ ਨਹੀਂ ਏ,
ਧੀ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ, ਜਿਹਦੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਏ....
__________________

ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇੱਕ ਸੋਹਣੀ ਮੁਟਿਆਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ। ਹਜਾਰਾ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਦਾ ਪੁੱਤ ਰਾਂਝਾ ਆਸ਼ਿਕ ਮਿਜਾਜ ਦਾ ਸੀ। ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸਾਇਆ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉੱਠ ਗਿਆ। ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਦਰੱਖਤਾਂ ਹੇਠ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜਾਦੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।

ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਪੀਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ-ਤੂੰ ਐਨਾ ਦੁਖੀ ਕਿਉਂ ਹੈਂ? ਤਾਂ ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਪੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁਆਰਾ ਰਚੇ ਪ੍ਰੇਮ ਗੀਤ ਸੁਣਾਏ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜਾਦੀ ਦਾ ਵਰਣਨ ਸੀ। ਪੀਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜਾਦੀ ਹੀਰ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਂਝਾ ਆਪਣੀ ਹੀਰ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਤੁਰ ਪਿਆ।

ਹੀਰ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਦਿਮਾਗ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਰਾਤ ਰਾਂਝਾ ਛੁਪ ਕੇ ਹੀਰ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ 'ਚ ਸੌਂ ਗਿਆ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀਰ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਅੱਗ ਬਬੂਲਾ ਹੋ ਗਈ, ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਨੌਜਵਾਨ ਮਰਦ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਗੁੱਸਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਅਤੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਉਦੋਂ ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਰਾਂਝੇ 'ਤੇ ਫਿਦਾ ਹੋਈ ਹੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਗਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੌਕਰੀ 'ਤੇ ਰਖਵਾ ਦਿੱਤਾ।

ਹੀਰ-ਰਾਂਝੇ ਦੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈਆਂ, ਪਰ ਹੀਰ ਦੇ ਚਾਚੇ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਖ਼ਬਰ ਲੱਗ ਗਈ ਅਤੇ ਹੀਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਦੂਜੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਰਾਂਝਾ ਫਕੀਰ ਬਣ ਕੇ ਪਿੰਡ-ਪਿੰਡ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਹੀਰ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਹੀਰ ਬਾਹਰ ਆਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਭੀਖ ਦੇਣ ਲੱਗੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ। ਰਾਂਝਾ ਰੋਜਾਨਾ ਫਕੀਰ ਬਣ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਅਤੇ ਹੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਭੀਖ ਦਿੰਦੀ। ਦੋਵੇਂ ਰੋਜਾਨਾ ਮਿਲਣ ਲੱਗੇ।

ਇਹ ਸਭ ਹੀਰ ਦੀ ਭਾਬੀ ਨੇ ਦੇਖ ਲਿਆ। ਉਸਨੇ ਹੀਰ ਨੂੰ ਟੋਕਿਆ ਤਾਂ ਰਾਂਝਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਫਕੀਰ ਮੰਨ ਕੇ ਪੂਜਣ ਲੱਗੇ। ਉਸਦੀ ਜੁਦਾਈ ਵਿੱਚ ਹੀਰ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਵੈਦ ਹਕੀਮਾਂ ਤੋਂ ਉਸਦਾ ਇਲਾਜ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਹੀਰ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਰਾਂਝੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਸਦੀ ਮੱਦਦ ਮੰਗੀ।

ਰਾਂਝਾ ਹੀਰ ਦੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਹੀਰ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਹੀਰ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਫਕੀਰ ਰਾਂਝਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਕੁੱਟ-ਮਾਰ ਕੇ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ।

ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੋਰ ਸਮਝ ਕੇ ਫੜ ਲਿਆ। ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਹਕੀਕਤ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਹੀਰ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਹੀਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਰਾਂਝੇ ਨਾਲ ਕਰ ਦਵੇ। ਰਾਜੇ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦੇ ਡਰ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਮੰਜੂਰੀ ਤਾਂ ਦੇ ਦਿੱਤੀ, ਪਰ ਹੀਰ ਨੂੰ ਜਹਿਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਰਾਂਝਾ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹੀਰ ਦੇ ਮਰਨ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਉੱਥੇ ਹੀ ਦਮ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ।

ਹੀਰ ਮਰ ਗਈ, ਰਾਂਝਾ ਮਰ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਅੱਜ ਵੀ ਜਿੰਦਾ ਹੈ।
__________________

ਛੱਡ ਕੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਤੁਰ ਚੱਲੀ ਕੱਲੀ...

ਹਰ ਇੱਕ ਨੱਡੀ ਹੁਣ ਯੂਰੋਪ ਨੂੰ ਚੱਲੀ...

ਭੁੱਲ ਚੱਲੀਆਂ ਇਹ ਵਤਨ ਪਿਆਰਾ....

ਕੁੜੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰਜੂ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ..

ਹੋ ਨੱਡੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰੂਗਾ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ..



ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਧੂੜ ਬੜੀ ਉੱਡਦੀ...

ਮਿਲਕੀ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਧੁੱਪ ਬੜੀ ਚੁੱਬਦੀ...

ਹੁਣ ਲੰਡਨ ਚ' ਰਹਿਣਾ ਕਹਿਣ ਮੁੜ ਕੇ ਨੀਂ ਆਉਣਾ...

ਠੰਢੇ ਮੁਲਖਾਂ ਦਾ ਲੈਣਾ ਏ ਨਜ਼ਾਰਾ..

ਕੁੜੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰਜੂ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ..

ਹੋ ਨੱਡੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰੂਗਾ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ...



ਨਾਈਟ ਕਲੱਬਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੀ ਹੋਈ ਧਮਾਲ ਨੇਂ...

ਓਹ ਪੱਟ ਲਿਆ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿੱਟੀ ਸਾਊਥਹਾਲ ਨੇਂ..

ਦੋ ਕੁ ਸ਼ਾਟ ਲਗਾ੍ ਕੇ ਬੀਚ ਉੱਤੇ ਗੇੜੀ ਲਾ ਕੇ..

ਝੂਠੀ ਸ਼ੌਰਤ ਦਾ ਲੈ ਲਿਆ ਸਹਾਰਾ...

ਕੁੜੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰਜੂ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ..

ਹੋ ਨੱਡੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰੂਗਾ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ...



ਕੁੜੀਓ ਪੰਜਾਬਣੋ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਲਓ..

ਰੁੱਲ ਚੱਲਾ ਵਿਰਸਾ ਇਹ ਵਿਰਸਾ ਪਛਾਣ ਲਓ.

ਮੰਨੋ ਮਾਨ ਦਾ ਵੀ ਕਹਿਣਾ ..ਛੱਡੋ ਲੰਡਨ ਚ' ਰਹਿਣਾ..

ਹੁਣ ਮੋੜ ਲਓ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਬਹਾਰਾਂ.

ਕੁੜੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰਜੂ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ..

ਹੋ ਨੱਡੀਆਂ ਵਲੈਤ ਚੱਲੀਆਂ ਛੜਾ ਮਰੂਗਾ ਪੰਜਾਬ ਯਾਰੋ ਸਾਰਾ....  KAMLA PUNJABI
 

chamak husn di je chehre te na hove,lalli rang ke kiti ta ki kiti......

kise din di khushi je karni hove, din lang ke kiti ta ki kiti.............

SAJNA nu pehli vaar milan jana hove gal sang ke kiti ta ki kiti......

Je kite peen da shauk rakhde hoo, DARRU mang ke pitti ta ki pitti
                                                                        ☛KAMLA PUNJABI☚

Meri lattan de banayo chaar paave,
te baahan rakh leyo Seru banaun de layi.
Mere balan da buneo barik tana,
te chamdi rakh leo hethan bichaun de layi.
Meri khopdi da banayo ik pyala,
mere yaar nu nasha pilan de layi.
Je fer vi yaar naraaj rehnda,
te lakh laantan yaariyan laan de layi.

ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਏ ਯਾਰ ਦੀ ਗੱਲ
ਜਦ ਕਦੇ ਛਿੜਦੀ ਏ ਪਿਆਰ ਦੀ ਗੱਲ

ਖੂਬਸੂਰਤ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਜਾਂਦੈ
ਕਰਦਾ ਏ ਜਦ ਕੋਈ ਬਹਾਰ ਦੀ ਗੱਲ

ਝਾਂਜਰ, ਝੁਮਕੇ, ਲਾਲੀ ਤੇ ਕੱਜਲ
ਸਭ ਮਿਲਕੇ ਰਚਦੇ ਸਿੰਗਾਰ ਦੀ ਗੱਲ

ਅੱਖਾਂ ਚ ਸ਼ਰਮ ਸੀ, ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਕੰਪਨ
ਹਾਏ ! ਓਹ ਤੇਰੇ ਇਜਹਾਰ ਦੀ ਗੱਲ

ਹਰ ਤਰਫ ਅੱਗਾਂ ਨੇ, ਮੌਤ ਹੈ, ਚੀਕਾਂ ਨੇ
ਕੋਈ ਸੁਣਦੀ ਨ੍ਹੀ ਅਮਨ ਪਿਆਰ ਦੀ ਗੱਲ

ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਸਾੜਨ ਵਾਲੇ
ਜਾਨਣ ਕੀ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ।

ਗਲੋਂ ਲਾਓ ਏ ਕੌਮਾਂ,ਮਜਹਬਾਂ ਦੇ ਚੱਕਰ
ਆਓ ਕਰੀਏ ਮੁਹੱਬਤ ਪਿਆਰ ਦੀ ਗੱਲ