ਦਿਲ ਦੇ ਕੇ ਦਿਲਬਰ ਮਾਹੀ ਨੂੰ,
ਦਿਲੋਂ ਪਿਆਰ ਭੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਨਈ,
ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਯਾਰ ਦੇ ਕਦਮਾ ਤੇ ,
ਕਦੇ ਫੇਰ ਉਠਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਨਈ,
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਇੱਕ ਹੈ ,ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਇੱਕ ਹੈ,
ਮੇਰਾ ਦੀਨ ਇੱਕ ਹੈ, ਇਮਾਨ ਇੱਕ ਹੈ,
ਜੱਦ ਰੱਬ-ਰੱਸੂਲ ਪੁਰਾਨ ਇੱਕ ਹੈ,
ਦੂਜਾ ਯਾਰ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਨਈ,

ਰਾਂਝਾ ਬਣਨਾ ਨਹੀਂ,
ਮਿਰਜ਼ੇ ਵਾਲੀ ਕਰਵਾਉਣੀ ਨਹੀਂ,
ਜੱਟ ਦਾ ਪੁੱਤ ਜੱਟ ਹੀ ਠੀਕ ਹਾਂ,
ਮੰਗ ਛੱਡਣੀ ਨੀ,
ਲੰਡੀ ਬੁੱਚੀ ਵਿਆਹੁਣੀ ਨਹੀਂ,

ਵੀਰਾ ਤੇਰੇ ਵੀਜ਼ੇ 'ਤੇ ਮੈਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਵਾਂ ਕਿ ਰੋਵਾਂ?
ਇੱਕ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਾਂ,
ਦੂਜਾ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਹੋ ਕੇ ਹੁਬਕੀਂ-ਹੁਬਕੀਂ ਰੋਵਾਂ,
ਤੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਸੱਚ ਹੋਵਣ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਰੋਕਿਆਂ ਨਹੀਂ ਰੁਕਦੀ,
ਪਰ ਤੈਥੋਂ ਵਿਛੜਨ ਦਾ ਗ਼ਮ ਵੀ ਦੱਸ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਲੁਕੋਵਾਂ,
ਇੱਕ ਅੱਥਰਾ ਦਰਿਆ ਜੋ ਚੜ੍ਹ ਆਇਆ ਹੈ ਪਲਕਾਂ ਪਿੱਛੇ,
ਉਸ ਦਰਿਆ ਵਿੱਚ ਕੱਲੀ-ਕੱਲੀ ਯਾਦ ਨੂੰ ਮਲ਼-ਮਲ਼ ਧੋਵਾਂ,
ਘਰ ਵੀ ਉਹੀ ਪੁਰਾਣਾ 'ਤੇ ਕੰਧਾਂ-ਕੌਲ਼ੇ ਵੀ ਓਹੀ ਨੇ,
ਪਰ ਅੱਜ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲ਼ ਲੱਗ ਕੇ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਕਿ ਰੋਵਾਂ,
ਵੀਰਾ ਤੇਰੇ ਵੀਜ਼ੇ 'ਤੇ ਦੱਸ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਵਾਂ ਕਿ ਰੋਵਾਂ

ਸੁਕ ਕੇ ਤਵੀਤ ਅਸੀਂ ਹੋਏ ਵੈਰਨੇ . ਸਚ ਜਾਣੀ ਆਸ ਤੇਰੀ ਲਾਈ ਹੋਯੀ ਏ ,
ਝੂਠੀਏ ਨੀ ਲਾਰੇ ਤੇਰੇ ਨਹੀ ਮੁਕਨੇ , ਜਿੰਦ ਸਾਡੀ ਮੁਕਨੇ ਤੇ ਆਯੀ ਹੋਯੀ ਏ ,

ਤੇਰੀ ਖੁਫੀ ਅਖ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਵੈਰਨੇ , ਦੁਨਿਆ ਤੋਂ ਜਾਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਵੈਰਨੇ ,
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨੀ ਤੇਰੀ ਫੋਟੋ ਸਾੰਬ ਕੇ ਰਖੀ , ਤੂ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਸੂਰਤ ਭੁਲਾਯੀ ਹੋਯੀ ਏ,
ਝੂਠੀਏ ਨੀ ਲਾਰੇ ਤੇਰੇ ਨਹੀ ਮੁਕਨੇ , ਜਿੰਦ ਸਾਡੀ ਮੁਕਨੇ ਤੇ ਆਯੀ ਹੋਯੀ ਏ ,

ਲਗੀਆਂ ਦਾ ਤੇਨੁ ਕੋਏ ਲਿਹਾਜ ਹੀ ਨਹੀ, ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਤਰਾਜ ਹੀ ਨਹੀ ,
ਭੁਗ੍ਤੁਗਾ ਦੇਬੀ ਮਾਖ੍ਸੁਸ੍ਪੁਰਿਆ , ਗਲਤ ਜਗਾ ਤੇ ਜੀਨੇ ਲਈ ਹੋਯੀ ਹੈ ,
ਝੂਠੀਏ ਨੀ ਲਾਰੇ ਤੇਰੇ ਨਹੀ ਮੁਕਨੇ , ਜਿੰਦ ਸਾਡੀ ਮੁਕਨੇ ਤੇ ਆਯੀ ਹੋਯੀ ਏ ,
ਝੂਠੀਏ ਨੀ ਲਾਰੇ ਤੇਰੇ ਨਹੀ ਮੁਕਨੇ , ਜਿੰਦ ਸਾਡੀ ਮੁਕਨੇ ਤੇ ਆਯੀ ਹੋਯੀ ਏ,

ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮਜ਼ਹਬ ਏਦਾਂ ਦਾ ਚਲਾਇਆ ਜਾਏ,
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨ ਬਣਾਇਆ ਜਾਵੇ

ਇਕ ਬਚਪਨ ਸੀ,ਜਦ ਹਨੇਰੇ ਤੌ ਡਰਦੇ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਜਵਾਨੀ,ਸਾਨੂੰ ਚਾਨਣ ਤੌ ਡਰ ਲਗਦਾ,

ਇਕ ਬਚਪਨ ਸੀ,ਜਦ ਖਿਡੌਣਾ ਟੁੱਟ ਜੇ ਡਰਦੇ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਜਵਾਨੀ,ਦਿਲ ਟੁੱਟਣ ਤੌ ਡਰ ਲੱਗਦਾ,

ਇਕ ਬਚਪਨ ਸੀ,ਜੱਦ ਘਰ ਛੱਡਦੇ ਡਰਦੇ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਜਵਾਨੀ,ਦੁਨੀਆ ਛੱਡਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ.

ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਾਡਾ ਇਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਹੋਵੇ,
ਜਿਵੇਂ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਾਹਵਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਹੋਵੇ,
ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਸਾਨੂੰ ਓਸ ਪਲ ਵੀ,
ਜਦੋਂ ਅਸੀ ਇਕੱਲੇ ਤੇ ਸਾਰਾ ਜਹਾਨ ਤੁਹਾਡਾ ਹੋਵੇ,

ਜਿਹਨੇ ਖੇਡ ਕੇ ਗਲ਼ੀ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਨਾ,
ਜਿਹਦੇ ਤਨ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਨਾ ਕਦੇ ਲੱਗੀ,
ਹੱਥ ਫੜੀ ਨਾ ਕਦੇ ਗੁਲੇਲ ਹੋਵੇ,
ਰੇੜ੍ਹੀ ਹੋਵੇ ਨਾ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਬਣੀ ਗੱਡੀ,
ਰਗੜੀ ਅੰਬ ਦੀ ਕਦੇ ਨਾ ਗੁਠੀ ਹੋਵੇ,
ਨੜਾ ਚੀਰ ਨਾ ਬੀਨ ਬਣਾ ਛੱਡੀ,
ਮੁੰਜ ਬਗੜ ਸਰੁਹਾੜ ਕੀ ਖੜ ਕਾਹੀ,
ਤੂੜੀ ਤੂੜ ਕੇ ਵੇਖੀ ਨਾ ਹੋਏ ਲੱਦੀ,
ਠੋਹਲੇ ਅਤੇ ਭੜੋਲੇ ਨੇ ਕੀ ਹੁੰਦੇ,
ਚਾਟੀ ਚੱਪਣੀ ਗਾਗਰ ਤੇ ਘੜਾ ਕੀ ਏ,
ਭਾਬੀ ਸੱਸ ਤੇ ਨਣਦ ਦੀ ਕੀ ਟੱਕਰ,
ਅਜੇ ਕੌਣ ਕੁਆਰਾ ਤੇ ਛੜਾ ਕੀ ਏ,
ਸੱਥ ਕੀ ਤੇ ਕੀ ਪੰਚਾਇਤ ਹੁੰਦੀ,
ਬੁੱਢਾ ਪਿੱਪਲ਼ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਥੜ੍ਹਾ ਕੀ ਏ,
ਏਕੜ ਖੇਤ ਘੁਮਾ ਤੇ ਕੀ ਪੈਲ਼ੀ,
ਮਰਲਾ ਕਰਮ ਕਨਾਲ਼ ‘ਚੋਂ ਬੜਾ ਕੀ ਏ,
ਅਰਲ਼ੀ ਹਲ਼ਸ ਪੰਜਾਲ਼ੀ ਤੇ ਜੁੰਗਲ਼ੇ ਨੂੰ,
ਭੁੱਲ਼ੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਬੇਲੋੜ ਕਹਿ ਕੇ,
ਦੇਸੀ ਆਖਦੇ ਨੇ ਅਸਲੀ ਚੀਜ਼ ਤਾਂਈਂ,
ਬਦਲੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਵਕਤ ਦਾ ਮੋੜ ਕਹਿ ਕੇ,
ਉਂਞ ਠੀਕ ਵੀ ਵਕਤ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਤੁਰਨਾ,
ਪਰ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਇਓ ਜ਼ੁਬਾਨ ਆਪਣੀ,
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਾਰੇਗੀ ਸ਼ਰਮ ਜਦ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ,
ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਸਫੈਦੇ ਨੂੰ ਬੋਹੜ ਕਹਿਕੇ,

ਆਰੀ ਆਰੀ ਆਰੀ,
ਫੈਸ਼ਨ ਨਾ ਕਰ ਨੀ,ਤੇਰੀ ਹਲੇ ਉਮਰ ਕੁਆਰੀ,
ਸਾਊ ਜਹੇ ਬਾਬਲ ਦੀ,ਨਹੀਂ ਪੱਤੀ ਜਾਊ ਸਰਦਾਰੀ,
ਵਸਦਾ ਘਰ ਪੱਟ ਦੂ,ਤੇਰੀ ਇਹ ਕਜਲੇ ਦੀ ਧਾਰੀ,
ਵਸਦਾ ਘਰ ਪੱਟ ਦੂ,ਤੇਰੀ ਇਹ ਕਜਲੇ ਦੀ ਧਾਰੀ,

ਕੁੜੀਆਂ ਕਹਿੜਾ ਘੱਟ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਚੰਡੀਗੜ ਨੇ ਪੱਟੀਆਂ,
ਮਾਪਿਆਂ ਭਾ ਦੀ ਕਰਨ ਡਿਗਰੀਆਂ,
ਮਾਪਿਆਂ ਭਾ ਦੀ ਕਰਨ ਡਿਗਰੀਆਂ,ਕਰਨ ਆਸ਼ਕੀ ਜੱਟੀਆਂ ,
ਘਰੇ ਬੁਲਾਕੇ ਡਾਂਗ ਫਿਰਾਤੀ,
ਘਰੇ ਬੁਲਾਕੇ ਡਾਂਗ ਫਿਰਾਤੀ,ਪੁੱਜਕੇ ਰੋਲੇ ਹਥੀਆਂ,
ਜਾਲੀ ਨਿਕੱਲ ਗਈਆਂ,ਕਹਿੰਦੇ ਨੀਤ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ,
ਜਾਲੀ ਨਿਕੱਲ ਗਈਆਂ,ਕਹਿੰਦੇ ਨੀਤ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ,